Onherroepbaar

Eigen problemen

Om even weg te zijn van de plaats waar al mijn problemen liggen ging ik met mijn ouders op vakantie. Een vriendin van vorig jaar, die dus nog wél leeft, ging ook weer naar het zelfde vakantiepark en in de eerste week trokken we veel met elkaar op. Mijn buurjongen heb ik nog maar één keer gezien en één keer gesproken, namelijk tijdens volleybal, en voor zover ik hem ken mag ik hem wel. Maar dus, om snel naar het einde van dit eindeloze verhaal te gaan heb ik nu een vriendje, namelijk die buurjongen. Ik vind hem geweldig, en ik houd van hem, maar ik zit wel een beetje met iets... straks gaat hij ook nog dood! Dan is het mijn schuld... dan moet ik iedereen mijn excuses aanbieden... dan moet ik naar een depressieve begrafenis... dan moet ik daar misschien wel een toespraak over hem houden... over hoe een meisje van 14 kon houden van een jongen van bijna dezelfde leeftijd, en - dan moet ik hem missen. Nog meer dan ik nu al doe om de reden dat hij gewoon ver weg woont en ik hem bijna nooit zie. Dan moet ik hem voor altijd missen. Dan zal ik hem nooit meer zien. En het hem vertellen kan ik niet, mag ik niet van mezelf. Ik ga hem niet bang maken. Zolang hij mijn vriendje is mag ik hem op geen enkele manier kwaad doen, dus ook niet mentaal, maar ik verzwijg nu wel iets voor hem. We hebben elkaar gezworen dat niet te doen. Elkaar alles te vertellen. Dus ik probeer het nu wel te vergeten en te doen alsof ik nooit iets heb geweten, maar mijn geweten laat me niet in de steek. En dan zal ik misschien toch maar... voor zijn eigen bestwil... nee. Dat kan ik niet. Maar het moet.

Stem: "Laat hem los, Thara, laat hem los. Hij is veilig zonder jou."

Voor de eerste keer in mijn leven durf ik de geest tegen te spreken.

Ik: "Nee, Rob! Blijf weg, ga jezelf stalken. Bemoei je niet met mijn geweten! Bemoei je niet met wat ik denk! Bemoei je niet met mijn liefde!"

Geen reactie. Gelukkig was hij weg. Ik los mijn eigen problemen zelf wel op.