Onherroepbaar

Niet Dood

Het bloedonderzoek toonde aan dat het bloed inderdaad van Gerard en Lizzy was. Ik heb Lotta ook in geen tijden gezien. Er rolt een traan onopvallend over mijn wang, maar ik voel hem wel. De wind waait koude lucht in mijn gezicht en de traan koelt af. Mijn gezicht ook. Ik ril een beetje, en kijk om me heen. Er is niemand. Ik knipper, en ineens sta ik in het bos. Hetzelfde bos als eerder. Ik hoor het weer.

Stem 1: "Thara! Thara kom me helpen!"

Ik: "Lydia?! Lydia, waar ben je?!"

Stem 2: "Thara! Thara kom me helpen!"

Ik: "Lizzy?! Lizzy, waar ben je?"

Stem 3: "Nee Thara, kom naar mij! Ik weet dat je van me houdt!"

Stem 1 + 2: "Thara! Je bent mijn beste vriendin! Laat me niet in de steek!"

Stem 3: "Thara! Ik houd van je! Je bent meer dan gewoon een vriendin voor me! Laat me niet in de steek!"

Stem 1 + 2 + 3: "Thara! Thara! Thara! Thara! Thara!"

Ik gil. Ben ik bezeten? Kan iemand me redden? Wat gebeurt er?

Ik word wakker. Ik ga naar school met die gedachte in mijn achterhoofd. Ik ga maar alleen in een hoekje staan, en doen alsof ik niet dood ben. Ben ik wel. Of althans, nog niet. Die moordenaar kan zo mij komen halen. Als hij - of zij - ook Lizzy en Lydia kan vinden, ben ik echt geen probleem. Ik val altijd wel op een manier op... de bel gaat. Op naar dat ene lokaal aan de andere kant van de school. Normaal zou ik gezellig naast Lizzy of Lydia lopen, maar dat wordt nu erg ingewikkeld. Lotta komt op me afgelopen.

Lotta: "Aww, arme lonely doos, hoe is het om écht geen vrienden meer te hebben?"

Een gemene grijns en grinnik en ze loopt weg zonder antwoord. Ik ben lichtelijk geïrriteerd. Ineens hoor ik links één van de stemmen naast me - op fluistertoon. Rechts de ander. En achter me de laatste. Ze roepen op die enge fluistertoon mijn naam. Ze laten me niet alleen. Als iemand me kan uitleggen wat dit betekent, betaal ik die persoon drieduizend euro. Persoonlijk en contant.