Onherroepbaar

Oplossing 3

Ik ben begonnen met het bijhouden van een dagboek, en het dagboek is mijn enige vriend. De oplossing tegen Lotta in de pauzes, voor en na school heb ik gevonden:
1. Loop weg
2. Ren weg
3. Sla haar met een boek op d'r bakkes.
Nummer 3 is mijn favoriet, maar die gebruik ik wel het minst. Haar reactie op nummer 3 is geweldig. Ze geeft je een pissige blik, gromt/knort naar je en loopt stampend weg. Mijn reactie is luid gelach. Én ik heb besloten nooit meer te huilen. Ik moet mezelf niet zo laten zien. Ik was voor Lydia's overlijden een enorm open boek. Nu word ik een insider. Ik kan niemand meer vertrouwen. Niemand, behalve mijn dagboek.
School is uit. Ik ga naar werk, maar op de weg naar het bureau komt Lotta me de weg versperren. Claudia probeert haar te stoppen, nou ja, ze moedigt Lotta, haar beste vriendin, ten minste niet aan.

Lotta: "Waar denk jij heen te gaan?"

Ik: "Lotta, ik hoop dat je weet dat als ik te laat ben ze me komen ophalen met de politiewagen en degene die me de weg versperd heeft een boete krijgt hè? Oh ja en ik heb een tas vol boeken bij me."

Ik kijk even naar Claudia, die net een plukje van haar krullende haar aan de kant veegt. Ze is mooi. Lotta kijkt me uitdagend aan, en ik draai om. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Lotta grijnst. Dit was de druppel. Ik draai me weer om, neem een 'aanloop' en fiets vol tegen Lotta aan. Tegen haar been. Ze valt op de grond, en ik fiets langs haar af. Ik kijk één keer achter me, en zie dat Claudia Lotta rechtop helpt, ze kijkt me even aan en knipoogt naar me en helpt Lotta even voor ze weer aanfietsen.
Ik kom op school aan, het is alweer de volgende dag en ik word al gelijk weer gebeld. Ik neem op.

Politie: "Hey Thara. Er is weer een moord gepleegd. Ene Lotta dit keer. Zat ze niet bij jou in de klas?"

Ik: "Lotta? Dood? Ja, ze zat bij mij in de klas, ze pestte me... maar dood heb ik haar nooit gewenst..."

Politie: "Ik begrijp het. Straks gaan we samen onderzoeken."

Ik: "Okay, maar ik moet nu gaan. De les begint zo."

Ik hang op en loop door. Claudia staat daar. Huilend. Ze is zelfs mooi als ze huilt. Ik loop naar haar toe. Ik zeg geen woord, we kijken elkaar een paar seconden aan en vliegt in mijn armen. Ik knuffel haar terug. Ik voel me vreemd. Net als bij... Rob! De bel gaat. We lopen samen naar de les.