Onherroepbaar

Het gevoel

Ik voel me best alleen. Lydia dood, Lizzy heeft meer aandacht voor Gerard dan voor mij, tja. Ik ben echt sneu gewoon. Achter mij hoor ik de politieagent die er vrijdagavond ook was.

Agent: "Hallo Thara! Hoe gaat het?"

Ik: "Wel goed."

Ik laat hem een awkward glimlachje zien en loop verder.

Agent: "Wacht! Heb je nog opmerkelijke dingen?"

Ik: "Ja. Ineens durfde een jongen uit mijn klas Lizzy verkering te vragen en Lizzy gedraagt zich nu anders. Oh ja, en Rob Rötger, onze Duitsdocent, is heel ontfermend. Alsof hij mijn vader is!"

Agent: "Kan je met me meelopen en aanwijzen wie het is?"

Ik: "Ja best, maar ik wil niet dat hij weet dat hij niet voor niets wordt ondervraagd en dat ik hem als verdachte heb aangegeven."

Ik loop met de agent mee en wijs Rob aan. Ik ga achter een grote plant staan en luister ze af.

Agent: "Mag ik je ID?"

Rob: "Ik pak hem voor je!"

Rob geeft zonder moeilijk doen zijn ID aan de agent.

Rob Rötger
Leeftijd: 26 jaar oud
Woonplaats: Gottsdarfe, Duitsland
Relatie tot slachtoffer: Docent

Agent: "Dank u wel voor het meewerken!"

Rob laat merken dat het geen probleem was en gaat verder met wat hij aan het doen was. Intussen loopt de agent naar Gerard toe.

Agent: "Mag ik je ID, jonge heer?"

Omdat Gerard zijn zelfvertrouwen niet al te groot is gehoorzaamt hij, maar wel zwijgende.

Gerard Haan
Leeftijd: 15 jaar oud
Woonplaats: Neun
Relatie tot slachtoffer: Klasgenoot

De agent geeft Gerard, die al voor langere tijd erg gespannen kijkt, zijn ID terug en hij loopt weg. Ik geloof niet dat het Gerard was. Gerard is - sorry Lizzy - een pittig bange schijtert. Dat hij haar uit durfde te vragen is een van de grootste wonderen die ik ooit heb gezien. Ik zie Rob voorbij lopen. Hij begroet me vriendelijk en loopt door. Er is iets met die gast. Ik weet goed niet wat, maar er is iets. Ik kan niet bepalen wat voor gevoel ik bij hem moet hebben. Ik weet niet eens of het een positief of negatief iets is. Ik zie de agent vertrekken en ik kijk naar buiten, naar de straat. Ineens staat Andreas achter me.

Andreas: "Hey Thara!"

Ik: "Hai Andreas..."

Hij lijkt te merken dat ik me niet fijn voel.

Andreas: "Jij moet een klap hebben gehad!"

Ik voel tranen achter mijn ogen drukken en knik. Hij klopt op mijn schouder en loopt door. Lizzy loopt verderop samen met Gerard. Ik snap nog steeds niet wat ze in hem ziet. Naast dat hij enigzins kan sporten en dat hij bij bepaalde vakken echt heel veel weet zie ik echt geen speciaal iets in hem. Hij is hartstikke lief hoor, maar ik heb d'r niks mee. Daarom is hij ook van Lizzy.