Onherroepbaar

Recherche

Ook Robs lijk nemen ze mee. Er is nog maar één 'Safe Haven': Lizzy. Dus ik vertrek maar daar naar toe. Gerard moet vandaag naar een verjaardag, dus Lizzy is gewoon thuis. Een feestbeest is ze niet.

Ik: "Lizzy! Liz! Je bel doet het niet!"

Lizzy: "Ik kom, ik kom."

De deur gaat open en Lizzy glimlacht. Ze is er nog voor me.

Lizzy: "Wat is er? Je kijkt niet blij!"

Ik: "Laat me alsjeblieft eerst binnen. Ik heb het koud en ik ben heel erg depri."

Eenmaal op Lizzy's gigantische bed begin ik alweer te huilen.

Ik: "Rob... dood... zelfmoord... vriendin vermoord... hij wist wie Lydia vermoord heeft!"

Lizzy: "Nee. Nee nee nee. Nee nee. Dat kan niet!"

Ik: "Wat?"

Lizzy: "Geen duits meer voorlopig! Whoop whoop!"

Ik: "Fijn, Lizzy."

Lizzy: "Sjeeeezz jij bent depri. Kom. Wij gaan een chocoladereep voor je halen."

We lopen dus maar naar de appie. Een gigantische milkareep ligt al voor me klaar. Ik ben er flink aan toe. Tijd om een uur lang te huilen. Weer een begrafenis, weer een depressieve optocht en vervolgens weer nieuwe doden. Leuk.

Er wordt bij mij thuis aangebeld. Ik open de deur. De politie. Alweer.

Politie: "Het was niet Lotta. Lotta kende Robin niet eens..."

Ik: "Joh. Dat wist ik nog niet. En dat was sarcasme."

Politie: "Rustig jongedame. We willen vragen of je bij ons in het rechercheursteam wil komen."