Onherroepbaar

Nu

Ik kom aan bij de pauzeplek. Lizzy zwaait al naar me, net als Natasja. Lizzy de Nieuwsgierige wil natuurlijk gelijk weten wat er allemaal is gebeurd bij Rob, aangezien ze hem altijd 'de enige enigzins knappe jonge docent die we nog hebben' noemt. Gelijk heeft ze. Ik vertel haar alles, toen werd ze geroepen. Het is Gerard. Ik weet al een eeuw dat Gerard verliefd is op Lizzy, maar steeds als ik dat haar zeg gelooft ze me niet. Lizzy loopt achter Gerard aan en ze kijkt mij nog eens aan. Ik geef haar de pedosmile, die van: 'Ik zei het toch!'
Ik bedenk ineens dat ik ze kan volgen en ze kan bespieden. Aangezien Lizzy veel dingen voor zichzelf houdt, wil ik het nu weten ook. Nú. Ik volg ze en ga achter de muur staan.

Gerard: "Lizzy, ik ga er niet omheen draaien. Ik vind je leuk!"

Hij ziet er opgelucht uit.

Lizzy: "Dat is zo lief!"

Gerard is volgens mij erg blij dat Lizzy hem nog geen bitchclap heeft gegeven, niet omdat Lizzy zo aggressief is maar gewoon omdat hij een trauma heeft. Lotta's schuld. Arme Gerard.

Lizzy: "Kom hier!"

Dat is het laatste dat ze zegt voor ze hem zoent. Ik vind het hartstikke lief en schattig, maar ik voel me wel een beetje lonely. Ach, zolang mijn beste vriendin maar blij is. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik schrik me dood, maar ik gil niet, Lizzy en Gerard, die intussen een setje zijn, zouden me horen. Ik kijk achter me en zie daar Rob. Ik schrik, nog een keer.

Ik (fluisterend): "Hey Rob, wat doe jij hier?"

Rob (fluisterend): "Ik volgde jou! Ik heb nu ook alles gezien. Ik had alleen verwacht dat je me wel op zou merken!"

Ik (fluisterend): "Wel lief hè?"

Rob (fluisterend): "Jazeker!"

We zien dat ze onze richting op lopen, dus we lopen maar snel weg. We doen alsof we niks gezien hebben, tot Lizzy bereid is om het tegen mij te zeggen.
Misschien is dat later, misschien is dat nu.