That Nerd [COMPLETED]

Chapter 11: Hidden Feelings

[Chapter 11]

Jacob's POV:

Ilang oras na'kong naghihintay na magising sya.

Na hindi nya 'ko iiwan at lalaban sya.

Mahirap hanapin ang dugong sinasabi ng doctor.Lalo pa't wala ni isa ang nakahanap ng Blood Type na magmamatch sa kanila.

Pero kahit ganon,hindi parin ako nawawalan ng pag-asa.

Pag-asang maibabalik pa ng kahapon.

Kaya hanggat kaya ko,gagawin ko.

Hanggat na bubuhay ako,lalaban ako.

Dahil hindi ko kayang mawala ka sakin,Jamaica.

Ikaw na ang buhay ko.

Ikaw ang dahilan ng paggising ko tuwing umaga.

Ikaw ang dahilan kung bakit pa'ko naririto sa mundong 'to.

Without you,without me.

Bahagya kong itinaas ang ulo ko ng maramdamang gumagalaw ang mga kamay nito.

Bigla akong nabuhayan dahil sa wakas at gumalaw na rin sya senyales na buhay pa nga talaga sya.

Agad kong tinungo ang Doctor sa ospital na'to.

Agad din syang tumango at sumunod na sakin.

Pagkapasok namin ay agad nya itong isinakaso at tinignan kung anong lagay nito.

"Okay na po ba sya?"
Masiglang tanong 'ko.

"Yes.But,it's a temporary condition,Mr.Jacob.Dahil habang tumatagal ay mas lumalala ang sakit nya.Mas nauubos ang dugo nito kaya kung maaari ay dapat na syang mahanapan ng dugo bago mahuli ang lahat. Insycobiamitic Diseased ang sakit nya.She has 15 days left.Please do your best to save her.Excuse me."

Hindi ako makapagsalita sa mga sinabi ng Doctor.

No!
Hindi sya mawawala!

Umupo ako sa tabi nya at doon hinayaan ang sarili na ibuhos ang luhang naititira ko.

Nawala na si Jazz sakin.

At ayokong madagdagan pa ito muli.

Hindi ko na kakayanin pa.

"J-jacob."
Itinaas ko ang ulo ko at nakita kong nakamulat ang dalawa nitong mata.

"Jamaica?Gising ka na!"
Masiglang tugon ko.

Hinawakan ko ang kamay at mukha nya para makasigurado.

"S-salamat,Jacob.Thankyou for saving me....again."
Sambit nya na halatang hinang-hina parin.

"Basta ikaw."
Yun lang ang na sabi ko.

Yung kaninang nakatingin sya sakin ngayon tumagilid na ito.

"Bakit?Bakit mo'ko laging inililigtas?"
Tanong nya na syang ikinagulat ko.

Bakit nga ba?

Bakit ko nga ba sya inililigtas?

Yan yung katanungan na laging bumabagabag sa isipan ko.

Hindi ako ditetsong makatingin sa kanya dahil wala ni isang lumabas sa bibig ko.

"Ginagawa mo ba'to dahil may kapalit?"
Ramdam sa kanyang boses ang matinding kalungkutan.

"N-no."
Agad kong angal.

Hindi yun ang dahilan kung bakit ko sya inililigtas.

Gusto ko man sabihin pero nahihiya ako.

Nahihiya akong aminin sa kanya ang nararamdaman ko.

Yung Feelings na matagal ko nang itinatago.

Akala ko noon isa lamang itong walang kwentang Feelings.
Pero,mali ako.

Ito yung feelings na mahirap itago sa taong paglalaanan mo nito.

"Silence Means Yes."
Agad nyang sambit.

Hindi ko alam kung saan sisimulan.Hindi ko alam kung kakayanin ko ba'to.

Natatakot ako na baka sabihin ko'to ay agad nya kong lalayuan at iwan.

Bumuntong-hininga muna ako bago nagsalita.

"Ginawa ko'to because of one Reason."
Sambit ko.

Isang rason kung bakit ako nandito ngayon.

Isang rason na handang kong gawin ang lahat para sa kanya.

At isang rason kung bakit ako nagbago.

Yun ay walang iba kundi ang Rasong Mahalin sya.

"What's the Reason?"
Agad nyang tanong.

"I do this because I think i'm Falling for You."
Sambit ko na syang ikinatawa nya.

"Stop that ridiculous, Jacob.Baka maaga ang pagkawala ko dito sa mundo." Sambit nya sabay palo sa braso ko.

"I'm not joking,Jamaica.Bakit ayaw mo bang mahalin kita?"
Tanong ko.

"Pano kung sabihin ko na gusto ko?Na gusto kung mahalin mo'ko?"

Bakas sa kanyang labi ang kagalakan.

Hindi nya alam na nabibilang na ang mga araw  nya at hanggat maaari ay ipaparamdam ko sakanya ang pagmamahal ko.

"Pano kung sabihin kong mahal rin kita?"
Tanong nya.

Napangiti ako sa sinabi nya.

Bahagya kong inilapit ang mukha ko sa tenga nya.

"Can you be my Girlfriend?"
Bulong ko.

Continue...