Little Monster, Rena || (On-going)

(11)

Nag-usap kami nang masinsinan ni Axel sa labas ng bahay bago siya umalis kagabi. Naisip niya na dapat parati daw akong may kasabay pauwi at papunta ng school. He even suggested that I should be with my cousin when I'm going home and going to school. And that suggestion triggered me.

Ayaw kong ipahamak ang pinsan ko.

Ayaw kong ako pa ang maging dahilan kapag may mangyaring masama kay Kaitlin at paniguradong hindi ako mapapatawad ni tita.

Ilang beses kami nag-away sa naging desisyon ko dahil baka mas lalo akong mapahamak. Sinabi ko lang naman na kaya ko mag-isa. Parati ko na lang bubuksan yung location ko para malaman nila kung nasaan ako.

Dahil ito ang mas makakabuti.

Dahil ayaw kong ipahamak ang ibang tao.

***

I didn't break my promise. Iniwan kong naka-on ang location ko dahil ito ang napagkasunduan namin ni Axel.

My bike is broken so the best thing to do is to walk. Malapit lang naman ang school ko at mabuti din ito dahil exercise ang paglalakad.

I grab my EarPods inside my bag and plug it into my ears.

Sanay kasi akong maglakad at magbike na may pinapakinggan na tugtog dahil mas lalo kong naeenjoy ang kapaligiran. Senti na kung senti, I don't care.

The sun is not yet rising; feeling the cold breeze against my skin and looking up at the dark sky. This is the best way to start my morning.

Every step I take, I couldn't push away the thought of someone's following me. Hindi ko pa rin maalis sa sistema ang pagkabahala dahil sa nangyari kahapon.

Imbis na ma-enjoy ko ang paglalakad ay nawala ito bigla. Pinalitan ito ng takot at kaba sa kung ano'ng pwedeng mangyari. We cannot predict what's going to happen. It's inevitable.

"Ano ba talaga ang kailangan nila sa'kin?"

Isa lamang yan sa mga bumabagabag sa aking isipan. Ang isang tanong na nag-iiwan nang isang malaking question mark sa isip ko.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga sinabi sa'kin ni Axel. Sa takot na kung ano'ng pwedeng mangyari sa'kin. Well, I'm more scared. No doubt about that. Hanggang ngayon nga nasa isip ko pa din kung paano itutok nung lalaki yung baril sa direksyon namin. It scared the shit out of me!

I couldn't put a finger kung bakit nila ako kailangan.

"Mahirap lamang kami..."

"Wala naman akong pinag-utangan..."

"Higit sa lahat ay hindi naman ako kagandahan para kuhanin nila..."

Para akong siraulong kinakausap ang aking sarili habang naglalakad papuntang eskwelahan.

Kahit baliktarin ko man ang mundo, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kailangan nila ako kuhanin at... patayin.

I came back to my senses when I heard a rattling sound behind me. I immediately stop walking. I lowered the volume of my music. Pinakikiramdaman ang paligid at hindi lumilingon sa aking likuran. Bigla din tumigil ang tunog nung tumigil din ako sa paglalakad.

All the rational thoughts in my mind faded.

My nervousness heightened. Masyado yata akong na-trauma sa nangyari kahapon.

Hindi nakakatulong ang umaga sa pakiramdam ko dahil hindi pa sumisikat ang araw. However, I must keep my stance; my composure. I can't let my guard down.

Dahan-dahan akong humakbang. Alerto sa aking paligid. I'm like a prey ready to be eaten by its predator.

"What are you doi—"