Chapter Nine: Helpless
"Shit! Shit! Shit!" Bulaslas ni Madel ng mabasa na meron lamang silang sixty minutes para resolbahin ang puzzle.
"Babalik kami agad!" Sigaw niya kela Jaimie habang tumatakbo na sila ni Clarene patungong library.
Sa kabilang dako...
"Why do we need to solve these shits?"
"Dahil gusto pa namin mabuhay."
"How sure are you na kapag nasolve nga natin yan mabubuhay talaga tayo? Can't you see we're helpless. We're in a situation that dying is our only choice."
"Alam mo Kim kung ayaw mong tulungan kami at gusto mo na lang mamatay umalis ka na lang. Kasi alam mo kami we're doing our best to stay alive so please if you have nothing good to tell just leave."
"Okay. Fine. Siguraduhin niyo lang nabubuhay pa kayo after this fcking game. See you in hell!" Then she started walking away while waving her hands.
"Bitch talaga."
Nagpatuloy sa pagsosolve ang grupo. Ito na ang pangatlong puzzle na binubuo nila.
Lahat ng grupo sa larong ito ay nay iba't ibang puzzle na kailangang mabuo.
"Pano kung tama si Kim? Pano kung nagsasayang lang tayo ng oras at lakas sa ginagawa natin? Pano kung mamamatay rin naman talaga tayo?"
"What the f Mica? Pati ba naman ikaw?"
Napayuko na lang ito. Sinabi niya lang ang mga bagay na bumabagabag sakanya.
"If we our destined to die tonight atleast we died fighting, right? It's better to fight for our lives than cowardly waiting for death to take us."
May iilan pang mga grupo na nasa field. Some of them are just sitting there and doing nothing. Waiting what will happen next.
Nung pumatak ang mga oras na nakalaan sakanila at hindi pa nila nasosolve ang puzzle bigla na lang silang nangisay at bumabagsak sa lapag because of the electric coming from the bracelet they were wearing.
Nagsisigawan sila dahil sa sakit na nararamdaman. Gusto tumulong ng iba pero alam nilang wala na silang magagawa pa.
Hindi nagtagal tuluyan ng nawalan bg malay ang mga yon kaya agad naman lumapit ang ilang mga estudyanteng kasalukuyang nagsosolve din ng puzzle.
"Wala na sila."
------------
Sa pagbukas ng mga nata ni Poala ay nilibot agad nya ang nga mata niya sa paligid.
"Nasan ako?" Tanong niya sa sarili.
Nakaramdam siya ng pananakit ng ulo dahil sa gamot na pinaamoy sakanya.
Nakahiga siya sa malamig na semento. Nanghihina siya she can't barely move her body.
Inaral niya mabuti ang paligid. Then she realized that she's in the maintenance room.
Inalala niya mabuti ang nangyari bago siya tuluyang mawalan ng malay.
"Tngina. Malaman ko lang kung sino yon tatanggalin ko esophagus niya." Sambit ni Poala sa sarili ng maalala niya ang nangyari sakanya.
