Onbeschrijfelijke Liefde

Hoofdstuk 20

Ik zucht en kijk op de klok. 3 uur. Ik lig al heel de nacht te draaien en keren, maar geraak echt niet in slaap. Ik moet steeds denken aan dat gedoe met Liam. Eva ligt zachtjes te snurken. Ik kijk haar grinnikend aan en sta dan op. Ik besluit om eventjes naar buiten te gaan, misschien helpt de frisse lucht mijn gedachten een beetje te ordenen.

Zachtjes loop ik onze kamer uit, op weg naar buiten. Op de gang is het donker, maar ik durf het licht niet aan te doen, omdat ik bang ben dat er dan mensen wakker gaat worden. Zo voorzichtig mogelijk loop ik naar buiten toe, maar uiteraard bots ik tegen de verwarming. Ik kreun en vloek luid. Voorzichtig loop ik verder en ga buiten op een bankje zitten.

"Wat doe jij hier?" Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk op, recht in het gezicht van Liam. Hij ziet er echt schattig met zijn slaperige hoofd en warrige haren. "Ik kan hetzelfde aan jou vragen" zeg ik bits. Hij grijnst. "Ik hoorde iemand vloeken op de gang en toen zag ik jou naar buiten lopen" Ik grinnik. "Oei, sorry dat ik je heb wakker gemaakt!" "Maakt niet uit, maar wat doe jij hier nu?" "Ik kan niet slapen, dus ik dacht dat het misschien zou helpen om even naar buiten te gaan" "Waarom kan je niet slapen?" Ik kijk hem aan en hij kijkt bezorgd naar mij. "Ik weet het niet, gewoon veel aan mijn hoofd" "Wil je erover praten?" Ik kijk hem verbaasd aan, is hij nu echt bezorgd om mij? "Ik meen het, je kan het tegen mij vertellen als je wilt!" Ik glimlach naar hem. "Dat is echt lief, maar ik wil er liever niet over praten" "Zeker?" Ik knik. Ik kan hem toch moeilijk vertellen dat ik gevoelens voor hem begin te krijgen en daardoor niet goed weet wat ik met Daan moet. "Ga jij maar terug slapen hoor!" "Ik ga jou hier echt niet alleen laten" zegt hij. "Maar morgen is het school en..." "Jij bent echt wel veel belangrijker dan school!" onderbreekt hij mij. Ik voel mijn wangen rood worden en glimlach. Hij slaat zijn arm om mijn schouder en trekt me dichter tegen zich aan. Ik weet dat dit verkeerd is, maar het voelt zo goed om dicht tegen hem aan te zitten.

Na een tijdje voel ik me steeds slaperiger worden en ik geeuw. "Moe?" Ik knik. "Ga maar slapen! Ik zorg wel voor je" zegt hij zacht en drukt een kus op mijn haren. Ik glimlach nog en val dan in slaap.

*

"Olivia!" Met veel moeite doe ik mijn ogen open. "Amai, eindelijk, ik heb je al 10 keer geroepen!" zegt Eva. "Hoe laat is het?" "7 uur, het is school, remember?!" "Shit" "Niet goed geslapen?" Plots komen alle herinneringen van vanacht terug. "Alles goed? Je hebt precies een spook gezien" vraagt ze lachend. "Ik heb vanacht buiten gezeten met Liam" zeg ik zacht. Eva kijkt me verbaasd aan. "Maar ik heb geen idee hoe ik hier terug geraakt ben!" zeg ik, eerder tegen mezelf. "Wow, vanaf het begin alsjeblieft!" Ik grinnik en vertel wat er gebeurd is. Eva haar mond valt open. "Hoe schattig is dit?" gilt ze. "Eef, er is helemaal niets gebeurd!" "Het is toch overduidelijk dat hij verliefd is op jou?!" Ik begin te blozen. "Zullen we ons gaan klaarmaken en gaan eten, anders komen we nog te laat!" zeg ik snel, om van onderwerp te veranderen. Eva knikt en ik loop naar de badkamer.

We lopen de eetzaal binnen en meteen zie ik Liam zitten. Hij ziet mij ook en glimlacht. "Ga maar, ik kom direct!" zeg ik tegen Eva en knik richting Liam. Ze grinnikt en knikt. Ik loop naar de tafel van de jongens. "Hey, kan ik je even spreken?" vraag ik aan Liam. Hij knikt en staat op. We lopen samen naar de gang. "Dankjewel voor vanacht!" zeg ik zacht. Hij glimlacht. "Maar hoe ben ik eigenlijk terug in mijn bed geraakt?" "Je viel in slaap, dus heb ik je naar binnen gedragen en in je bed gelegd!" Ik kijk hem verbaasd aan. "Meen je dat? Je had mij toch ook kunnen wakker maken?!" "Je lag zo schattig te slapen en anders kon je misschien weer niet slapen, dus heb ik je laten slapen!" Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus glimlach ik naar hem. "Heb je nog goed geslapen?" vraagt hij dan. "Een beetje kort, maar wel goed" zeg ik lachend. "En jij?" "Ook een beetje kort, maar goed"  "Sorry" zeg ik zacht en kijk naar beneden. "Hey, daar kan jij toch niets aandoen?! Ik vond het best gezellig gisteren!" Hij tilt met zijn vinger mijn kin op zodat ik hem in de ogen kijk. Zo blijven we een tijdje staan. 

"M-misschien moeten we maar eens gaan eten" zeg ik, omdat ik voel dat als we nog lang zo blijven staan, ik dingen ga doen waar ik spijt van ga krijgen. "Ja, tot straks?!" "Tot straks" We glimlachen nog naar elkaar en lopen terug naar onze tafels. Waarom is hij ineens zo lief?