The Selfie Queen ღ [On-Hold]

Chapter 27: Ice Cream and My Melting Heart

Cassandra's Point of View

Reality and fantasy are two concepts that seem like they should be totally at odds. They're practically conceptual opposites – one's about adherence of an existing system, the other is rejection of that system. Fantasy is imagination reality is limitation.

I stopped reading and stretched my arms and legs for a moment. Tss, ako lang ba o nadadramahan talaga ako sa binabasa ko? Binalik ko ang tingin sa monitor ng laptop ko at pinagpatuloy ang pagbabasa. Kasalukuyan akong nag cocompile ng mga magiging lesson ng mga Grade 8 sa fourth quarter nila. Gumagawa kase ako ng module na bahagi ng requirements namin.

Naghikab ako at humalukipkip sa kinauupuan ko. Tinignan ko ang oras and I felt a pang of disappointment and sadness. It's 10:43 pm, ibig sabihin limang araw na ang lumipas mula nung party. Mula nung lumabas si Dale ng unit ko. Limang araw na rin akong walang balita mula sa kanya. Hindi rin siya umuuwi sa unit niya kaya wala akong alam kung ano nang nangyare sa kanya.

I'm wrecked but I guess throwing a tantrum won't solve anything. Besides, ako ang nagpa alis sa kanya. If there's anyone to blame, its me.

I smiled bitterly. Tama naman ang binabasa ko "Fantasy is imagination, reality is limitation." Hanggang imahinasyon ko nalang talaga siguro ang happy ending at dahil nga sa pagiging ambisyosa ko, reality's taking its toll on me. The pain I am feeling right now is the reminder that love is only for those who are capable of loving.

"Mi."

Napatigil ako sa pagtipa sa laptop ko at nilingon ang pinanggalingan ng boses. Nasa may pinto ko si Mio, naghihikab at bitbit ang isang putting teddy bear.

"Something wrong, Mio? Halika." Her rosy cheeks puffed at patakbong lumapit sa akin.

"Mio had a very scary dream. There were monsters under my bed," naluluha niyang pagkukuwento, "they have green skin and they want to eat me, Miiiiiiii."

Binabaan ko ang height ng swivel chair ko at humarap sa kaniya. She's rubbing her eyes at inayos ang bangs na tumatabing sa mukha niya.

"Baby don't rub your eyes, you'll hurt them." I patted and kissed her head. "It's okay, it was just a dream Mio," I said, "Mommy's here."

"Mi, may I sleep her tonight?" napailing nalang ako sa sinabi ni Mio. She's been sleeping with me since four nights ago.

Pinaupo ko siya sa lap ko and kissed her cheeks. If I didn't know any better, iisipin ko sigurong this is Mio's way of comforting me. "Of course you may, baby. Linisin lang ni mommy kalat niya ha?" she nodded as a response at bumaba.

Bukas ko nalang siguro 'to tatapusin, tostado na mga brain cells ko. Overtime na daw sila. I-sinave ko muna ang mga files ko bago pinatay ang laptop. I compiled the hard copies of my draft and drank the remaining water on my tumbler. Tinapon ko na rin sa trash can ko ang ibang kalat.

Nauna na si Mio sa kama ko at nag cr muna ako sandali para maghugas ng kamay. I know, a bad habit. Huwag niyo kong gayahin, nakakapasmo ang agad-agad na paghuhugas ng kamay kung nagbabad ka sa harap ng laptop ng ilang oras.

I turned off all lights except the lampshade on my bedside table. Humiga ako at agad naming tumabi si Mio. Pagod ako. Alam kong pagod ako at dama ko 'to pero hindi parin ako makatulog. Ilang gabi na akong ganito. Bumalik nanaman ang insomnia ko.

"Mi?" napatigil ako sa pag iisip at dinako ang tingin kay Mio. "Hmm?" sagot ko.

"I miss daddy, Mi. K-kelan him balik?" baluktot parin ang tagalog ni Mio pero she's learning fast naman. Kaso, ano bang isasagot ko? Kelan ba babalik si Dale?