O jedną miłość za dużo.

Epilog

-Wybór należy do Ciebie.
Spojrzała na mnie usmiechajac się. Byłam pewna, że chce wrócić. Nie mogłam tak po prostu odejść.
-Chce wrócić.
-Dobry wybór, przed Tobą jeszcze wiele przygód, córeczko.

Gdy skupiłam się na jej twarzy zauważyłam cos znajomego. Ten zadziorny uśmiech i długie falowane włosy.

-Ezarel i ty jesteście moimi ukochanymi dziećmi. Zawsze będę z Wami. Pozdrów go.

Objęła mnie  i znów to światło. Gdy otworzyłam oczy znów byłam w swoim ciele. Byłam słaba i nie mogłam podnieść reki, żeby zapukac w szklane wieko. Widziałam jak wszyscy chowają się za chusteczkami. Nagle trumna ruszyła, widziałam jak Leiftan, Ezarel, Jamon i Valkoyn podnoszą moją trumnę i niosą (domyślałam się) do grobu. Próbowałam krzyczeć ale mój glos był słaby. Dźwięki tak jakby zatrzymywały się w mojej głowie. Podniosłam nogę. Ezarel zauważył ten ruch i spojrzał na moja twarz. Omal z wrażenia nie upuścił mojego "łoża".
-Ana, ona żyje !
Szybko odstawili trumnę, odkryli wieko. Niebieskowlosy elf podniósł mnie i zaniósł do mojego pokoju. Byłam słaba, ale usmiechalam się. Po chwili czuwania przez elfa, do pomieszczenia wparowal Leiftan. Pocałował mnie w usta i uśmiechnął się. Był dumny z tego co zrobił. Jednak nie chciałam, aby zrobił to kolejny raz.
-Przepraszam za wszystko, mam nadzieje, że kiedyś mi wybaczysz. Bądź szczęśliwa z Nevrą ukochana. 
Uśmiechnąłam się a on wyszedł z pomieszczenia. Ezarel pocałował mnie w policzek i obiecał, że będzie dbał o mnie jak przystało na księżniczkę. Wyszedł z pokoju a ja zasnęłam.

Obudziłam się, nieśmiało podnosząc wzrok. Zobaczyłam na swoim łóżku czarna czuprynę.
-Nevra!
Krzyknęłam głośno. Jednak mój głos nadal się łamał. Chłopak jęknął i podniósł głowę. Nasze usta złączył namiętny pocałunek.
-Już nigdy nikt mi Ciebie nie odbierze!
Powiedział dalej mnie całując. Usmiechałam się szeroko. To początek naszej miłości.