Sığınacak bir yer arayarak koşuşturan insanların arasından sakince yürüyerek geçiyordum.Elinde şemsiye, başında kapşon, ellerinde olan kitaplarla başını koruyan tonlarca insan.Neden yağmurdan kaçıyorlardı?Islanmak kötü bir şey miydi ki?Neden insanlar güneşi yağmurdan çok seviyorlar?
Islak kumların üstünde ilerlerken üç gün önceki geceyi düşünüyordum.Gece boyunca tanımadığım ama yanımda olan çocuk.Beni tanımadığı halde yanıma gelen, acımı biraz olsun bastırmak için uğraşan çocuk.Onu tanımak isterdim, diye geçirdim içimden.
Changkyun'u özlemiştim.Onsuz bir hayatı düşünemezken bir gün aniden onu kaybetmiştim işte.Hayat beni hiç beklemediğim bir yerden yaralamıştı.Ben uyurken onun ağlayarak elindeki jiletle koluna attığı çizikler...O acı çekerken ben mışıl mışıl uyumuştum.Onun yalnız bırakmamam gerekirken yalnız bırakmış ve uyumuştum.Ve benim yaptığım minicik bir hata Her Şeyim'in yok olmasına yol açmıştı.
Pişman olmak bir işe yaramıyordu.Sikeyim, onu çok özlemiştim.Bugün gidişinin dördüncü günü olmasına rağmen onu ölesiye özlemiştim.
Suratıma gelen yağmur damlalarının birden kesilmesiyle şaşırmıştım.Kafamı hızla yana çevirdiğimde onu görmüştüm.Elindeki siyah şemsiyeyi ikimizi de yağmurdan koruyacak şekilde tutmuştu.
Konuşmadı, konuşmadım.Önüme döndüm ve dalgaları ile kıyıyı döven denizi izledim.Dalga hızla gelip küçük bir kumdan kaleyi yıkmıştı.Hayat da böyle değil miydi?Bir anda bir dalga çıkarıp bizi bu kumdan kale gibi yerle bir etmiyor muydu?
"Neden her gün sahile geliyorsun?"diye sordu.
Neden geliyordum?Güzel bir soruydu.Cevabını benim de bilmediğim bir soruydu.O günden sonra her gün okuldan sonra buraya gelir olmuştum.Peki neden?Sanırım bu sorunun cevabı...Onu görmek istediğim için?
"Bilmiyorum.Peki ya sen?"
"Sırdaşıma sırlarımı anlatmak için geliyorum."
Ona çevirdim gözlerimi.Bugün lenslerini takmamış ve kahverenginin mükemmel bir tonu olan gözlerini görebilmiştim.Kızıl saçları dağınıktı.O...Fazla güzeldi.
"Ne gibi sırlar?"
Bana baktı ve hafifçe gülümsedi.Kulağıma yaklaşarak fısıldadı.
"Sır."
