Anlamlandıramadığı bir mutlulukla kumsala ilerledi genç adam.Uzun zaman olmuştu buraya gelmeyeli.Denizi ne kadar özlediğini yeni fark ediyordu.Özlediği tek şeyin deniz olmadığını da biliyordu.
Kihyun ile sürekli oturdukları yere doğru adımlarken orada bir başkasının oturduğunu görmüştü.İstemsizce kaşları çatıldığında oturan kişinin elinde duran çiçek demeti ile duraksadı.Oturan genç yüzündeki buruk gülümseme ile kendi kendine konuşuyordu.Minhyuk birden kendini hızlı adımlar atarken bulmuştu.Oturan kişiye kaşları çatık bir şekilde sordu.
"Burada genelde oturan bir çocuk vardı.Onu gördünüz mü acaba?Kısa boylu, kahverengi saçlı ve genellikle mavi, siyah tonlarında giyiniyor."
Sarı saçlı genç bir süre Minhyuk'a baktı ve elindeki çiçek demetini gösterdi.
"Mavi Delfinyum çiçeklerini bilir misin?"Derin bir nefes aldı ve devam etti."Bu çiçek yeterli dozda alındığında bir ilaç olarak kullanılır ve bir sürü hayat kurtarabilir.Ama yeterli dozdan fazla alındığında ölüme sebep olabilir.Acısız bir ölüme."
Çocuk birden yanında duran ve Minhyuk'un henüz fark etmediği defteri ona uzattı.Minhyuk defteri aldığında ise sarı saçlı genç elindeki çiçek demetini kumun üzerine bıraktı ve oradan uzaklaştı.
Kafası karışık bir şekilde kuma oturdu ve deftere baktı bir süre.Az önce yaşananlar da neyin nesiydi?Kafasını iki yana salladı ve elindeki defteri kuma bırakarak beklemeye başladı.Biliyordu, kısa olanın geleceğini.Ya da öyle umuyordu kim bilir?Ama zaman geçtikçe umudunu yitirmeye başlamıştı.Saniyeler dakikaları, dakikalar saatleri kovalarken hala gelmemişti kısa olan.Ve Minhyuk deftere bakıp bakmamakta kararsız kalmıştı.Defteri eline aldı ve okumaya başladı genç adam.
Defteri Kihyun'un yazdığını anladığı an ayağı fırlamış ve dikkatle yazan her bir kelimeyi kafasına kazımak istermişçesine okumaya başlamıştı.Sona doğru yaklaşırken nereden bilebilirdi ki Kihyun'un sonuna yaklaşacağını da?Defter elinden kuma düşmüş ve son sayfa kendiliğinden açılmıştı.
Kuma dizleri üstüne çöktü genç adam ve dolan gözleri ile denize baktı.Genelde hep dalgalı olan deniz bu sefer durgundu.Acısını içinde yaşıyor gibiydi.Kızgın dalgaları ile kıyıya vurmuyordu.Minhyuk ile rolleri değişmiş gibiydiler ve şu an Minhyuk uzun zaman sonra ilk defa ciğeri sökülürcesine ağlıyordu.
"Neden bunu yaptın aptal?"diye bağırdı birden ve devam etti."Beni neden tekrar yalnız bıraktın?Neden direnmek varken vazgeçtin Kihyun?"
Ve Minhyuk o gece boyunca sahilde yerinden milim kıpırdamadan ağlamıştı.Kihyun'un ölümünde kendini suçluyordu.
Açılan son sayfada yazanlar ise şunlardı:
"Mavi Delfinyum çiçeğini biliyor musun, Minhyuk?Bu çiçek yeterli dozda bir ilaç iken fazlası birinin ölümüne sebep olabiliyor.Sende benim için bir mavi delfinyum gibisin.Varlığın beni yaşatırken, yokluğun beni öldürüyor."
