Red Line Killer

Χανω εσένα

Cammie's POV

Ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει το χέρι μου και άνοιξα τα ταλαιπωρημενα μάτια μου. Η γνωστή φιγούρα του γιατρου στεκόταν μπροστά μου χαμογελώντας και ετριψα τα μάτια μου.

"Θα ήθελα να την εξετασω αν δεν σας πειραζει" ειπε και την κοιταξα. Το χλωμό πρόσωπο της με τους επιδεσμους γύρω από το λαιμό της και το μηχάνημα να χτυπάει ασταμάτητα στην ενδειξη των χτυπων της καρδιάς της, με εκαναν να του γνεψω θετικα και να σηκωθω απο την καρέκλα διπλα απο το κρεβάτι της βγαίνοντας από το δωμάτιο με την καρδιά μου να ειναι βαριά.

Οι γονείς μου πλησιασαν γρήγορα πέντε λεπτά αφού εκατσα στην καρέκλα δίπλα απο την πορτα και επαιζα με τα δάχτυλα μου. Δεν μπηκα καν στον κόπο να σηκωθω για να τους αγκαλιάσω. Μια εβδομάδα τωρα γίνεται το ίδιο. Μενω στο νοσοκομείο ολη μερα, αρνουμενη να φαω και να κοιμηθώ. Η κατάσταση της Shannon ειναι σταθερή χωρίς να εχει ξυπνήσει. Οι γιατροί ειπαν οτι υπάρχει μια περίπτωση ενενήντα τοις εκατό να ξυπνησει σε μια εβδομάδα ενω τα αλλα δεκα που δεν το αποκλειουν ειναι να μην ξανα ξυπνήσει εαν περασει και η επόμενη εβδομάδα χωρίς να ανοίξει τα μάτια της.

Ολο το σχολείο ειχε ερθει σχεδον απο τρεις φορες να την επισκεφτεί αφήνοντας απο κατι λουλούδια που μετα ο γιατρός τα επερνε με τσαμπουκά απο το δωμάτιο, και ελεγαν περαστικα η αντε να ξυπνησει γρήγορα, φιλωντας με σταυρωτα στο μαγουλο για παρηγοριά.

"Καλημέρα" ειπαν και οι δυο τους  και εκατσαν διπλα μου.

"Γεια" ειπα έχοντας το βλέμμα μου στον τοίχο απέναντι μας. Το χέρι της μαμάς μου έπιασε το δικό μου χαιδευοντας το, ομως το τραβηξα μετα απο λιγο ευγενικά και το έβαλα μαζί με το αλλο αναμεσα στα πόδια μου.

"Η ίδια κατάσταση. Μπορείτε να μπειτε ξανα." Βγηκε ο γιατρός απο το δωμάτιο και τον κοιταξα ενω σηκώθηκα απο την θεση μου γρήγορα.

"Ευχαριστώ" ψελλισα και μπηκα στο δωμάτιο πηγαίνοντας στην θεση μου.

"Cammie δεν νομίζεις ότι πρέπει να φυγεις απο εδω; Δεν το λεω με κακια αλλα εχεις καταστραφεί. Κοιτα λιγο τον εαυτό σου. Εχεις να φας μια εβδομάδα. Σου λείπει ο υπνος. Πήγαινε στο σπίτι και φαε. Κανε μπανιο, κοιμησου και ξαναελα." Ειπε ο πατέρας μου ενω επιασα το ζεστό χέρι της.

"Θα παω μετά" απαντησα ενω επεξεργαζομουν το προσωπο της για χιλιοστη φορα. Ηταν τοσο κρυο και παγωμενο. Τοσο... ανεκφραστο..