Siyahın Mavi Işığı

5. Bölüm

"Bedinimi ele geçirebilirsin ama ruhumu asla!! "

Multimedya; Demir

Bölüm şarkısı:Coldplay - Paradise

☆Keyifli okumular ☆

Ruhum karanlıkta karışmış yolunu kaybetmiş bir durumda. Yolunu bulmaya çalışan küçük bir çocuk gibiyim. Yolumu bulup aydınlığa kavuşmak için her yolu deniyordum ama her çıkışım yine dibe karanlığa daha çok karışıyordum. Yaşadığım şeyler yük olup omuzlarımdan düşmek üzere ve taşımak artık sandığımdan daha fazla ağırlaşmaya başlamıştı. Her şey o kadar ani oluyordu ki ne tepki vereceğimi şaşırıyordum artık. Zamanı durdurup dedemle o eski mutlu günlerde olmak için elimden gelini yapardım. Ama şimdi ise küçüklük arkadışımla nişanlanmak durumuna düşmüş durumundayım ve ne yapacağıma dair hiç birşey bilmiyorum. Kafam o kadar karışık ki nasıl bir plan yapıp bu saçmalıktan kurtulurum diye düşünmekten kendimi alakoyamıyordum.

Selinin söylediklerinden sonra apar topar kalkıp koşarak eve geri döndüğümüzde babamla ramiz amca birbirine sarılıyorken tanıdıklar alkışlıyordu ve bu demek oluyor ki selinin dedikleri doğrulanmış oluyordu. En çok tepki gösterinimiz ise aras olmuştu. O kadar sinirlenmişti ki bu duruma çekip gitmişti ve bir gündür ondan haber alamıyorduk.

Odamda oturmuş bu nişanın olmaması için plan düşünüyordum. Lanet olsun ki hiçbirşey aklıma gelmiyordu. Herşeye çalışan kafam şimdi bu durumdan kurtulmak için fikir üretmiyordu. Gözlerimi bir saatten fazladır ormanların derinliklerine diktiğim gözlerimi odamın kapısının çalınması ile o tarafa döndürüp  "gir" dedim. Yavaşça kapı açılıp içeri selin girmişti. Yavaş haraketler ile karşıma geçip oturdu. Gözleri hüzünlü ve kaygılı bakıyordu. Öyle bakması normal. Çünkü geldiğimiz akşam arasın gidişinden sonra evde kıyameti koparmıştım. Evde çanak çömlek hepsini yere sermiştim. En büyük patlamayı ise anneannemle yapmıştım. O kadar büyük bir kavga yapmıştım ki en sonunda kapıyı çarpıp ormanın içinde gizli olan ağaç evde geçirmiştim bütün geceyi. Anneannem resmen onun torunu değilmişim gibi davranmıştı bana. Hiç umursamıyordu  beni çocukluğumdan beri. Diğer torunları ile o kadar iyi ilgili ve sevecen ile ilgilenirken ben ise sadece ormandaki gizli ağaç evde yada dedem ile vakit geçirirdim. Anneannem beni hiç sevmemişti. Beni ya yok sayardı yada soğuk davranırdı. Alışmıştım artık. Ama en çok bir malmışım gibi beni "seni o aileye sattık bundan sonra onların gelini olacaksın" demesi dokunmuştu.

"Seni sema sultan çağrıyor aslı. Seninle konuşacakmış" mırıltı şeklinde konuşmuştu selin. Biliyor ki eyer şimdi aşağı inersem olay çıkaracağımı. Öylede olacak zaten. Çünkü çağıran anneannemdi. Hafif alay dolu gülümseyip hiçbirşey demeden yatağımdan kalkıp kapının oraya gittim. Kapının kulpunu tutup tam açacağım sıra " atakan ile konuştum arası bulmuş. Fena haldemiş. Bir saate burada olacaklarmış. Merak ediyordun haber veriyim dedim"  kafamı sağ omzumun gerisine çevirip seline doğru belli belirsiz gülümseyip başımı hafif sallayarak "teşekkür ederim kuzen" deyip kapıyı açtığım gibi kendimi kolidora attım.

Yavaş adımlarla merdivenlere geldiğimde tek tek inmeye başladım. Zemin kata geldiğim vakit herkesin panik bir şekilde oradan oraya koşuşturmalarını izledim. Olmayacak zoraki bir nişan için fazla heyecan ve hazırlıktı. Adımlarımı oturma odasına yöneltip üçlü koltuğa oturmuş ve dışarı izleyen anneannem vardı tek odada. Geldiğimi hissetmiş gibi bana bakmadan " geç otur şuraya" deyip çaprazında ki ikili koltuğu gösterdi. Derin nesef alıp gösterdiği yere usulca oturdum. Çakır gözlerini dışarıdan yavaşça çekip mavi gözlerime iliştirdi. O gözler bir gün olsa bile benim için sevgi dolu şefkatle bakmamıştı. Hep soğuk, boş yada nefret dolu bakmıştı. Ben ona ne yapmıştım bilmiyorum. Küçücük bir çocuk bu bakışları hak edecek ne yapmış olabilir diye düşünüp durmuştum. Zamanla da alışmıştım. Aynı ortamda olmamaya özen gösteriyordum.