LIBRARY✔ (KİM NAMJOON)

~7~

Yüzünü incelemeye dalmış giderken, bakışlarını bakışlarımdan  çekip beni yere indirdi.

"Sana dikkatli olmalısın demiştim" dediğinde. Mahçup bir bakış attım. Beni yere indirdiğinde,

"Beni tuttuğun için teşekkürler "  dedim.

Bir şey demeyip sadece başıyla rica eder gibi bir işaret verdi.

"Hadi şu işi bitirelim. Sonra da yemek yiyelim. Çok açım " dediğinde. Kocaman gülümseyip işime döndüm. Onunla ilişkimizi git gide ilerletiyor  gibiydik.

Bu sefer o yukarı çıkıp üst rafları hallederken ben alt rafları düzeltmeye koyuldum. Ancak telefonumun melodisi cebimde ötmeye başladığımda ayağa kalkıp telefonumu çıkardım.

"Efendim ?"

Telefonu cevapladığım  andan itibaren, Yoongi bana bir şeyler anlatmaya başlamıştı ve o an duyduğum şeyle şok olmuştum.

"Ha.. hangi hastane?" Diye sorduğumda. Namjoon'un  yanımda olduğunu farkettim.

Telefonu kapattığımda meraklı gözlerle bana bakıp

"Ne oldu sorun ne ?" Diye sordu.

"En yakın arkadaşım kaza geçirmiş " dediğimde  o an dizlerim  tutmuyor gibi hissettim. Beni kollarıyla arkadan sarıp

"Tamam sakin ol hadi hemen gidelim" dedi.

Onun desteğiyle adım attım. Endişem kat be kat artarken ona bir şey olmasından çok korkuyordum. Yol boyunca içimden bir şey olmamasını dilerken, Namjoon endişeli gözlerini üzerimden bir an olsun ayırmadı.

Hastaneye geldiğimiz de hızlı bir şekilde inip içeriye koştum. Hakkında bilgi  aldıktan sonra hemen ameliyathanenin önüne koştum.

Oraya ulaştığımda ailesi ve sevgilisi Yoongi oradaydı. Yoongi aynı zamanda benim en yakın arkadaşımdı  yanına gittiğimde ne olduğunu soran gözlerle ona baktım. Kazayı birlikte yaptıklarını ama onun yara almadığını söyledi. Bunları söylerken gözyaşlarına hakim olamamıştı. Sevdiğin bir insanı kaybedecek olma korkusu. Hayatımda yaşadığım en berbat korkulardan biriydi ve benim korktuğum başıma gelmişti.

Tıpkı kardeşimi kaybettiğim gün gibi

Anılarım benim için bir bir canlanırken,bunun bana iyi gelmeyeceğini anlamıştım.

"Dışarı çıkalım mı " dediğimde. Namjoon başını sallayıp yeniden kolunu bana sardı. Ardından elimi tutup

"Sakin ol o iyi olucak "dedi.  Ona inanmak isteyerek başımı salladıktan sonra. Onunla birlikte dışarı çıktık.

Banklardan  birine oturduğumuz da tuttuğum gözyaşlarımı serbest bıraktım ve sessizce ağlamaya çalıştım.

Normalde birinin önüne ağlamayı sevmezdim ama o benim için biri değildi.

Beni göğsüne doğru çektiğinde. Dünyaları bana vermiş gibiydi. Onun, kalbimin binlerce kez çarpmasına  neden olan kokusunu içime çekip,

"Yanımda olduğun için teşekkürler" dedim.

"Bugün karşıma çıktığın için ben de teşekkür ederim " dedi.