het leven van maroua

8. zal ik? of toch maar niet?

- 3 dagen later:

Ik hou van hem, ik hou echt van hem. Ik spreek mezelf de moed in. Ik wil meer dan dit. Ik wil meer. Ik wil met hem blijven voor altijd. Ik wil trouwen. Hhh. Vroeg hij me maar. K wacht op het moment. K belde Meryem op om effe bij te praten. Na een half uur bellen hing ik op. Ik wou niet dat mijn belminuten nu al opgingen. Hicham had gister gevraagd of ik vandaag met hem naar de stad wou gaan. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen. Ik maakte mezelf snel klaar en vertok op de fiets naar het park. Daar aangekomen zette ik mijn fiets neer en liep door het park. Ik zag hem op een bankje zitten achter zijn telefoon. Ik riep zijn naam en rende naar hem toe. Hij stond op. Ik sprong op hem. Hij pakte me bij mijn kont vast. Hij zette me op de grond en pakte mijn hand vast. We liepen hand in hand door de stad. We liepen langs de Bijenkorf. hij keek me met een scheef lachje aan en trok me mee naar binnen. Ik snapte niet waar hij mee bezig was. Hij vroeg wat ik mooi vond en wou hebben. Ik stond zo versteld dat ik niet eens kon antwoorden. Hij kon gewoon mijn gedachten lezen en pakte een aantal super leuke kledingstukken en rekende ze af. Ik keek hem scheef aan. Nadien zijn we nog langs een paar winkeltjes gegaan en uiteindelijk bracht hij me naar huis. Ik was zo moe dat ik het eten oversloeg en direct naar mijn bed liep.

- volgende dag:

Ik stond rond 8 uur op. Ik keek naar mijn telefoon en zag dat ik een berichtje had van Hicham.
"hey zina ino heb je zin om iets leuks te gaan doen vandaag? Ik heb leuke plannen voor vandaag. Het heeft te maken met de spullen van gister." ik snapte niet waar hij het over had maar anwoorde "ja isgoed lijkt me leuk." ik maakte me klaar en hoorde de bel gaan.
Ik rende naar beneden en deed de deur open. Hij omhelsde mij en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Gelukkig dat er niemand thuis was bij mij anders zouden mijn ouders me op eten. Ik heb namelijk nog niks over Hicham gezegd. We liepen naar zijn auto en reden weg. Hicham had nog niet verteld waar we heengingen. Hij wou niks zeggen. In de auto werd ik misselijk. Ik begon te kokhalzen. Wat raar was want ik word nooit ziek van autoritjes. Hicham zette de auto aan de weg en liep met me uit de auto. Hij knuffelde me. Na 5 minuutjes werd ik weer rustig.

Perspectief Hicham:
We waren rustig aan het rijden tot Maroua ineens begon te kokhalzen. Ik keek naar haar en zag dat ze bleek was. Ik wil niet het risico nemen dat mijn interieur vies word. Ehh... En dat er iets met Maroua gebeurt. Dus ging ik aan de kant. Ik hielp haar uit de auto. Direct toen ze bijkwam reed ik naar het ziekenhuis. Voor de zekerheid.

Perspectief maroua:
Ik zag dat Hicham naar het ziekenhuis reed. Wat was hij toch zorgzaam. Daar aangekomen legde Hicham alles uit en werden we naar een kamertje op de 3e verdieping gebracht. Na 10 minuten wachten kwam de dokter eindelijk. Hicham was ondertussen naar de wachtkamer gegaan. Hij kon niet zo lang stilzitten. De dokter bekeek me aandachtig. Ze vroeg mag ik even aan je buik voelen? Ik antwoordde: ja tuurlijk. Ze raakte mijn buik met haar warme handen aan. Soms schreef ze wat op of voelde ze op een andere plek. Ik vroeg of ik snel nog naar de wc mocht. Ze antwoordde verrast: ja maar natuurlijk. Het heeft dus gewerkt! Ik keek haar verbaast aan. Ze legde me uit dat je van stilzitten en aangeraakt worden je blaas irriteert. Ze gaf me een potje mee waar ik mijn behoefte in moest doen. Ik wou snel naar Hicham gaan maar ik bedacht me. Zometeen zou het slecht nieuws zijn. Dat kon ik er niet bij hebben dus liep ik snel door naar de wc. Ik kwam snel terug met het potje gevuld. Ze zei dat het potje zou worden onderzocht en dat ik mocht kiezen om te wachten of dat ik op een andere dag zou kunnen terugkomen. Ik had geen zin om een andere keer terug te komen. Het ging wel om mijn gezondheid. Na 3 uur gewacht te hebben (wel bij Hicham in de wachtkamer) kwam de dokter mij halen om het met mij te bespreken. Ze keek blij. Ze zei: Gefeliciteerd! U bent zwanger! Ik keek haar geschokt aan. Zo zat ik een paar seconden. Het leken wel eeuwen. Ik kwam weer bij bewustzijn en bedankte haar voor haar tijd. Ik liep de kamer uit en ging naar Hicham...