het leven van maroua

10. alles een leugen

Ik keek Chaimae dom aan. 'Wtf wat bedoel je?' Zonder iets te zeggen trok ze me mee naar haar auto. We reden richting ziekenhuis. Ze liep naar de balie en overlegde wat maar k kon het niet verstaan. Ze trok me mee naar de 3e verdieping. Daar werden we opgeroepen. In de kamer keek de dokter me serieus aan. Het leek me echt een vrouw die alles bij elkaar liegt tegenover haar dierbaren. Ze vroeg aan mij of ik hier was voor een zwangerschapstest. Ik knikte instemmend zonder dat ik eigenlijk wist wat er hier gebeurde. Na afloop zij ze dat de resultaten eind deze week zouden binnenkomen. Langzamerhand drong het tot me door wat er gebeurde. In de auto vroeg ik aan Chaimae waar ze mee bezig was. Ze legde me uit dat het nu al rond een maand of 2 geleden is dat Hicham mij heeft betast maar mijn buik nog zo plat is als wat. Er kan geen baby in zitten. We waren 3 minuten van het ziekenhuis verwijderd maar ik wou niets liever dan gewoon thuis zitten. Chaimae keerde de auto spontaan om en zei dat we een echo zouden moeten laten maken. Daar aangekomen werden we gelijk geholpen. We kregen na afloop ook de foto's mee. Tijdens het gesprek was ik wel een beetje geschrokken. Toen ze vertelde dat mijn kind was overleden in de buik kreeg ik ergens een steek in mijn hart want het was wel een nieuw levend wezen wat er in mijn buik zat. Het zou een paar weken duren voor de miskraam uit me zou komen. Ik had ook eene gevoel van opluchting. Want als ik echt had moeten zorgen voor dat kind kan ik dat niet alleen doen. Het heeft een vader nodig. Maar die gaat er dan natuurlijk niet zijn. Ik heb het gevoel dat hij mij in de steek gaat laten. Gelukkig heb ik Chaimae die mij door dit hele process heen sleept. Ze betekent veel voor mij en doet ook veel voor me, wat het alleen maar lastiger voor mij maakt om haar te verliezen. Ik dacht aan mijn vader. Hij verbleef ook in dit ziekenhuis. Bij die gedachten wou ik naar beneden rennen naar mijn vader n in zijn armen in slaap vallen. Net als vroeger. Net als vroeger... Die tijd is er niet meer. Wat mij erg veel pijn doet. Ik pakte Chaimae bij dr arm en rende de trappen af. Ik rende door naar mijn vaders kamer. Het boeide mij gwn niet dat die mensen mij probeerde tegen te houden. Ik rende toch door. Daar aangekomen pakte ik mijn vaders hand. Hij voelde koud aan. Hij was aan het slapen. Hij zag bleek, was mager en ik kon zijn aders duidelijk zien. Ik merkte dat hij moeilijk ademde. Mijn zus was ondertussen ook binnen gekomen. Ze stond aan de andere kant van het bed en begon zachtjes koran te reciteren. Zelf ben ik nooit zo sterk geweest in de Islam. Mijn zus daarin tegen wel. Ik durf de Islam dus ook niet binnen te stappen. Wat als ik nou niet genoeg intentie heb? Ik durf het risico niet te nemen. Mijn vader lag vredig te slapen. Ik liet een traantje vallen. Ik hoorde een lange piep. Ik durfde me niet te bewegen. Ik was in shock. Er werd van alle kanten aan me getrokken. 'PAPA' schreeuwde ik. 'HOU VOL ALSJEBLIEFT!' Chaimae en ik, allebei zaten we vol met tranen in de gang. Dit kan niet waar zijn...
-------------------------------------------------
Hoi lieve lezers van me. Sorry voor dit kleine hoofdstukje maar veel lezers vroegen of ik nog 1 hoofdstuk wou schrijven omdat ze nieuwschierig waren naar het vervolg. Vandaar dit kleine hoofdstuk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik veel moeite heb gedaan voor dit hoofdstuk door alle kleine beetjes tijd te gebruiken voor wattpad. wel heb ik heel goed nieuws: Het is nu ramadan dus kan ik weer wat meer schrijven! Het volgende hoofdstuk zal dan wel wat later komen vanwege dit hoofdstuk. Binnenkort veel drama dus. Xx