het leven van maroua

9. what's next?

Hoe moest ik hem dit gaan vertellen? Hoe moest ik dit aan mijn ouders vertellen? Ze zullen me slachten of levend opeten! Hoe moet ik dit aan alle andere mensen hier buitenom vertellen? Er is maar een lichtpuntje: ik ben zwanger van Hicham! Ik keek hem recht in de ogen aan. Hij vroeg wat er aan de hand was. Ik antwoordde: nee schat, er is niets ik heb alleen wat buikpijn. Nadien liepen we naar de auto. Ik voelde me schuldig dat ik had gelogen maar tegelijkertijd ook weer niet want als ik het had gezegd zou hij me misschien alleen laten. Nee sorry maar dat wil ik niet. Hij zette me thuis af. Mijn gezin was inmiddels ook thuis gekomen. Ik liep naar boven om mijn pyjama aan te trekken. Ik hoorde mijn vader beneden wat erg apart was want hij hoort niet op dit tijdstip thuis te zijn. Ik liep naar beneden en vroeg waarom iedereen aan tafel zat. Het is namelijk niet gebruikelijk dat we allemaal tegelijk thuis zijn. Want mijn vader werkt zicht suf, die arme man, mijn broer is altijd buiten met vrienden, mijn zus gaat meestal met mijn zusje ergens heen en mijn ma is meestal weg, waarnaartoe weet niemand echt. Mijn vader zei dat hij zich niet zo lekker voelde en daarom thuis bleef. Ergens diep vanbinnen baarde er zorgen in me want het ging de laatste tijd al niet goed met mijn vader, hij was bleek, koud en had grote wallen. We gingen gezamenlijk eten. Het was erg gezellig. Chaimae was plotseling stil.ik vroeg aan haar wat er met haar was. Ze antwoorde: 'jah.... Wat moet ik nou zeggen.' Ze zei dat er vandaag iemand haar hand is komen vragen. Ik schrok. 'waarom hadden jullie niet even iets gezegd? Dan was ik thuis gebleven!' riep ik lachend. Ik was benieuwd wie haar verloofde was. Chaima keek me geheimzinnig aan en fluisterde in mijn oor: 'kom straks naar mijn kamer daar vertel ik je alles maar eerst helpen opruimen.' Na het opruimen zijn we naar boven gegaan. We liepen haar kamer in, deden haar deur op slot en gingen op haar bed zitten. Het voelde fijn dat ik weer tijd had met mijn zus. We hebben al zo lang niets meer echt samen gedaan. Ze vertelde alles over haar man, waar hij vandaan komt, hoe hij is, hoe oud etc. Ik vroeg aan haar om een foto. Ze liet me een foto zien en glimlachte breed. Ik vond ze er samen echt schattig uit zien. 'Niet normaal hij is echt knap.' Chaima gaf me een stomp op mijn arm. 'Weet wel dat hij van mij is he!' We moesten allebei zo erg lachen dat we in slaap vielen op haar bed.

2 weken later~
Pfff.... Ik maak me echt zorgen. Mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis en Hicham is al 2 weken weg. Hij heeft niks van zich laten horen, hij neemt zijn telefoon niet op, en is nergens te bekennen. Zelfs op school niet. Wat als er iets met hem is gebeurt? Ik belde Saoussane op. Zij nam niet op dus belde ik Firdaous. Zij nam ook niet op. Oh shit... Vergeten. Ze zijn namelijk allemaal op excursie naar Duitsland. Tfoe man ik wil ook weg uit dit kikkerland. Dat verklaart letterlijk alles. Ik probeerde Meryem ook nog een keer te bellen maar die nam ook niet op. Nu snap ik waarom ze niet opnemen. En Hicham is met hun mee gegaan. Er mochten namelijk 3 jongens en 3 meisjes mee op excursie. Ik had geen zin om te gaan en er zou tenslotte bijna geen les worden gegeven omdat de meest docenten met hun mee gaan. Ik heb dus elke dag ongeveer 1½ uur les. Wollah ik heb nu spijt. Enja ik heb het buiten school ook druk want ik heb net te horen gekregen dat de bruiloft van Chaimae verplaats is. We hebben nu nog 3 weken tot de bruiloft. Dit alles komt doordat ze naar Marokko willen verhuizen. Ik heb letterlijk 2 uur zitten huilen. Ik kan dit allemaal niet aan zonder mijn zus die altijd klaar voor me staat. Ik appte Saoussane die natuurlijk helemaal was opgefokt door de bruiloft. Zij was namelijk ook uitgenodigd. Ik vertelde haar wat me dwarszit. Ze gaf me advies. 'vertel haar gewoon hoeveel je haar gaat missen.' Dat deed ik dus. Ik liep vol zelfvertrouwen haar kamer binnen. Ze zat daar op haar bureaustoel. Ik vroeg: 'kan ik je even spreken, Chaimae?' Ze keek me blij aan. 'Tuurlijk kan dat!' we zaten samen op haar bed. 'Ik kan dit niet allemaal aan Chaimae.' Zei ik met tranen in mijn ogen. Ze keek me verward aan. 'Hoebedoelje?' Ik zuchtte. Alles wat mij dwarszat gooide ik eruit. Letterlijk alles. Ik heb zelfs verteld wat er tussen mij en Hicham speelt. Ik bedoel, ze is mijn bloedeigen zus. Zij zal het nooit doorvertellen. Ik vroeg haar om advies. Zal ik een abortus doen? Of zal ik mijn kind houden? Mijn zus haar aandacht was onderhand ergens anders op gericht. Ze voelde aan mijn buik.
Mijn buik was nog zo plat als wat dus je zou niet verwachten dat k zwanger ben. Chaima keek me recht in mijn ogen aan. Niet alles aan dit verhaal is 100%....
---------------------------------------
jooo lieve lezers van mij. Sorry dat ik zo lang niet meer heb geüpload maar ik ben momenteel druk bezig met school en buitenom. Het verhaal is nu niet echt bepaald spannend maar ik beloof jullie, nu gaat het verhaal pas echt beginnen. Dit is mijn eerste boek op wattpad dus je kan wel verwachten dat het in het begin nergens op sloeg. Maar ik zit nu vol met inspiratie dus wil ik ook vaker uploaden. Wat ik dus even wou mededelen is dat ik een tijd niet meer zal kunnen schrijven vanwege tekortkoming van tijd. Ik hoop dat jullie het snappen!♥
XXX