Isanghan High

Chapter 2: SIPHON'S HOUSE

Aiki's POV

"Violet" *ding, dong, ding, dong* tawag ko kay Violet sabay pindot ko sa doorbell.

"Uyy, Nandito kana pala!"

"Waah" gulat kong sigaw dahil sa pagbati niya sa akin.

"Oh, oh, oh,. Kalma lang!" Sabi niya. Hampasin ko nga *toink*
Buti nga, paano ba naman ako makakalma ginulat niya ako eh.

"Paano naman ako makakalma aber?" Sabi ko sa kanya.

"Sige, Huminga ka nang malalim at relax ka lang, kunwari ikaw lang ang tao sa mundo, yun lang. Okay kana?" Sabi niya kaya hinampas ko siya ulit.

"Alam mo isip bata ka! Sa'n ka nanggaling?, tsaka ba't ka nanggu-gulat?" Tanong ko sa kanya.

"Ahh, sa bahay niyo, at tsaka nagulat ba kita?" Sagot niya sa tanong ko..haah. Anong ginagawa niya sa bahay. Sabi ko sa kanya kahapon na ako nalang ang pupunta dito sa kanila.

"Haaah, ba't hindi mo sinabi! Sana hindi na ako gumastos!" Nanggi-gigil kong sabi sa kanya, at humakbang lang siya papasok ng gate nila,

Nilampasan niya ako at sinundan ko lang siya ng tingin habang nakacross-arm position. Iwan ko ba sa babaeng 'to kung bakit iba-iba ang expressions niya,, haisst.

"Pffft... Hahaha" O kitamz, baliw na siya.

"Baliw! Umiyak ka pa kaya!" Sabi ko sa kanya na ikinalingon naman niya, tsaka nadala narin ako sa kakatawa niya.

"Hooy! Hindi ako baliw, baka ikaw" pananabat niya. At tumawa ng malakas.

"Oh sino ngayun ang gumagawa ng kabaliwan sa'tin?" Tanong ko sa kanya.

"Sino ba?" Ako pa yung tinanong.

"ik---"

"Kids! Get in!"

Magsasalita na sana ako nung biglang may tumawag sa atensyon namin ni Violet, sabay kaming tumingin nung biglang lumabas ang papa ni Violet. Maputi at matangos yung ilong ng papa niya, matangkad tapos sobrang itim ng buhok niya, tapos yung attitude niya, yung parang isang tingin lang pilit ng humiwalay yung kaluluwa mo.

Nagsimula na kaming maglakad ni Violet papasuk ng bahay nila, nagulat ako nung huminto siya sa harap ng papa niya.

"Oh, what's the problem dear?" Tanong ng papa niya.

"hmm. Pa, ikaw ba yung baliw?" Huuwaaat?, bat 'yun ang tanong niya sa papa niya.

"Eh? WHAT?!" Gulat na sabi ng papa niya habang naka-kunot yung noo ng papa niya. Kaya mas lalong nakakatakot siya.

"Nothing." sabi ni Violet at tumalikod tsaka kumaway sa papa niya..

Ganito ba talaga sila nang papa niya? O sadyang baliw lang talaga si Violet. Pati papa niya binibiktima.

Tumingin ako sa itsura ng papa niya at yung expressions niya. hahaha. Hindi maihulma. hahaha joke.

"hija! Ganyan talaga yung batang 'yun, tsaka huwag mong pigilan yung pagtawa mo." Huh? Paano niya nalamang pinipigilan ko ang tawa ko. Baka halata sa mukha ko. Okay,

"hahahahaha. Baliw po talaga yung anak niyo. hahaha." Malakas kong tawa habang hawak-hawak ko yung tiyan ko.

"Aiki!" Tawag ni Violet sa pangalan ko kaya natahimik ako sa gulat.

"Halika na, may ipapakita ako sa'yo" sabi niya kaya tumakbo ako papunta sa kinakatayuan niya.

"Sige po" paalam ko sa papa ni Violet.

"Oh sige." Sabi niya kaya inumpisahan ko na yung pag hakbang ko, pero natigilan ako nung may binulong siya mula sa likuran ko na hindi ko naintindihan. "Same faces, both of you, David and Louise".

"P-po?" Lumingon ako sa kanya para makita siya, nakangiti lang siya nung makita ko yung mukha niya.

"Nothing dear, your just remembering me of two persons in my past." He said, then he smiled widely, then I felt curiosity when he looked at my eyes meaningly, just like he knows me.

Unless he mets me before, or He knows me because of Mom and or He knows my real parents. Many questions In my mind that I'm waiting for answers.

"Dont worry about that my dear, Aiki. You will find the answers in your own way. Just face your distined world." He said and a big shocking situation that gets inside my soul. How did he know my name? Did he read my mind? But how? how?

"Sir? H-how did you r--" he cutted.

"Things is just simple my dear, sometimes you have to adjust, not just because its complicated, but because of the situations."

Pagka-sabi niya nun, mas nadagdagan pa yung mga tanong sa utak ko. Natulala na lang ako pagkatapos nun.

"Aiki" tawag ng isang babae sa pangalan ko pero di ko parin siya nililingon.

"Aiki" tawag niya ulit at kinaway-kaway niya ang kamay niya sa harap ng mga mata ko.

"Oh bakit?" Tanong ko sa kanya.

"Wala, Ba't ka nakatulala?" Tanong niya.

"H-huh, 'di ko rin alam." Maikli kong sagot.

"Halika!" sabi niya..

"Tss. Saan?" Tanong ko sa kanya.

"Basta sumama ka nalang" sabi niya kaya naglakad na kami.

Nasa unahan ko siya, at habang sinusundan ko siya nakaramdam ako nang pagod, hindi ko alam na ganito ka laki yung bahay nila. Sanay na siya siguro, mukhang hindi kasi siya pinapagod.

Napaisip nalang ako sa mga sinabi ng papa ni Violet. Kilala niya ang poster mother ko pero wala pa'ko nun. Bigla kong naisip hindi ko pa pala alam ang pangalan ng papa niya. Tatanongin ko nalang para hindi ako ma-boring.

"Uhm.. Violet, Ano ang pangalan ng Papa mo?".

"Hmm. Vinz, ba't mo na tanong?"

"Ah, wala lang"

Pagkatapos nang usapang 'yun naging tahimik bigla. Patuloy parin kami sa paglalakad hanggang sa huminto kami sa isang malaking kwarto.

Pumasok kami nung binuksan ni Violet yung pinto. Napahinto ako nung makita ko ang buong kwarto, sobrang laki nito at punong-puno ng mga armas ang bawat sulok nito. Kahit saan ka tumingin ay talagang mahahanga ka sa sobrang astig. Nagulat naman ako nung biglang nagsalita si Violet.

"This is Dad's collection room, He buys this weapons around the world. Because he likes sparing and fighting, palagi nga siyang nanonood ng anime movies, kung minsan nakikita ko siyang ginagaya yung mga stunts sa pakikipaglaban." Ahh, ang galing naman nun, How did he collect all of this, sobrang dami nito.

"Nakakamagha, but how did he collect all of this?" Tanong ko sa kanya.

"I dont know" Maikling sagot niya.

Itutuloy...

Author's note:

dedicated to @Sleepy_Ashey20 salamat po! Gagawin ko ang lahat para pagandahin ang kuwentong to.

Sana dumami pa yung makabasa nito.