Hope in Eden- The Chronicles of Eden # Netties2017

Hoofdstuk 10

Mijn vingers tekenen patronen op het zilver. Het armbandje om mijn pols zit veel te strak en de cijfers prikken in mijn huid, maar ik haal het niet in mijn hoofd om hem af te doen. 

Ik haat de troosteloze versiering die mijn vrijheid aan banden legt, haat het nutteloze cijfer dat mijn naam verjaagt en me laat geloven dat ik niks waard ben. Ik haat deze dag, waarop wonden worden opengehaald en de geur van angst in de lucht hangt.

En bovenal haat ik de mensen, die een doodnormale dag tot een nachtmerrie hebben gemaakt.

Over twee uur zal de Afvoering beginnen, en de dreiging van Mendel blijft maar door mijn hoofd spoken.

Toch is de Afvoering niet het enige waar ik op dit moment aan denk. Mijn brein voert me constant terug naar de dag van vijf jaar geleden, waarop ik mijn vader verloor. Waarop ik gestopt ben met geloven, en ik de Muri's tot in het diepst van mijn ziel ben gaan haten. Mijn vaders woorden weergalmen in mijn hoofd, en de belofte op weerzien veroorzaakt steken in mijn hart.

Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan, doodsbang dat er vandaag weer iemand uit ons gezin gerukt zal worden.

Luki en ik hebben onze excuses aangeboden aan elkaar en elkaar vervolgens twee weken lang genegeerd. Onze relatie is de laatste tijd nooit goed geweest, laat staan diep, maar de manier waarop we deze dagen met elkaar zijn om gegaan is bijna triest te noemen. We deelden alleen vlugge blikken, gebruikten een minimum aantal woorden om met elkaar te communiceren en het deed zo veel pijn om hem voor de tweede keer te verliezen dat ik daarna nauwelijks naar hem kon kijken.

Zuchtend draai ik me om en reik naar de opgevouwen jurk op mijn bed. Het gewaad is maagdelijk wit en ter hoogte van de taille zit een subtiele, gouden band om mijn rondingen te accentueren. Ook is een kant opengelaten, waardoor de huid van mijn schouder te zien is. De zakken die er subtiel in verwerkt zijn geeft het een sportieve uitstraling en de jurk rijkt tot aan mijn knieën, om aan te geven dat ik nog niet volwassen ben. Alle vrouwen ouder dan eenentwintig dragen een langere variant op deze jurk, als een veilige cocon na het huwelijk. Het is de traditionele kledij van de Afvoering, en elke inwoner is verplicht om het vandaag te dragen. Het is nog niet voorgekomen dat iemand weigerde, maar iedereen weet wat voor lot er boven je hoofd hangt als je ook maar iets van de regels afwijkt.

De armband om mijn pols is net zo belangrijk, omdat mede dat armbandje zal bepalen of mijn dromen vandaag vernietigd zullen worden.

Na de overname van Brack, moest iedereen verplicht zo'n armbandje aanschaffen. Het cijfer dat erop is vastgenaaid, vertelt hoeveel mensen er al voor jou in Brack hebben gewoond. Het exacte aantal inwoners is altijd door mijn vader bijgehouden, maar hij heeft ons nooit als getal benaderd. Heeft ons nooit in hokjes gestopt waar we niet meer uit kunnen ontsnappen. De Muri's behandelen ons niet anders dan als makkelijk inwisselbare cijfers. Mensen worden geregistreerd en vervolgens vergeten, kinderen worden geboren en aan banden gelegd. En zo worden meningen vernietigd en protest de kop in gedrukt. We zijn onderdeel van een geloliede machine, en zodra er ook maar een boutje los zit, wordt die door iemand anders vervangen.

Ik ben nummer 806.

Als ik vandaag uitgekozen wordt, zal mijn naam vergeten worden, maar mijn cijfer zal altijd blijven bestaan. Het is nog erger dan verdwijnen.

Ik laat de zachte stof van de jurk over mijn lichaam glijden, en hoewel ik een absolute hekel heb aan het kledingstuk, omdat het zoveel herinneringen verbergt die ik niet meer wil zien, zit het comfortabel en luchtig.

Ik versier mijn gezicht met een minimale hoeveelheid make-up om de wallen onder mijn ogen te verbergen en verstop mijn gouden, golvende haren in een slordige knot. Make-up is een van de laatste moderne dingen die nog in Eden aanwezig zijn. Deze technologie is verspreidt na de Verschuiving. Duizenden jaren geleden werden landen die wij nu niet meer kennen, naar elkaar toegeschoven. Zo bestond Eden uit de voormalige landen Zuid-Amerika en Afrika, wat indertijd de staat der Vrijheid werd genoemd. Kelstrum bestaat uit Groenland en Noord-Amerika en de versmelting van Indonesië, Europa en Rusland, resulteerde in Naël. De Verschuiving ging gepaard met vele natuurrampen waardoor het land Australië verdween en de wereldbevolking tot het minimale werd gereduceerd. Toen de Verschuiving uiteindelijk tot zijn einde kwam, werd de staat opgebouwd en ontwikkeld. Een aantal jaren kende deze staat vrede en voorspoed, tot koning Ludovit aan de macht kwam en het volk in opstand kwam. Dit leidde tot een oorlog, wat in de volksmond Razaranje wordt genoemd. Er werd gebruik gemaakt van bommen die bijna alles met de grond gelijk maakten en gifgas wat nog eens duizenden levens kostten. Na de Razaranje, de periode van Vernietiging, zo'n 80 jaar geleden, heeft koningin Evelyn Grant ervoor gezorgd dat de meest bedreigende vormen van technologie vernietigd werden. Zij was de echtgenote van koning Ludovit, en heeft zich tijdens de oorlog achter het verzet geschaard. Zo zijn bommen vergeten en bestaat er geen radio en telefoon meer. Ook zijn de meest zware wapens, afgezien van pistolen en mitrailleurs, afgeschaft. Alles om zo'n massale oorlog in de toekomst te voorkomen. De splitsing van provincies was een van de maatregelen om de vrede te bewaren, en tot vijftien jaar geleden, was er in Alves dan ook niks te vrezen.