Hope in Eden- The Chronicles of Eden # Netties2017

Hoofdstuk 22

Aroma's die ik nooit in papier zou kunnen vangen, vullen de ruimte en wikkelen mijn lichaam in een cocon van veiligheid die ik al veel te lang gemist heb.

De keuken is de afgelopen weken mijn domein geworden, en hoewel dit nooit mijn thuis zal zijn, voelt het goed om me ergens te kunnen ontspannen. Thuis vond ik het ook al heerlijk om een maaltijd te bereiden, te spelen met smaken en te variëren totdat ik iets had gecreëerd dat niemand kende. Het was mijn manier om de dag te verwerken, zorgen weg te nemen en te hopen. Het zorgde ervoor dat ik niemand anders was dan Hope Largo, en dat heb ik ook vandaag weer nodig. Mijn persoonlijkheid mag ik namelijk nooit kwijtraken.

De afgelopen twee weken ben ik ondergedompeld in het leven van de Muri's, en hoewel ik steeds meer mijn draai weet te vinden, voelt het nog steeds raar om geen vrijheid te hebben.

Ik merk dat ik het fijn vind om alleen te zijn met Thomas, en dat we gesprekken hebben die ik eigenlijk nog nooit met iemand heb gevoerd. Hij geeft me een klein stukje van thuis en eigenschappen van een broer die Luki nooit met me heeft gedeeld. Ik weet dat hij een Muri is, en dat alle Brackanen me voor gek zouden verklaren, maar hij is het enige veilige waar ik me in deze omgeving aan vast kan klampen.

Marla gaat me vakkundig uit de weg, en het valt me op dat ze de laatste tijd vaker de deur uit gaat. Ik vind het niet heel erg, aangezien haar aanwezigheid dan niet langer op me drukt. Jammer genoeg lijkt meneer Rose daarentegen wel steeds vaker het huis op te zoeken. Hij zit uren op zijn werkkamer en vindt het heerlijk om me rond te commanderen en me te wijzen op dingen die niet goed zijn. In dat opzicht, lijkt het net alsof Luki niet eens zo ver weg is.

Ik hoop dat het goed gaat met hem, en dat hij al zijn fouten vergeet en mijn zusjes goed behandeld. Ik vraag me ook af of mijn moeder niet bezwijkt onder het verdriet. Al mijn dierbaren gaan ervan uit dat ik gestorven ben, staren naar de hemel en halen herinneringen op. Op het dak van ons huis en waarschijnlijk ook op die van de bakkerij, staat ongetwijfeld een witte vlag, als teken dat een dierbare is weggevallen.

Het troosteloze beeld in mijn hoofd, knijpt mijn keel dicht en ik stort me weer volledig op het eten in de oven.

Ik probeer te denken aan de geur van Mila, aan nachten zonder nachtmerries en het gezicht van mijn vader. Gek, dat alles wat ooit zo vanzelfsprekend was, nooit meer terug zal komen.

Het is vandaag woensdag, en ondanks alles kijk ik uit naar morgen. Het is de dag waarop ik met Thomas aan de administratie werk, en ik merk dat ik er zin in heb. Niet alleen omdat het me van de dagelijkse sleur bevrijdt, maar ook omdat ik morgen voor het eerst aan de slag ga met de tractor. Thomas wilde eerst alle administratieve problemen op orde hebben, zodat een dagje stilstaand werk kan worden opgevangen.

Ik ben blij dat hij zo'n belangrijk project met mij wilt delen en ik ben vastbesloten er een succes van te maken. Hij is een ambitieuze jongen, en ik weet zeker dat de plantazén in veel betere handen zouden zijn als hij de leiding overnam.

Tot nu toe lijkt hij tevreden met zijn weinige aandeel in het familiebedrijf, maar ik weet dat er plannen in zijn hoofd zijn opgeslagen en hij de situaties van de Afgevoerden graag zou willen veranderen.

Zijn vader is de laatste dagen alleen maar wreder geworden, en de zweepslagen dragen zo ver dat ik ze af en toe tijdens mijn werk kan horen. Hij is altijd al hard geweest, maar nu lijkt iemand hem zijn hart te hebben ontnomen en ik heb geen idee waarom.

Ik neem me voor het morgen aan Thomas te vragen en leg vlug de laatste hand aan het eten.

Het gerecht is zo goed als klaar, en ik hoor precies op dat moment dat de deur opengaat. Vermoedelijk Marla. En ik krijg gelijk, even later komt ze met een aantal tassen de woonkamer binnen.