Hope in Eden- The Chronicles of Eden # Netties2017

Hoofdstuk 13

Het ontbijt bestaat uit vier plakjes gedroogd vlees en een snee brood. Thuis had ik meer tot mijn beschikking, maar ik heb nog nooit zulk mals vlees geproefd, laat staan helemaal opgegeten. Hoewel Luki vaak met de Muri's op jacht ging, en dan zelf ook een aantal slachtoffers mee mocht nemen, was het vaak niets anders dan kip en in bijzondere gevallen een magere kalkoen.

Het zorgde ervoor dat we sterk bleven en zelfs nog iets van smaak aan onze maaltijden toe konden voegen, maar echt verzadigend was het niet als je een maand lang op niets anders dan kip leefde.

Geklaag, vond je echter nooit in ons huis.

We waren blij met elk gevogelte dat we mee mochten nemen en hoewel we nooit last hebben gehad van hongersnood, voelde het goed om mijn gezin in ieder geval van een voedzame maaltijd te laten genieten.

Ik rol dan ook met mijn ogen, als ik een aantal Muri's, die aan de tafel naast ons zitten, hoor klagen over de schamele hoeveelheid voedsel die ze voorgeschoteld krijgen.

Aan onze tafel daarentegen, die van de Afgevoerden, is niets anders te horen dan kauwende kaken en zuchten van genot.

Hongersnood was geen altijd aanwezige factor in Brack, maar als ik een blik op Axel werp, het jongetje dat als eerste werd afgevoerd, vraag ik me toch af hoe vaak hem al een gezonde maaltijd is ontnomen. Zijn armen lijken op twijgjes en met elke hap lijkt hij zichzelf ervan te moeten overtuigen dat dit allemaal wel echt gebeurd.

Doordat het al de tweede keer is dat we in zulke groepen bij elkaar zitten, ontstaan er hier en daar gesprekken en ken ik al minstens de helft van de namen. Axel Steward, is slechts zeven jaar en vertelde me net tussen twee happen door dat zijn moeder de zorg draagt voor drie kinderen, en met haar baan nauwelijks rond kan komen. Daarnaast, is zijn vader vijf jaar geleden slachtoffer geworden van de eerste Afvoering, en sindsdien is hun gezin nooit meer hetzelfde geweest. Het verklaart waarom hij zo ongelooflijk dankbaar is voor het eten dat hij aangeboden krijgt, omdat hem al zijn hele leven is geleerd om op een houtje te bijten. Ondanks alle problemen, heeft hij nog steeds de onbevangenheid dat een kind van zeven nooit zou mogen verliezen en lacht hij zonder zorgen.

Uit dezelfde categorie komt Maria Main, een meisje van elf jaar dat compleet het tegenovergestelde van Axel vormt. Ze is nogal stil en in zichzelf gekeerd en haar rode haren vormen een bescherming van vuur waar niemand zijn handen aan wil branden. Uit categorie twee komt, naast Naud, een jonge man waarvan ik de naam niet ken, maar waar ik door zijn dreigende houding niet achter hoef te komen ook.

Naud en ik werpen elkaar af en toe steelse blikken toe, maar zijn er niet aan toe gekomen om echt te praten. Hoewel we goed behandeld worden, ben ik er nog steeds van overtuigd dat ieder van ons over onbepaalde tijd het leven zal laten, en ik wil me niet aan iemand hechten als het betekent dat ik diegene daarna weer zal verliezen. Waarom we goed gevoed worden, als we toch geen toekomst meer hebben, is me echter een compleet raadsel.

Louis Hights is de eerste die deze gedachten verwoord en ze fluisterend op tafel gooit. Het toeval wilt, dat hij samen met zijn vrouw Kaitlin gebukt gaat onder dit lot, en hoewel de situatie gruwelijk is, ben ik bijna jaloers dat ze elkaar hebben om op te leunen. De manier waarop zij zich tegen hem aan krult en hij haar zijn laatste plak vlees schenkt, is in deze ijskoude wereld bijna niet te verdragen.

Met zijn woorden heeft hij echter een bom laten vallen en ik richt mijn blik op Elizabeth Whites, het meisje dat naast mij zit en uit dezelfde categorie komt. Ze heeft lang, krullend zwart haar en een popperig gezichtje. Haar lippen zijn vol en haar gezicht is zo volmaakt dat het getekend lijkt. Haar schoonheid is bewonderenswaardig en angstaanjagend tegelijkertijd en hoewel niemand van ons echt rijk is, vertelt haar spijkerbroek dat ze ooit tot een invloedrijke familie heeft behoort. Ikzelf draag, samen met het grootste deel van de Afgevoerden, een simpele, zwarte broek van een stof die ik niet helemaal kan benoemen en een eenvoudig, wit T-shirt. De sleutel en de armband die ik voor de Afvoering heb meegenomen, brandt in mijn zak en het is ironisch om te bedenken dat juist dit sieraad deze toekomst heeft bepaald.