Hope in Eden- The Chronicles of Eden # Netties2017

Hoofdstuk 9

Mijn lichaam reageert eerder dan mijn hersenen en ik heb pas door dat ik wegren als Luki's stem tot mijn bewustzijn doordringt en me smeekt om terug te komen. Mijn gedachten lijken echter verdoofd en het enige waar ik nog op durf te vertrouwen zijn mijn benen, die beloven dat ze me veilig houden.

Ik laat mijn emoties versmelten tot een enorme brei in mijn hoofd en ik verban hem naar een speciaal plekje waar ik hem voorgoed kan opsluiten.

Ik heb geen idee waar ik heen ga: ik ren langs de enige twee kledingwinkels in Brack, langs de bakkerij en de slager en uiteindelijk langs de vervallen fontein.

Ik weet pas wat mijn eindbestemming zal zijn als ik de zee ruik en ik mijn jurk hoor scheuren door de planten.

Mijn plekje op de rotsen. Mijn toevluchtsoord zonder geheimen en leugens die me kunnen verscheuren.

Ik klim naar beneden en spring naar de platte rots die altijd al van mij is geweest.

Ik dacht dat Luki de ultieme straf had gevonden door die eeuwige stilte te gebruiken, maar nu heeft zijn wreedheid nieuwe vormen aangenomen die mijn hart zonder genade vertrappen.

De woorden die hij heeft uitgesproken hebben oude wonden opengehaald, hebben mijn berustende gedachten in de war laten lopen.

Het is al erg genoeg dat ik elke dag wakker word met een schuldgevoel die me van binnen vernietigd, maar vandaag heeft hij het tien keer erger gemaakt door mij hoop te geven die hoe dan ook weer van me wordt afgenomen.

Onze vader is niet meer in leven. Hij is gestorven door harteloze mensen, door de bedreiging die hij onbewust vormde.

Hoe lang heb ik wel niet gedacht dat hij aan de wreedheid van de Muri's was ontsnapt? Hoe vaak heb ik wel niet wakker gelegen in de hoop dat hij thuis zou komen, me zou zeggen dat het allemaal maar schijn was?

Nooit is hij echter verschenen, en na verloop van tijd heb ik die naïeve gedachten losgelaten. Het waren dromen van een kind die nooit in vervulling zouden gaan.

En nu vertelt mijn broer me doodleuk dat mijn vader nog in leven zou kunnen zijn, en ik was te laf om het gesprek aan te gaan. Vluchtte voordat de waarheid me in zou halen en zou vernietigen.

Mijn hart hamert tegen mijn borst en met elke hartslag besef ik hoe verschrikkelijk zwak ik ben. Ik laat me leiden door angst, ben verandert in een leeg omhulsel van het meisje dat ik ooit ben geweest en stop met vechten terwijl iedereen me nodig heeft.

Mijn vader zou zich voor me schamen.

Mijn vader was het toonbeeld van perfectie die ik nooit zou bezitten, was mijn rots in de branding na een zware dag en het lichtpuntje in het leven van mijn moeder. Onze familie had het toen al zwaar gehad, maar werd in leven gehouden door zijn aanwezigheid, door de lijmende kracht van onvoorwaardelijke liefde.

We wisten wie we waren en waar we thuishoorden, en hoewel Brack officieel niet meer van ons was, waren we onderdeel van die bruisende samenleving en zorgden er op alle mogelijke manier voor om hem te laten bloeien.

Mijn vader heeft zich onbewust altijd proberen te bemoeien met het bestuur, met het stadje dat ooit van hem was en voor altijd van hem had moeten zijn. Mijn diefstal was gewoon een voorzetje, een makkelijke oplossing voor een alles verzwelgend probleem.

Ze konden hem nergens op pakken, behalve op de onwetendheid van zijn kind, zijn bloedlijn, zijn dochter die nooit kwaad in de zin had.

Als ik niet zo stom was geweest om het armbandje te pakken, was hij nu nog in leven geweest. Had hij me nu kunnen troosten, en had ons leven er zo anders uitgezien dat ik niet eens naar die mogelijkheid durf te verlangen.