Ορφιανοί 2

Πρόλογος

Κάποιες φορές λένε ότι το παρελθόν ξετρυπώνει από εκεί που δεν το περιμένεις. Ποτέ μου δεν πίστεψα όσους το λένε, αλλά τελικά έχουν απόλυτο δίκιο. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα ξανά γήινο μπροστά μου. Και όμως συνέβη! Πάντα ακολουθούσα την καρδιά μου και πάντα μου έβγαινε σε καλό. Πάντα έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό χωρίς να με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και όλα πήγαιναν όπως τα επιθυμούσα. 

Όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ότι και να κάνω, όποια απόφαση και να πάρω αναγκαστικά κάποιον θα πληγώσω. 

Οι Γήινοι επιτέθηκαν στους Εκτοριανούς, στους συμμάχους μας και εκείνοι μας ζήτησαν βοήθεια. Το ίδιο έκανε και ο Τζάσπερ. Τι πρέπει να κάνω; Ποιον να βοηθήσω; Ο Κάρπιαν μου λέει ότι πρέπει να βοηθήσουμε τους Εκτοριανούς. Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε ουδέτεροι σε αυτή την διαμάχη και αν όχι τα άτομα τα οποία χρειάζεται να δεχτούν τη στήριξη μας θα πρέπει να είναι οι γήινοι. Όμως δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου είναι σωστές. 

Έχω υποχρέωση απέναντι στο λαό μου να πάρω τη σωστή απόφαση, αλλά ποια είναι η σωστή απόφαση; Δεν ξέρω πραγματικά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να φανώ δυνατή περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ελπίζω όλα να πάνε καλά στο τέλος. Αναρωτιέμαι όμως αυτή τη φορά το τέλος θα είναι καλό;