Ορφιανοί 2

Επίλογος

Ένα χρόνο μετά

Τα πράγματα είχαν βελτιωθεί πάρα πολύ. Οι γήινοι είχαν ενσωματωθεί. Πλέον ήταν Ορφιανοί. Όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Μάλιστα είχαν πραγματοποιηθεί και μικτοί γάμοι, γεγονός το οποίο βοηθούσε να ενωθούμε με τους ''γήινους'' και να τους νιώσουμε δικούς μας ανθρώπους. Με λίγα λόγια όλα δούλευαν ρολόι.

Επίσης ο Λαστόν και η Σιριόρα παντρεύτηκαν και μας κάλεσαν. Η τελετή ήταν πανέμορφη και ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις έναν γάμο με διαφορετικά έθιμα. Ήμουν πολύ χαρούμενη για όλα, αλλά κυρίως για κάτι το οποίο θα συνέβαινε σε λίγους μήνες.

Μια ημέρα εγώ και ο Κάρπιαν πήγαμε στο σχολείο της πρώτης βαθμίδας. Σε εκείνο το σχολείο που είδαμε εκείνο το κοριτσάκι που ήταν άρρωστο. Ενημερωθήκαμε από τους δασκάλους για τις συνθήκες και παίξαμε με τα παιδιά και όταν γυρίσαμε πίσω ήμασταν εξουθενωμένοι, αλλά και πολύ χαρούμενοι.

«Πλάκα έχουν τα μικρά. Ωραία θα ήταν να είχαμε και εμείς ένα» είπε ο Κάρπιαν

«Θα αποκτήσουμε σύντομα» του είπα

Με κοίταξε κατάματα «Τι εννοείς;» με ρώτησε

«Αυτό που κατάλαβες»

«Καρλίνα μου, περιμένεις παιδί;» με ρώτησε ενθουσιασμένος

«Ναι»

Με αγκάλιασε. Δεν τον είχα δει ποτέ άλλοτε τόσο χαρούμενο.

«Είμαι πολύ ευτυχισμένος» μου είπε

«Φαίνεται»

«Α, δεν το πιστεύω»

«Να το πιστέψεις» του είπα και τον αγκάλιασα ξανά.

Έπειτα βγήκα έξω και κοίταξα τον ουρανό και δίπλα μου ήρθε ο Κάρπιαν.

«Δεν θα κόψεις ποτέ αυτή τη συνήθεια, να κοιτάζεις τον ουρανό, έτσι δεν είναι;»

«Ναι. Όταν βλέπω τα άστρα μπορώ να ελπίζω»

Ο Κάρπιαν χαμογέλασε. «Ναι, ξέρω» μου είπε

Πραγματικά κοιτώντας τα άστρα μπορούσα να ελπίζω για το καλύτερο. Διότι αν είχα καταλάβει κάτι καλά είναι ότι πρέπει να κοιτάμε μπροστά και να χαμογελούμε. Μόνο έτσι θα είμαστε ικανοί να περάσουμε τις δυσκολίες. Εγώ πάντως χαιρόμουν γιατί ήμουν καλά και ήμουν ευγνώμων που μπορούσα να απολαμβάνω αυτό το υπέροχο δώρο που λέγεται ζωή.

ΤΕΛΟΣ

Λοιπόν αυτό είναι το τέλος του βιβλίου. Μακάρι να σας άρεσε.