Ορφιανοί 2

Η βασίλισσα Σιριόρα

«Βασίλισσα Καρλίνα» άκουσα τον πρέσβη Λαστόν να με φωνάζει. Άνοιξα τα μάτια μου.

«Με συγχωρείτε που σας ξύπνησα, αλλά φτάσαμε» μου είπε

«Ωραία. Έρχομαι» του είπα. «Δώστε μου μόνο δυο λεπτά»

«Βεβαίως» είπε και βγήκε από το δωμάτιο.

Εγώ πήγα μπροστά από τον καθρέφτη και έπιασα τα μαλλιά μου σε ένα κότσο. Έπειτα βγήκα από το δωμάτιο και είδα τον Λαστόν και τον κυβερνήτη του σκάφους να με περιμένουν. Ο δεύτερος υποκλίθηκε και εγώ του χαμογέλασα.

«Ελάτε κυρία» μου είπε ο πρέσβης και μου υπέδειξε να τον ακολουθήσω.

Έτσι περπατήσαμε μέχρι την έξοδο του διαστημόπλοιου και μόλις βγήκαμε έξω τον άκουσα να μου λέει «Καλώς ήρθατε στον Έκτορα»

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Μία τεράστια κατακόκκινη πεδιάδα όπως το φόρεμα μου ανοιγόταν μπροστά μου. Όλα τους τα φυτά ήταν κόκκινα. Υπήρχε ένας λόφος πάνω στον οποίο βρισκόταν χτισμένος ένας λαμπρό οικοδόμημα. Και κάτω από το λόφο βρίσκονταν σκόρπια μικρά σπίτια. Περίπου 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους υπήρχαν κίτρινες μεγάλες πέτρες οι οποίες στέκονταν στον αέρα.

«Απίστευτο» μονολόγησα

«Ναι και εγώ όταν ήρθα για πρώτη φορά στον πλανήτη σας αυτό είπα» μου είπε ο Εκτοριανός

«Αυτό το οικοδόμημα στον λόφο είναι το παλάτι;» ρώτησα

«Ναι, πάμε; Η Μεγαλειοτάτη σας περιμένει»

«Ναι, ναι πάμε» είπα και προσπάθησα να βρω την αυτοκυριαρχία μου.

Καθώς περπατούσαμε πρόσεξα ότι κάποιοι με κοίταζαν και ένα μικρό αγόρι με πλησίασε. Όπως όλοι του είδους του είχε μοβ μαλλιά αλλά τα μάτια του ήταν κόκκινα και τα μαλλιά του μπλε όπως τα δικά μου.

«Γεια» είπε

«Γεια σου μικρέ»

«Έχουμε το ίδιο χρώμα μαλλιών, το ξέρεις;»

Γέλασα αυθόρμητα. «Ναι, το πρόσεξα» του είπα

Το παιδί αγκάλιασε τα πόδια μου και έπειτα γύρισε προς τον Λαστόν «Θείε μην αργήσεις να έρθεις στο σπίτι. Η μαμά έχει φτιάξει το αγαπημένο σου φαγητό» είπε γεμάτος αθωότητα.

«Είναι ανιψιός σας;» τον ρώτησα

«Ναι» είπε χαμογελώντας. «Λοιπόν Δρίλο πήγαινε σπίτι και θα έρθω και εγώ όποτε μπορέσω» είπε έπειτα στον μικρό