Ορφιανοί 2

Μέσα στο στόμα του λύκου

Την επόμενη ημέρα όπως είχαμε όλοι κανονίσει πήγαμε στον Έκτορα και συγκεκριμένα στο παλάτι. Προσπαθούσα να κρατώ αποστάσεις από τον Τζέιμς. Δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που γινόταν.

«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι» μου είπε η Σιριόρα

«Ναι»

«Αυτός ο στρατηγός Στιούαρτσς είναι εκείνος που πήγε να σας βλάψει στη Γη; Αυτός που κρατούσε αιχμάλωτο τον πατέρα μου;»

Τι να της έλεγα; Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική

«Έχεις μπερδευτεί. Ναι. Αυτός ο άνθρωπος πράγματι είναι εκείνος ο οποίος ήθελε να μας κάνει κακό, αλλά δεν είναι το ίδιο πρόσωπο με εκείνον που κρατούσε τον Σάιλιφ» της είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

«Λες ψέμματα» μου είπε «Άλλα μου είχες πει»

Γούρλωσα τα μάτια.

«Σιριόρα σε παρακαλώ, μην αφήσεις το θυμό σου να σε κυριεύσει.» της είπα

«Εξαιτίας του ο πατέρας μου είναι νεκρός» φώναξε

«Ναι, αλλά τώρα πρέπει να σκεφτούμε ότι έχουμε ένα κοινό στόχο και να βάλουμε κατά μέρος τις διαφορές μας»

«Εύκολο να το λες εσύ»

«Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αυτός ο άνδρας όπως σου έχω πει με βασάνισε. Μου έκανε ηλεκτροσόκ και με ξυλοκόπησε άσχημα. Εκτός αυτού πήγε να μου κάνει ακόμα πιο πολύ μεγάλο κακό, αλλά ευτυχώς με βοήθησε ο πατέρας σου και για αυτό θα του είμαι αιώνια ευγνώμων. Για αυτό μην νομίζεις ότι είναι εύκολο για μένα να συνεργάζομαι μαζί του. Απλά κάνω αυτό που πρέπει για το καλό του λαού μου. Το ίδιο πρέπει να κάνεις και εσύ»

«Καταλαβαίνω. Έχεις δίκιο» μου είπε

****

Είχαμε βγει από την πόλη και κατευθυνόμασταν προς ένα σκοτεινό δάσος. Στο τέλος αυτού του δάσους μας είπαν οι Εκτοριανοί ότι βρισκόταν η σπηλιά. Επίσης το δάσος είχε πολλές παγίδες και κατοικούσαν πλάσματα τα οποία δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Και έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας πηγαίναμε με μόνο όπλο την ελπίδα.

«Τι είδους δυσκολίες θα βρούμε στο δάσος;» ρώτησα

«Δεν ξέρουμε. Κανείς που πήγε δεν επέστρεψε για να μας πει» είπε ο Λαστόν

«Οπότε πηγαίνουμε κατευθείαν στο θάνατο μας» είπε ο Τζέιμς

«Μπορείς να το πεις και έτσι» απάντησε ο πρέσβης