Θες να πεθάνεις; Είσαι σίγουρος ότι θες να πεθάνεις; Καταπληκτικα, μελλοντικε αυτόχειρα.
Ας ξεκινήσουμε.
Ένας καλός αυτόχειρας θα κάτσει με τις ώρες να προγραμματίσει τον τέλειο θάνατο, να'ναι έτσι λίγο ποιητικός και να τραβήξει το ενδιαφέρον. Γιατί άλλωστε η αυτοκτονία είναι θέμα εγωιστικό. Χάπια; ξυράφι; γέφυρα; Πολύ κοινότυπο. Δύσκολη επιλογή, φίλε μελοθανατε. Ας το αφήσουμε για αργότερα.
Ας πάμε κατευθείαν στο βήμα υπ'αριθμων δύο. Κρίσιμο σημείο, δώσε βάση.
Πάρε χαρτί και στυλό.
Ένας καλός αυτόχειρας πρέπει να αφήσει ένα γράμμα στους ανθρώπους που θα διαλύσει. Να τους χαρίζει απλόχερα τόσο πόνο χωρίς ούτε μια λέξη; Ντροπή, νομίζω.
Ξεκινάμε.
Στην μάνα σου, αρχικά. Την γυναίκα που για να σε φέρει στον κόσμο και να σε μεγαλώσει έχυσε αίμα και ιδρώτα. Κυριολεκτικά. Και θα πεθάνει χωρίς εσένα και εκείνη. "Ευχαριστώ"; είναι αυτό αρκετό; και πως της το ξεπληρώνεις; Ώπα, πικαρε. Έχεις δει την μάνα σου να κλαίει. Το μισησες, σωστά; Η εικόνα αυτή θα είναι η εικόνα της για χρόνια. Δεν τσουλάει το θέμα. Ε, ας πάμε στον επόμενο. Τον πατέρα. Ά, μπα. Τώρα που το σκέφτομαι δύσκολο και για εκείνον.
Εδώ να προσθέσω ότι περισσότεροι από τους μισούς γονείς των οποίων το παιδί πέθανε, πήραν διαζύγιο.
Πάμε στους φίλους λοιπόν.
Εδώ είμαστε. Ίσως καταλάβουν.
Γραψε λοιπόν όλες τις καλές αναμνήσεις. Εκείνο το τέλειο πάρτι που γίνατε όλοι φέσι. Εκείνο το μουφα θρίλερ που κάνατε κωμωδία και η κοιλιά σας πόνεσε από τα γέλια. Εκείνες τις διακοπές που πήγατε ή που έχετε υποσχεθεί να πάτε.
Γράψε επίσης για όλα τα σουβλάκια που θα τρώγατε αν δεν "έφευγες" και όλα τα τσιγάρα που θα καπνίζατε. Γράψε για όλα τα μεθύσια στις παραλίες που θα κάνατε και όλα τα αραγματα στον ανοιξιάτικο ήλιο.
Σε αυτό το σημείο, πιστεύω, το χέρι σου ξεσφιγγει λίγο, το στυλό είναι πιο ανάλαφρο, λιγότερο αποφασισμένο. Τέλος, πες συγνώμη που δεν θα ζήσετε τις αξέχαστες αυτές στιγμές. Μα είναι δυνατόν να φτάνει;
Ουφ, ξεμπέρδεψες και με δαύτους. Ξεκουμπίδια.
Τώρα...
Εδώ σε θέλω.
Σε εκείνον τον έρωτα. Εκείνον που κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη σου. Τι θα πεις σε εκείνον; Και αν δεν είσαι ερωτευμένος τώρα, τι θα πεις στον έρωτα που σε περιμένει στη γωνία; Τον παράφορο έρωτα που θα ερχόταν και θα ήταν για εσένα μόνο;
Να σε βοηθήσω εγώ;
Ελα, πάμε.
Πες ότι αξίζει όλη την αγάπη του κόσμου. Πες ότι αξίζει κάθε αστέρι και κάθε ουρανό. Πες του ότι το χέρι σου θα άφηνε σημάδι στο λαιμό του και ότι θα έχτιζε θρόνο στο στήθος του, πάνω από τον χτύπο της καρδιάς του. Πες ότι θα τον άφηνες να αποκαλέσει δικό του κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Πες του ότι τα μάτια σου θα έλιωναν μέσα στα δικά του. Πες ότι θα πηγαίνατε ταξίδια και θα χαζεύατε εκατοντάδες ηλιοβασιλέματα.
Σταμάτα.
Κλείσε τα μάτια.
Καντο εικόνα.
Πιάσε το στυλό με την ίδια αποφασιστικότητα που είχες πριν και γράψε κάτι που θα αλλάξει τα πάντα.
Γράψε ότι η καρδιά σου θα τα αντέξει όλα για δύο μάτια και ένα χαμόγελο. Γράψε ότι η ψυχή σου δεν θα λυγίσει για τον ήχο μιας παρέας να γελάει δυνατά σε μια παραλία. Γράψε ότι θα τα παλέψεις όλα για να είναι Χριστούγεννα και να στήνεται ένα οικογενειακό δείπνο.
Τόση ζωή μπροστά σου,
Τόσες βαθιές ανάσες με θέα τα βουνά.
Τόσοι ζεστοί καφέδες.
Τόσες αγκαλιές.
Πίστεψε με, μελλοντικε ευτυχισμένε.
Όλα αυτά
Και τα μισά ακόμα,
Αξίζουν τη μάχη.
-Ιφιγένεια Γ.
#TUMBLR
