Ξαπλώνω διαγώνια στο χαλί.
Κοιτάζω το ταβάνι και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να ζεις μερικές φορές και πόσο άδικο να το πιστεύει αυτό μια τύπισσα που δεν της έλειψε ποτέ τίποτα κι όμως πάντα της έλειπε κάτι.
Ήμουν το πρόβλημα και
ήμουν η λύση
μα έδενα τα χέρια μου γιατί πρέπει να παραδεχτούμε πως όσο πολύ κι αν θέλουμε να πάνε καλά τα πράγματα, άλλο τόσο ερωτευμένοι είμαστε με τη θλίψη.
Δεν πρέπει να ελπίζω σε μια καλύτερη χρονιά. Γενικά δεν πρέπει να ελπίζω.
Άλλωστε, το ‘χουμε ξαναπεί. Ελπίδα είναι η αναβολή της απογοήτευσης.
