Ρε παιδί μου..-κοίτα-Εγώ ήθελα να σου μάθω πολλά για την ζωή, τους ανθρώπους, τα πολιτικά, τα βιβλία και άλλα τέτοια όπως γίνεται συνήθως στις ταινίες που σου μάθανε τον έρωτα.
Να ζήσουμε συναρπαστικά, να κάνουμε άγριο σεξ και να γελάμε με τ' ανθρωπάκια, λέγοντας αστεία που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς.
Να σου πουλάω μούρη αλλά να μην ψαρώνεις και να με γειώνεις με μια ατάκα του τύπου: "Χέσε μας ρε μωρό μου. Σε ξέρω καλύτερα κι απ' την παλάμη μου."
Να καθόμαστε στο κρεβάτι τα μεσημέρια, εσύ να κοιμάσαι πάνω στο στήθος μου κι εγώ να διαβάζω τα δικά μου
Να πίνουμε καφέ και να παίζουμε τάβλι σε κάποιο μπαλκόνι με θέα άλλα μπαλκόνια που αράζουν γέροι που περιμένουν στωικά να 'ρθει η ώρα τους κάποιο μεσημέρι κάποιου, τότε που η ζέστη λιώνει τους δείκτες των ρολογιών και οι ώρες περνάνε απαρατήρητες.
Αλλά ρε γαμώτο ήτανε λάθος το timing κι εγώ είχα τα δικά μου κι η μετεφηβεία σου δεν βοηθούσε καθόλου και μάλλον δεν είμαστε και όσο ενδιαφέροντες νομίζουμε εν τέλει.
Κι ίσως θα 'πρεπε να συμβιβαστούμε μ' αυτό.
Ίσως κι όλες οι σχέσεις να 'ναι έτσι, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο.
Ίσως να κάνουνε κι όλα τον κύκλο τους.
Και -χαίρω πολύ- πρέπει να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει και βάση αυτής να πορεύομαι.
Μα να.. είναι αυτή η περίεργη σχέση μου με το τέλος, οποιοδήποτε τέλος,
που ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω.
Να που ζήσαμε κι εμείς -οι χλιαροί- κάτι που να θυμίζει ταινία!
