Μεγαλώνοντας, μια κοπέλα έρχεται αντιμέτωπη με διάφορους παράγοντες που έμμεσα (ή και άμεσα) της επιβάλλουνε το πως πρέπει να φέρεται, να ντύνεται, να σκέφτεται, και να περιποιείται. Το έχουμε βιώσει αυτό πιστεύω λίγο-πολύ όλες. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται μπροστά απο την τηλεόραση και να βλέπει διαφημίσεις που μπορεί να είχαν εντελώς άσχετο περιεχόμενο, αλλά να διαφημίζουν κοπέλες οι οποίες ήταν τόσο όμορφες, τόσο "αψεγάδιαστες", τόσο λεπτεπίλεπτες και σαγηνευτικές, που πολλές φορές με έκαναν να θυμώνω και να κλαίω με εμένα, που γεννήθηκα "άσχημη".
Πολλές φορές στο παρελθόν είχα κατηγορήσει την μητέρα μου, για όλα τα άσχημα πράγματα που πήρα απο εκείνη: Το μεγάλο της κούτελο, τη γουρουνίσια μύτη, τις χοντρές γάμπες, τον μεγάλο κώλο, τις τεράστιες πλάτες που με έκαναν ανέκαθεν να δείχνω πολλά κιλλά παραπάνω απ'όσα ήμουν. Τα σιχαινόμουνα όλα αυτά, και έβλεπα στα μάτια της οτι την στεναχωρούσε πάρα πολύ.
Είχα μια δύσκολη παιδική ηλικία απο άποψη επιρροών σχετικά με την εμφάνιση μου. Θυμάμαι στην έκτη δημοτικού που είχαμε την φωτογράφιση εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά, όταν ήρθε η ώρα για το δικό μου πορτρέτο, χαμογέλασα κανονικά όπως χαμογελούσα πάντα. Και άκουσα όλα -όλα όμως- τα παιδιά να γελάνε και να με κοροιδεύουν για το χαμόγελο μου. Είχα πολύ μεγάλα μάγουλα, και όταν χαμογελούσα εγκάρδια φαινόντουσαν ακόμα πιο μεγάλα, και τα μάτια μου σχεδόν έκλειναν. Και αυτό ήταν άσχημο, ήταν αστείο και άσχημο. Αλλά έτσι χαμογελούσα. Οπότε τι έκανα; Σταμάτησα να χαμογελάω εγκάρδια, χαμογελούσα πάντα συγκρατημένα, δεν έδειχνα τα δόντια μου, πάντα κάλυπτα το στόμα μου, πάντα έπιανα τα μάγουλα μου για να βεβαιωθώ οτι δεν πέταγαν πάλι.
Στην πρώτη γυμνασίου στο διάλειμμα, με πλησίασε ένα κορίτσι ζητώντας να "ακουμπήσει" το πρόσωπο μου, για να δει πως είναι να έχεις ακμή. Την άφησα λοιπόν να με ακουμπήσει, και χαμογέλασα βεβιασμένα όταν ξεφώνισε "Ίου" και σηκώθηκε και έφυγε. Τότε ξεκίνησα τις μακροχρόνιες θεραπείες με τα χάπια που περισσότερο γάμησαν το πρόσωπο μου παρά το "έφτιαξαν".
Στην τρίτη γυμνασίου βγήκα ένα βράδυ με ένα αγόρι πολλά χρόνια μεγαλύτερο μου. Με το που τον συνάντησα και κάτσαμε σε κάτι σκαλάκια να τα πούμε, μου είπε χωρίς κανέναν ενδοιασμό, οτι η κοιλιά μου φαίνεται πολύ μεγαλύτερη απ'ότι δείχνει στις φωτογραφίες. Τότε ξεκίνησα να με "λεπταίνω" στις φωτογραφίες που ανέβαζα, να λεπταίνω το σώμα μου, τα μπράτσα μου, το πρόσωπο μου.
