görünmez kızın gizli güncesi

merhaba arkadaşlar bu benim ilk hikaye deneyimim yani her türlü eleştiriye açığım . kötü olmuş olabilir bana görüşlerinizi bildirirseniz sevinirim. :) hadi bakalım size iyi okumalar ve multimedia da deniz var :)

Merhaba ,

         Ben Deniz, diğer adıyla: Görünmez kız.

         Evet neden kendime görünmez kız dediğime gelirsek; ben utangaç bir kız olduğum için ve bir o kadar da tembel olduğum için fark edilmeyen kız!

 

         Ben hep sıranın en arkasında oturup, hiç parmak kaldırmayan kız. Neden mi? Çünkü utangaç ve tembelim. Bu gün yine mezarlıkta otururken, ha  bu arada ben okula mezarlık diyorum. Çünkü herkes ölü gibi popüler olanlar, çok ilgi gören ünlü ölüler gibiler. Bense mezarlığın otlar tarafından kaplanmış unutulmuş köşesinde duran kız.

 

        her neyse konudan sapmayalım, evet birde konudan sapma huyum vardır.

 

Biraz önce dediğim gibi mezarlıkta otururken baş zombi beni tahtaya kaldırdı. Namı değer bayan Selvi :

 

- Hadi bakalım Deniz bir kerede sen kalk tahtaya.

- Peki öğretmenim (sen niye beni tahtaya kaldırıyorsun ki, ben ne güzel yerimde oturmuş resim çiziyordum. Sana bomba atmadım ki. Hayır yani o kadar kişi arasından niye ben. İmdaaaatttttttttttttt)!!!

 

Tam tahta kalemimi elime aldım ki kendimi CNN’de spiker gibi hissettim. Sanki bütün dünyadaki gözler benim bir hata yapmamı bekliyormuş gibi bana bakıyordu. Tam soruyu çözüyordum ki, bilin bakalım ne oldu?

 

Kalbim ve beynim kavgaya girişti. Kalbimi dinleyip tahtada heyecandan bayılsam mı? Yoksa beynimi dinleyip soruyu mu çözsem? İnanın hiç bilemiyorum. En sonunda beynim yenik düştü ve kalbim kazandı. Tahtada ağlamaya başladım ve bayan Selvi beni yerime oturttu.

 

Herkes teneffüste yanımdan geçip hep şu sözleri söylediler: - Ha ha ha  yılın geri zekâlısına bakın

 veya

  -beyin özürlü ya bu kız

Diyerek yanımdan geçtiler.

 

Bende daha fazla mezarımın açılmaması için mezarımı kapatıp yani okuldan izin alıp eve gittim.

 

Eve geldiğim zaman üstümü değiştirip, bilgisayarıma oturdum.

 

Ha bu arada benim annem ve babam yok, ben daha çok küçükken bir uçak kazasında ölmüşler. Uçağın kanadı kopunca yere çakılmışlar. Bana Anneannemler baktı onbeş yaşıma gelince onlardan da ayrıldım. Şimdi evde sadece ben ve yardımcılarım var. Annemler zengin olduğu için mirasları bana kaldı. Ama ben parası ile övünen kızlardan değilim.

 

Benim için paradan daha önemli olan sevgi. Ben hiçbir zaman anneme ve babama sarılamadım, ne annemle yemek yapabildim, nede babama bana araba kullanmayı öğretmesi için yalvara bilirim. O yüzden hep arkadaşlarımı aile gibi gördüm. Ama onlar beni yarı yolda bıraktı. Ya bir süreden  sonra popülerle takılmaya başlayıp beni unuttular ya da başka ülkelere taşındılar.

 

Ama bir arkadaşım var ki beni hiç yarı yolda bırakmadı. Onun adı Yıldız. Ama iki sorun var. Birincisi Yıldızlar Amerika da, ikinci sorun ise Yıldız bir engelli yalnızca onunla sanal alemde konuşabiliyoruz, zaten sanal alemde tanışmıştık. Yıldız’ın yanıma gelmesini çok istiyorum fakat onların maddi durumları pekiyi değil.

 

Yıldız beş yaşındayken bir arabanın altında kalmış ve araba bacaklarını çiğnemiş.

 

Ve Yıldız da toplum tarafından dışlanıyor. ”Doğru düzgün bir insan gibi otobüslere binemiyorum” demişti.

 

Facebook’da dolaşırken bir baktım ki Yıldız açık

-        Naber canım?

-        İyiyim Yıldızcığım, senden ne haber?

- Bende iyi, sağol sorduğun için. Sana çok büyük bir sürprizim var.

 -neymiş o büyük süprizin ?

-türkiyeye geliyorum

-neeee! inanamıyorum peki nasıl geliceksin?

Üç saat sonra:

         Hala cevap gelmemişti. Off, bu kız buraya yani

Türkiye’ye nasıl gelecek?

Uçak desem o kadar parayı nereden buldular. Off kafamda deli sorular.

 

         Neyse bakalım haydi macera başlasın. ;)