KALBİMDEKİ YALANCI

Bölüm 2

İnstagram: pembekalemhikayeleri

***

Bölüm Şarkısı: One Republic – Counting Star

**

"Sen...Sen cidden nişanlanmayı düşünüyorsun?" dedi Doğa şaşkınlık ve şokla. Kaşları çatılmış ve dudakları gerginlikten düz bir çizgi halini almıştı. "Bu olmaz Asya. Bu saçmalık, ne demek onun yerine ben nişanlanacağım? Bir de Türkiye'ye mi gideceksin!"

Asya, bakışlarını ondan alıp pencereye çevirdi. Doğa'nın yüzündeki dehşete düşmüş ifadeye bakarken konuşmak ona söyleyeceklerinin hiç doğru şeyler olmadıklarını hissettirecekti. Ayağa kalkıp pencereye doğru ilerledi. Dışarıyı seyrederken tekrar kararını gözden geçiriyordu ama asla kararının yanlış olduğu aklında yer etmiyordu; tek düşündüğü eğer Türkiye'ye giderse ne yapacağıydı? Yanlış bir şey yapıyordu, biliyordu ama yanlış bir şeyi yaparken ilk defa bu kadar doğru yapıyormuş gibi hissediyordu.

Doğa, sıkıntıyla bir nefes verdikten sonra ayağa kalkıp Asya'nın yanına giderek, onunla birlikte pencereden dışarı bakmaya başladı. "Asya bu saçmalık, sen bilmediğin bir maceraya çıkıyorsun. Ne demek benim erkek arkadaşım yok? Belki de yarın onunla tanışacaksın. Kendini nasıl Pınar yerine koyup da başka insanlara oymuş gibi kendini tanıtırsın? Sen yalan da söyleyemezsin ki!"

"Yapmak zorundayım. Yoksa Pınar çok zor durumda kalacak, hayatı mahvolacak"

"Pınar... Pınar.. Pınar...Senin hayatın ne olacak Asya! Sen ne yapacaksın? Sen Pınar'ı düşünürken o seni düşündü mü?"

Asya, Doğa'nın sözlerine itiraz ederek "Benim düşünecek pek bir şeyim yok. Ailem yok, sevgilim yok. Ben bir sene dayanabilirim" dedi.

Doğa elini arkadaşının omzuna koyarak onu kendine çekti. "Senin ailen var. Ben varım. Ne olur, vazgeç bu işten. Pınar için başka çözüm yolları buluruz"

"Başka bir çözüm yolu yok ve ben vazgeçemem. Pınar'a umut verdikten sonra bunu onun elinden alamam". Arkasına dönerek Doğa'nın gözlerinin içine baktı. "Umut verildikten sonra onu geri alınca nasıl hissettirdiğini çok iyi biliyorum. Yapamam, gitmek zorundayım. Ne olur bana destek ol"

"Olamam, bunu destekleyemem. Sana doğruyu söylemek zorundayım. Ama eğer illa da gideceksen, yanında olurum. Fakat yine de sana doğruyu söylemekten vazgeçmem"

"Bu da bana yeter. Yanında olmana ihtiyacım var. Zaten bir sene nedir ki, çabuk geçer"

Doğa "Umarım" dedi mırıldanarak. Hala ikna olmamıştı ve Asya onun hiçbir zaman ikna olmayacağından emindi. Fakat en azından arkadaşının yanında olacağını bilmek, ona kendini iyi hissettirmişti.

Doğa yanından ayrılıp birkaç adım attıktan sonra karşısındaki pembe tekli koltuğa oturdu. Bacak bacak üstüne attıktan sonra kollarını göğsünün üzerinde çapraz bağladı. "Ee Pınar hanım, ne zaman gideceksiniz sevgili nişanlınızla tanışmaya?". Sesindeki ima fark edilmeyecek gibi değildi. Asya, bir anda bir diğer gerçeği fark edince irkildi; ona artık Pınar diyeceklerdi. Bir sene boyunca Asya olmayacaktı. Bunu daha önce de düşünmüştü ama kimse ona sesli bir şekilde Pınar demediği için bu kadar acaip gelmemişti. Doğa'nın imasından sonra bunun o kadar kolay olmayacağını fark etti. Ona Pınar diye seslenen kişilere bir süre kayıtsız kalabilirdi, buna kendisini alıştırması lazımdı. Annesinin ona koyduğu ismi çok seven Asya, arkadaşı için bir yıl ondan, ona kalan ender miraslardan birinden de vazgeçiyordu.

Hissettiği korkuyu Doğa'ya da hissettirmemek için gözlerini ondan kaçırmamaya çalışarak "İki gün sonra gidiyorum" dedi.

Doğa'nın gözleri şokla büyümüştü. "Yok artık. Bu kadar çabuk olamaz"