Mary's Sweet Revenge [Book2 of Virgin Mary]

SWEET REVENGE》29

Venus Point of View

Lahat sila ay nakatingin sakin. Maging  si Matteo at Daddy ay sobrang galit na galit ang mukha. Ang lahat ng tao sa paligid ay nasa akin ang atensyon nila. Whats wrong people? Hello, I'm just being honest. Anong mali sa ginawa ko? Totoo naman kasi lahat iyon. I'm just telling the truth. Hindi naman kasi ako si Mary para mag plastikan sa harap nyo. Hindi naman kasi ako si Mary na mukhang anghel 'yon pala isang demonyo.

Like duh. I don’t care about what they think about me now, I just care about what I think about myself. Walang masama sa ginawa ko kanina. Mabuti nga iyon para sa kanya. She deserve those words. I'm not rude I'm just honest. I'm just being honest about wanting something is real about her. Napaka plastik niya sa harap namin. Ang galing niyang umakteng na mabait. Duh, iyon ba ang ka galang-galang na halos sambahin nila? She's just donate a big amount of money to impress.

Umirap ako sa kanilang lahat.

Panay iling ni Mr. Peters at Daddy na tila hindi nagustohan ang ginawa ko kanina. Maging si Matteo ay nanatiling nakatitig sakin na para bang isa akong kriminal. Naikuyom ko ang aking kamao.

"Hey people. Bakit ganyan kayo makatitig sakin? I'm just acting nice. Totoo naman kasi ang lahat ng sinabi ko kanina about that girl. Anong problema sa pagsasabi ng totoo?" wika ko bago sila nairapan. Nakapamewang ako habang nilalaruan ang dulo ng hibla ng aking buhok.

"Hindi mo dapat ginawa iyon, Venus. Your acting like a child again." umigting ang panga ko sa sinabi ni Matteo. Bakit hindi manlang ako kayang ipagtanggol ni Daddy? Mananahimik lang ba sya?

"Bakit mo ipinagtatanggol ang babaeng iyon, babe?" itinuro ko pa ang pitoan kong nasan lumabas si Mary at Rocky. Hingal na hingal ako sa galit. Nasasaktan ako at the same tiem. We know her exactly babe. She's a---,"

"Would you please stop Venus. Tumigil kana!" tinuro niya ako na may pagbabanta. Humalukipkip ako sa pagkakataong ito. Nakaramdam ako ng kahihiyan. Halos lahat sila ay hindi makapagsalita at di umano'y nanunuod lamang sa eksena namin ni Matteo.

Napalunok ako sa galit. Kagat ko ang aking ngipin habang iniisip ang lahat ng nangyari kanina. Kahit kailan ay hindi ko iyon pinagsisihan. Walang masama sa ginawa ko.

"Bakit ako mananahimik? We know her babe, remember?" ulit ko at tila hindi pa nakuntento. Bumagsak ang mata ko sa kamay niyang nakakuyom. Galit na galit si Matteo at kitang-kita ko iyon sa mga mata niya. To be honest, natatakot ako sa ekspresyon niya ngayon ngunit mas pumangibabaw sakin ang galit at inis.

"Thats the mean point, Venus. I know her more than you do. If you cant keep your words. Never say it again to anybody. Cause you might ruin someone's world, Venus. You are." nanlaki ang mata ko sa huling sinabi ni Matteo. Dali-dali niya kaming tinalikuran nang walang paalam.

Napapikit ako sa galit. Ako nanaman ba ang may mali? Oo nga papa, kailan naging tama ang mali. Iyon naman parati ang tingin niya sakin eh.

Dahan-dahan akong napaupo sa silya. Kuyom parin ang kamao ko sa galit. Inangat ko ang ulo ko at nahuli ko ang paninitig ni Daddy at Mr. Peters. Nag-uusap silang dalawa habang nasa akin ang titig nila.

Nag-iwas agad ako ng tingin. Inabot ko ang isang basong alak at nilagok iyon ng walang pag alinlangan. Wala akong pakialam sa kanila, wala akong pakialam kong ano man ang nararamdaman ni Mary ngayon. It's just me. Yeah its me its only me, I can did whatever I want. Walang makakapigil sakin. And beside mang-aagaw naman talaga si Mary. Well, to be honest maganda naman talaga si Mary. Ngunit hindi iyon sapat para mang-aagaw sya ng kong anong meron ang isang tao. Wala ba syang sariling buhay at makisiksik nalang sya sa buhay na may buhay?