Mary's Sweet Revenge [Book2 of Virgin Mary]

SWEET REVENGE》33

Hindi sya sumagot sa sinabi ko. Nanatili syang nakayuko habang nakakuyom ang kanayang kamao. Nakagat ko ang aking ibabang labi. Pinipigilan kong magsalita ulit. Binitawan ko ba talaga ang katagang iyon? Sinabi ko ba talaga ang katagang iyon? Nag sorry ba talaga ako sa kanya? Bakit parang pinagsisihan kong sabihin iyon.

Hindi ako dapat nag so'sorry sa mga taong mapanakit at manluluko. They dont deserve my sorry. They dont deserve my forgiveness. They dont deserve my kindness, anyway. Nagkibit ako ng balikat bago nagpatuloy sa hapag.

"Kong ayaw mong magsalita. Wala akong magagawa!" sagot ko sa iritasyon. Ano pa ba amg gusto niya? I used to say sorry. I already sorry? Tapos ganito? Tatahimik lang sya? Fine, no one stopping him. Nagpatuloy parin ako sa kinakain kong crab. Hindi ko na sya muling tinignan pa. Kong gusto niya ng katahimikan? Pwes, ganon din ang gusto ko. Gusto kong kumain ng matiwasay at walang ingay.

"I love you baby," mabilisan kong tinignan si Matteo sa sinabi niya. Halos lumuwal ang aking mata sa narinig. "And if it's quite all right. I need you baby to warm the lonely night. I love you baby. Trust in me when I say." nabilaokan ako sa biglaang pagkanta ni Matteo. Halos mailuwa ko lahat ng pagkain saking bibig. Umubo ako ng paulit-ulit at dali-dali niya akong binigyan ng tubig.

Hindi ko tinanggap ang tubig na binigay niya. Agaran kong inabot yong tubig malapit sakin. Dali-dali akong uminom non. Napalunok ako bago sya sinulyapan at nakangiti na ito sakin. I look him angry. Sinamaan ko sya ng tingin. Hindi ko alam kong bakit bigla akong nagalit ng kinanta niya iyon. Sa pagkakaalam ko ay hindi namin iyon theme song.

"Anong trip mo huh!? Kanina lang ay bigla-bigla kang tumahimik. Tapos ngayon bigla ka nalang kakanta? Sabihin mo nga sakin Matteo? Baliw ka na ba?" halos bumulyaw ang boses ko ngayon. Sa nakikita ko ay napapalingon na 'yong ibang costumer sa direskyon namin.

"Alam mo namang matagal na akong baliw sayo diba?" natahimik ako ulit sa sagot niya. Tila nagkakaumbabaga ang kilos ko dahil sa narinig. Napalunok ako bago inayos ang sarili. Hindi ka baliw sakin Matteo, sadyang baliw ka lang talaga. "Kahit magmukha akong baliw, Mary. It's fine! Basta't sayo lang ako nababaliw." napangiwi ako bago umirap. Hindi ko alam kong saan pa magaling si Matteo. Magaling mambola, mang-asar, at magaling sa---

Naipilig ko ang aking ulo sa iniisip ko ngayon. God Mary, why you think of that crazy thing.

"Bahala ka sa buhay mo. Kong tuluyan ka mang mabaliw wala na akong kasalanan dyan," komento kong may galit. Rinig na rinig ko ang pagtawa ni Matteo. Baliw na nga talaga! Samantalang ako ay galit na galit dito, sya naman itong tawa ng tawa. Confirm. He's crazy!

"Don't get me angry, Mary. If you do that I see every thing in the world dark." nalaglag ang panga ko sa narinig mula sa kanya. Dahan-dahan akong umayos ng upo. Bakit pagdating sa pambobola niya ay nawawala ako sa sarili kong ayos.

"Kumain muna tayo. Huwag ka ngang makulit Matteo. Nawawalan ako ng gana sa kakulitan mo." sagot ko at inilibang ang sarili sa hapag. Padabog akong kumakain. Sa totoo lang ay hindi ako nasasarapan sa kinakain ko ngayon. Naiilang ako dahil sa titig niya sakin. Halos makain ko na ang kobyertos sa inis.

"I didn't understand you, Mary. It's looks like your hungry but you look angry. Tell me, Mary. Are you one of  those angry birds?" sa puntong ito ay mabilisan kong nilunok ang pagkain. Natahimik ako ng ilang sandali. Napalunok ako ulit ng magkatitigan kami ni Matteo.

Hindi ko na mapigilan pa. Halos lumubo ang magkabilang pisnge dahil sa pinipigilan kong tumawa. Tinakpan ko ang aking bibig gamit ang dalawang kamay. Umungol ako ng tawa at tuluyan ko na talagang inilabas ang halakhak na kanina ko pang balak ibuga.