Mary's Sweet Revenge [Book2 of Virgin Mary]

SWEET REVENGE》38

Nagkatitigan kami ni Matteo. Sobrang nabibingi na ako dahil sa malakas na pintig ng aking puso. Why he's here? Alam niya bang nandito ako? Pero pano?

Nalilito ako. Bakit tinawag ni Venus si Clark nang "Babe?" Anong meron sa kanilang dalawa? Oo may relasyon sila noon pero hindi ko alam kong totohanan ba iyon. Nalilito ako sa nangyayari. Bakit ganoon ka sweet si Clark at Venus?

Napasinghap ako bago masuring tinignan si Matteo.

"T-Tika lang, Matteo. Anong meron sa dalawa?" tanong kong nagugulohan? Nanatili syang nakatayo saking harapan.

"Ano sa tingin mo?" pabalik niyang tanong sakin na nakangiti. Bahagya akong nag-taas ng kilay.

"Sa tingin mo magtatanong ba ako kong alam ko?" sarkastiko kong sagot. Napangiti si Matteo. Bigla nalang uminit ang magkabila kong pisnge. Hindi ko alam pero sobrang init.

"May kasabihan nga diba? To see is to believe. There getting back together, Mary. Did you see it?" naging seryoso ang boses ni Matteo. Kumunot ang noo ko. Wala lang sa kanya iyon? Akala ko ba ay may relasyon sila ni Venus? Hindi--- Hindi ko alam nagugulohan ako. Ang dami-dami niya kasing babae.

"Alam ko..." bulyaw ko sa galit. Kumunot niya ang noo niya. "E-Ewan... Wala akong pakialam sa mga buhay nyo. Aalis na ako, excuse me." dali-dali ko syang tinalikuran ngunit hinila niya bigla ang braso ko. Nagtama ang mga mata namin ni Matteo. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"Walang kami, Mary. Simula nong umalis ka ay hindi ako bumalik kay Venus. Walang nangyayari samin. I don't like her, Mary. No one can be like you. Nakita mo naman iyon diba?" tinuro niya pa ang main door na may ekspresyon sa mukha. "Masaya ang kapatid ko sa kapatid mo." nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Napalunok ako. I am expecting this, anyway. Alam kong alam niyang magkapatid kami ni Venus sa ama.

"Matagal mo na ba itong alam?" galit kong tanong. Umiling sya ng ilang ulit.

"Noong isang araw lang at mismo kay Clark ko iyon nalaman. I am sorry, Mary. Hindi ko sinasadyang malaman ang lahat. I am to weak when it comes to you." nag-iwas ako ng tingin bago yumuko.  Nagsimula ulit bumigat ang nararamdaman ko. Bakit ganito? Nawawalan ako ng gana. Simula nong malaman nila lahat ay para narin akong napapagod.

"Ayaw ko ng pag-usapan pa ito. Pagod na ako Matteo. Kailangan ko ng umuwi at magpahinga." binawi ko ang aking braso ngunit hindi niya ako binibitawan. Sobrang higpit ng pagkakahawak niya saking braso.

"I'm sorry, Mary. But please allow me to take you home." nanliit ang mata ko sa sinabi niya. Nag-taas ako ng kilay. Ngumuso si Matteo. Hindi ko alam kong bakit bigla akong natawa. Bigla-bigla ko nalang naramdaman ang labi kong nakangiti. Natatawa ako habang ngumunguso sya.

"Well, I can't refuse you this time. Pasalamat ka at wala akong dalang kotse." agaran kong binawi ang aking braso. Sobrang lapad ng ngiti ni Matteo dahil sa saya. "Let's go. Gutom narin ako!" agad ko syang tinalikuran. Ramdam na ramdam kong sumunod sya sakin.

Dumirekta ako agad sa itim niyang kotse. Huminto ako bago humarap sa kanya. Nakangiti parin ito at dali-dali niya akong pinagbuksan ng pintoan ng kotse.

Maging sa byahe ay sobrang tahimik namin ni Matteo. Inaaliw ko ang aking sarili sa labas ng bintana. Sobrang gaan ng pakiramdam ko ngayon. May pagod akong nararamdaman ngunit mas pumangibabaw sakin ang saya. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi ko rin alam kong bakit.

Nasan kaya si Rocky? Ang alam ko ay may laro sila ngayon, pero bakit nandito si Matteo at kasama ako? Hindi ba sya kasali sa larong pinag-uusapan nila kahapon?