That look

Hoofdstuk 2

Lisa's POV

Ik zit nog steeds met James op een bankje, alleen wij twee. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik met James heb. Ik weet nog de eerste dag dat ik echt iets voor hem voelde, op een feest. Ik was met Laura, me beste vriendin. Zij zat natuurlijk weer aan het flirten, dus ik zat alleen op krukje aan de bar. James kwam naar me toe en we praatte een beetje, hij vroeg me nummer en ik leerde hem beter kennen. En dan nog onze eerste kus, het was zo... "Waar denk je aan" hoor ik James zeggen. Ik kijk op en zie zijn prachtige blauwe ogen. "Aan ons" antwoord ik. "Hoe bedoel je, aan ons?" Het is even stil. "Nou gewoon. Hoe wij elkaar hebben ontmoet en hoeveel ik van je hou." Hij glimlacht en geeft me een kus op me wang. Ik glimlach en leg mijn hoofd op zijn schouder. "James?" Ik bijt op mijn lip. "Ja?" zegt hij. "Wij blijven voor altijd bij elkaar toch?" Ik ga weer recht zitten en zie hem even aarzelen. Hij glimlacht, "Natuurlijk blijven wij voor altijd bij elkaar!" Antwoord hij. "Ik hou van je" Hij drukt een kus op me mond. "Ik ook van jou" zeg ik en leg mijn hoofd weer op zijn schouder.

Wanneer we weer bij zijn huis aankomen geef ik hem een kus op zijn mond en pak ik mijn fiets. "Ik ga" zeg ik. "Oh jammer, kan je niet nog heel even blijven?" Zegt hij dan. "Nee sorry, ik moet naar huis toe", ik geef hem nog een kus en fiets dan weg. James is het perfecte vriendje. Leuk, aardig, knap, betrouwbaar... Bij dat laatste denk ik even na. Zou hij me ooit verlaten voor een ander, omdat zij waarschijnlijk knapper is? Nee Lisa, niet aan denken. James zou nooit zo iets doen. Ik aarzel een beetje en fiets snel door.

Zodra ik thuis ben staat mijn moeder boos voor mij. "Waar was je?" Zegt ze boos. "Ik was met James in een parkje" antwoord ik. "Waarom heb je niks gezegd of op z'n minst gebeld?" Ik had mijn moeder nog nooit zo boos gezien. Of het leek maar zo. Ik was eerst gelukkig, ik kom thuis en nu opeens dit. "Moet dat?" zeg ik boos. "Ja dat moet" zegt mijn vader die ook komt bemoeien. "Bemoei je er niet mee" ze ik terwijl ik steeds harder begin te schreeuwen. Ik weet dat het slecht is, maar het gebeurd gewoon vanzelf. "Hij bemoeit zich er wel mee, wij zitten hier op jou te wachten. Geen telefoontje, geen briefje, niks. Moeten we dan niet ongerust zijn?" zegt mijn moeder dan. Ik frons "Dus jullie zitten de hele dag te wachten op mij? Denken jullie nou echt dat ik dat ga geloven?!" Ik begin te schreeuwen en niet zacht ook. "Lekker eten met de nieuwe buren en als jullie thuis komen geen Lisa. Jullie wachten minstens een uurtje en dan geven jullie..." Voordat ik me zin kan afmaken krijg ik een klap van me vader. Me vader deed dat normaal nooit, mijn moeder was vroeger degene die boos werd en al die zaken. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik kijk arrogant naar me ouders en ren de trap op naar me kamer. Ik pak mijn mobiel en bel James. Voicemail... Ik bel nog een paar keer, maar hij neemt niet op. Dan bel ik Laura, binnen no-time neemt ze op.

"Hallo"

"Heey Lau"

"Lisa? Wat is er gebeurd? Huil je nou?"

Ik zwijg, moet ik het Laura wel vertellen? Ik aarzel een beetje en ik besluit om het niet aan de telefoon te vertellen.

"Hallo, Lisa ben je er nog?" Hoor ik Laura dan.

"Uhm ja... Kan ik je spreken?"

"Ja tuurlijk, waar, hoelaat?"

"Uhm, bij het parkje voor die club in de stad rond 9 uur"

"Oke is goed, zie je zo"

Ik kijk op de klok, het is half 9. Ik sta op en kleed me uit. Een warme douche kan ik wel gebruiken. Wanneer ik klaar ben is het al kwart voor 9. Ik kleed me snel aan, een kort sportbroekje met een simpel t-shirt. Ik pak mijn sneakers en doe ze aan. Ik bijt op me lip. Wat moet ik zeggen tegen me ouders? Of moet ik helemaal niks zeggen? Gewoon weglopen? Wat nou als ze in de gang staan? Of als ze me tegen houden? De vragen schieten door me hoofd. Ik sluip geluidloos naar beneden en pak me jas.