That look

Hoofdstuk 5

*Zaterdag ochtend*

Lisa's POV

'De lucht is mooi blauw en ik voel de zon op me schijnen. Ik kijk naast mij en zie James, hij heeft mijn hand vast. Ik ga recht zitten en zie de mooie zee tegenover mij. Er komt een wazig meisje aangelopen, het is Charlotte. Ik zie dat ze onze kant op komt. Charlotte gaat naast James zitten en maakt hem wakker. Het lijkt net of ik niet besta! James word wakker met een glimlach en geeft Charlotte een kus op haar mond. Wat is dit nou weer?'

Ik word wakker uit de nachtmerrie wanneer ik iets hoor vallen. Ik ren mijn bed uit met mijn pyjama aan. Wanneer ik beneden ben kijk ik om mij heen. Niks! Ik ren naar de keuken en zie mijn moeder staan. Ze heeft haar hand voor haar mond en kijkt naar de vloer. Ik kijk langzaam naar de grond. Door de bloedplassen te volgen zie ik het... Mijn vader ligt op de grond met een grote plas bloed om hem heen. Ik voel dat ik zwakker word en val langzaam neer op de grond.

Ik word wakker in een kamer, een grote witte. Ik ben flauwgevallen nadat ik mijn vader zag liggen op de grond. Ik probeer op te staan, maar daar ben ik te zwak voor. Ik kijk naar het plafond. De laatste tijd gaat alles verkeerd, echt alles. Ik hoor een piepende deur en zie dat mijn moeder binnen komt. Ze ziet er verschrikkelijk uit. Haar make-up is helemaal uitgelopen en ze heeft pik zwarte wallen. "Mam?" zeg ik twijfelachtig "Ja?" zegt ze met een zachte schorre stem "Is... Is papa dood" zeg ik en voel dat de tranen weer over mijn wangen heen rollen. Ik kan het niet stoppen. Ik kan niet zonder mijn vader leven. "Ja" zegt mijn moeder weer met een zachtere stem dan net. Ik voelde me machteloos, ik kon er niks tegen doen dat ik de rest van me leven zonder vader moest leven. Mijn moeder was net zo machteloos als ik, waarschijnlijk sta ik er de komende 3 maanden alleen voor.

Wanneer mijn moeder en ik een beetje opgeknapt zijn gaan we naar huis. Eenmaal aangekomen maak ik wat te eten en ren ik snel naar me kamer. Dit was de ergste dag van me leven en erger kon niet. Ik pak mijn mobiel en sms Laura en James.

Aan: James

Hey, 4 dagen elkaar niet zien lijkt wel een eeuw. Er is zoveel gebeurd, we moeten snel praten. Het gaat niet zo goed met me... Hvj xxLisa

Aan: Laura

Heei Lau.. Je wil niet weten hoe ik me voel! Kom vanavond 21:30 uur bij het parkje. xxLisa

Ik ga een lang leven tegemoet, zonder me vader. Ik kan het nog steeds niet geloven..

*21:24 uur*

Ik wacht in de kou op Laura. Ze heeft me laten herinneren dat vandaag Charlotte's feest is. Ik was er klaar voor, klaar om James weer te zien en hem te omhelzen. Na alles wat er is gebeurd, dus niet meer. Laura vroeg me of we na ons gesprek naar Charlotte's feestje kunnen gaan, maar als ze alles hoort bedenkt ze zich wel. Wanneer Laura is aangekomen vertel ik haar het hele verhaal.

"Lisa, gaat het?"

Ik sta al een kwartier te huilen zonder te stoppen. Het was lang stil nadat ik het verhaal vertelde. Niks kon meer zoals vroeger worden.

"Ja" zeg ik zacht terug

Ik blijf zachtjes door huilen. Ik zie dat Laura zich omdraait door een meisjes stem. Ik negeer het en snik zachtjes. Laura blijft een poosje kijken. Ik kijk op en zie Laura's gezicht. Het is helemaal wit, het zelfde gezicht dat mijn moeder had toen mijn vader overleed. Ik draai me rustig om om te kijken waar Laura naar kijkt.

Ik voel dat ik flauw ga vallen, maar probeer sterk te blijven. Met open mond kijk ik naar een dronken James die zoent met Charlotte. Ik snik, iets te hard en zie dat ze stoppen. James kijkt onze kant op, wrijft een paar keer in zijn ogen en kijkt weer naar Charlotte. Ik voel dat mijn benen vanzelf wegrennen. Ik weet niet waar naartoe, maar ik kan het niet stoppen. Ik hoor voetstappen achter me. Waarschijnlijk van James en Laura. De voetstappen komen steeds dichterbij en voor ik het weet staat James voor mij.

"Lisa, ik was dronken en ben ik nog steeds een beetje. Ik hou van je, geloof me."

Ik snik even en kijk James aan in zijn blauwe ogen.

"Waarom neem je niet op? Waar ben je als ik je nodig heb? Mijn vader is overleden en jij staat hier te zoenen met je ex!"

Ik duw hem aan de kant en ren naar een speeltuintje ver van hier. Eenmaal aangekomen ga ik op een bankje zitten. Ik kan niet stoppen met huilen. Wanneer ik voetstappen hoor word ik muisstil. Ik ben bang, bang dat er iets gaat gebeuren met me. Ik heb James en me vader verloren dus wat heeft het nog voor een zin om te blijven leven? Nee Lisa, hou op! Ik voel een warme hand op me schouder en kijk op. Een jongen met bruin haar en mooie groene ogen komt naast me zitten. "Wat is er gebeurd?" vraagt hij gelijk. Ik weet niet hoe, maar ik voel me gelijk veilig bij hem. "Mijn vriendje zat te zoenen met zijn ex en me vader is overleden" zeg ik zacht terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen rollen. Hij omhelst me en houd zich strak tegen me aan. Het voelt veilig, te veilig.

Nadat het een tijdje stil is geweest maak ik me los. Ik ga recht zitten en veeg de tranen weg. De jongen kijkt me aan. "Tom" zegt hij en steekt zijn hand uit. Ik schud zijn hand en zeg mijn naam.

Het is inmiddels al 23:47 uur. Tom heeft hier de hele tijd met mij gepraat. Ik lig nu met me hoofd op zijn schouder met zijn jas om mij heen. Ik voel mij zo fijn bij Tom. We hebben onze nummers uitgewisseld en wat gepraat over zijn verleden. Zijn vader en moeder leven allebei nog en zijn vader is heel erg rijk. We zitten op de zelfde school en hij blijkt een van de populaire kinderen te zijn. Ik had hem nooit eerder gezien. Hij zat namelijk nooit op de plekken waar ik zat in de pauze's. Maar een ding is wel heel raar, hij is single. Zo een knappe jongen single?! Hij had mooie groene ogen waar ik me ogen niet vanaf kon houden. Hij kende James, heel goed zelfs. Hun ouders zijn vrienden en buren. James is ook rijk, maar niet een van die populaire. "Lisa, zal ik je naar huis brengen. Het word al laat" Ik kijk op me horloge en ja, het is inmiddels al 00:23 uur. We hebben zo lang gepraat! "Ja, is goed" zeg ik en glimlach zwakjes. "Waar woon je?" vraagt hij met een glimlach en loopt alvast een stukje. Ik loop achter hem aan en hou onbewust gelijk zijn hand vast. Ik zeg waar ik woon en we lopen er samen naar toe.