Making faces II •Hemmings

{To czego pragnie}

Luke

Zoey przyleciała wieczorem, dlatego właściwie nie siedzieliśmy długo. Zamówiłem jedzenie na wynos, gdy ona zaczęła ziewać, sale wtedy do mieszkania wrócił Calum, któremu od razu wpadła w objęcia. Rozumiecie? Mnie trzymała na dystans, mu wpadła w objęcia. Czułem się jak skończony idiota.

Postanowiłem coś z tym zrobić, bo pieprzyłem swoje życie uczuciowe za długo i może ona była tego powodem, a raczej jakaś siła wyższa. Chciałem w to wierzyć.

Dlatego rano zapukałem do drzwi. Pukałem do własnej sypialni, bo taki jestem. Chciałem jej udowodnić, że się nie zmieniłem.

– Zoey! – drzwi się otwierają. Ubrana w długie spodnie od piżamy i bardziej obcisły top.

– Co? – uśmiecham się do niej.

– Jedziemy do San Francisco – oczy od razu jej świecą – Moim motorem.

Nie trzeba długo, żeby cofnęła się do pokoju, a potem z niego wybiegła.

– Jedziemy nad ocean! – znikąd pojawia się Calum.

– Jedziemy nad ocean? – morduje go wzrokiem.

– Ty nie jedziesz nad ocean – on prawie parska śmiechem.

– Ale ja chce jechać! – tupie nogą – Mnie nie zabierasz nad ocean!

– Jesteś idiotą – teraz już się nie powstrzymuje.

– Bawcie się dobrze. Tylko weź się zachowuj.

Zoey wraca w ekspresowym tempie. Nigdy nie widziałem jej w tak delikatnym wydaniu. Szorty i koszulka z jakimś napisem. Zero makijażu, a i tak jest piękna.

– Jak to nie jedziesz z nami? – Calum uśmiecha się do niej.

– On chce mieć cię na własność – Zoey przenosi swoją uwagę na mnie.

– Jestem tak podekscytowana, że nawet nie mam ochoty ci dogryźć..

– Daj spokój, minęło dziesięć lat. Nie możemy zacząć od nowa?

– Udzieliłem mu tej samej rady tydzień temu – Cal ściska mój policzek – Pojętny uczeń.

Zoey chichocze. Calum najwyraźniej dogaduje się z nią lepiej niż ja.

– Zobaczymy po dzisiejszym dniu – to już coś.

– Jeśli ja zranisz, to skopie ci dupę. Powinieneś wybrać ją. Wiesz dlaczego? – kręcę głową – Bo ona tu jest pomimo Callie.

Nigdy nie żałowałem tego, że wybrałem Callie. Calum wielokrotnie próbował mi powiedzieć, że jestem za dobry i za bardzo optymistyczny oraz że stawiam szczęście innych ponad swoje. Zoey jest przykładem, gdzie postawiłem siebie wyżej. Jedynym w całym moim życiu.

Zoey

Dobra, podsłuchiwałam ich. Słyszałam, co powiedział Calum, a również odpowiedź Luke'a, że tego nie spieprzy.

Czy mogę sobie dzisiaj pozwolić czuć? On nie wydaje się udawać. Czuje jakby chciał mnie.

– Gotowa! – wracam do chłopaków.

Luke dzisiaj ubrany jest w skórzaną kurtkę i koszulkę uniwersytetu z Sacramento. Jestem pod niemałym wrażeniem. 

– Chodźmy.

– Tylko nie spalcie sobie tyłków – cofam się, żeby cmoknąć Caluma w policzek.

– Wziąłeś spodenki do pływania?

– A ty strój? – mam go pod spodem. Jest naprawdę śliczny i malutki.

– Musisz zaczekać – udaje mi się zachichotać.

Schodzimy na dół. Jego motor cały czas tam stał, ale ja go wczoraj nie zauważyłam.

– Czy...

– To ten sam model, trochę go ulepszyłem, ale tamten niestety musiałem sprzedać.

– Podziwiam cię – mówię krótko – Mimo wszystkich przeciwności, ty dzisiaj jesteś tutaj.

– Zawsze starałem się skupiać na tym co mam – dlatego został z Callie – Ale czasem trzeba mocno zawalczyć o lepsze jutro.

– Zgadzam się. Mogłam mieć pieniądze, ale moje projekty musiałby dobre, żeby ludziom się podobały.

– Pieniądze to tylko część sukcesu.

Luke odgarnia mi włosy z twarzy, a ja powstrzymuje się, żeby nie wtulić się w jego dłoń. Potem sam zakłada mi kask na głowę.

– A teraz zróbmy najlepszą rzecz na świecie – wsiada na motor, a ja wsiadam za nim. Obejmuje go ciasno w pasie i cieszę się, że mogę znowu to poczuć, nawet z nim albo właśnie z nim.

Luke odpala motor i odjeżdża z pod kamienicy. Przez głowę przelatują mi wspomnienia z tamtego czasu. Jego mina gdy dostał ode mnie motor. Wszystkie emocje, gdy mnie całował. Przytulam się do niego mocniej i nagle czuje jego dłoń na moim przedramieniu. Pociera je lekko, a potem wraca z ręka do kierownicy. To dziwne, że tak nie wiele się zmieniło, ale może ro dlatego, że jeszcze nie doszliśmy tam gdzie zawędrował mój umysł.