Heart break Journal: Indelible Love

Journal page 12

Unedited

 I groaned loudly, feeling the pain of a hangover that I know I deserve because of drowning myself in alcohol.

Bigla ay mas kumirot ang bandang dibdib ko kesa sa ulo. Napasinghap ako kasabay ng pag-iinit ng mga mata ko dahil sa luha. Remembering the memory means re-opening the wound and it hurts.

Nanatili akong nakapikit kahit na gising na ako.

I dragged my right hand to my chest...I can still hear my heart beating pero parang walang buhay iyon... Ano ba tong pinagsasabi ko?

Napangiti ako ng mapait nang maramdaman ko ang pagtakas ng mga luha kahit nakapikit ang mga mata ko. Buti pa ang luha di nauubos...bakit ang pagmamahal nila laging nauubos?

Ganun ba ako kahirap mahalin?

I opened my eyes and was greeted by the darkness of my room. I welcomed it and sobbed like a baby.

Hindi ko namalayang nakatulugan ko na pala ang umiyak ulit kung di pa ulit ako nagising.

Masakit ang mga mata ako at alam kong namamaga ang mga iyon dulot ng kaiiyak. Masakit din ang lalamunan ko at parang magkakasakit na ako.

I looked at my digital clock at my bedside table and groaned when I saw that it was already 11 a.m.

Pinikit ko ulit ang mga mata ko. Kahit na gusto ko pang humiga at matulog ulit ay kailangan kong mag-aral.

I've gotta say studying doesn't stop even when your heart is breaking.

I buried myself with my books.

I didn't eat. I didn't drink. Hindi ako lumalabas ng kwarto habang nag-aaral. Buti nalang wala akong pasok tuwing Friday kung hindi ay dalawang araw na akong absent.

I studied...I tried to keep myself busy para hindi ko maramdaman ang sakit. I tried...

Napatingin ako sa orasan ng makitang gabi na.

I closed my book and threw it angrily at my bed. I didn't even finish studying one topic because Andrei's face kept popping out and when it does I end up crying.

I asked myself again and again how can I be so blind and dumb. And what should I do next...

I'm so pathetic.

Nag init ang mga sulok ng aking mga mata lalo na nang maalala ko ang paghahalikan nilang dalawa.

I breathed deeply as I felt my chest ache and then looked at my cellphone...I smiled bitterly. He didn't even bothered calling me.

Papaiyak na sana ako ng may kumatok ng tuloy tuloy sa pinto ng kwarto.

"Rie! Buhay ka pa naman di ba?" boses ni Cecilia.

"Your roommate told us you didn't come out all day." Sabi naman ni Joy.

"Ano yan? Magpapakamatay ka na? Masarap mabuhay Riema! Mamatay kang virgin?! That's so tragic!" Bulalas naman ni Ydline.

Napailing nalang ako.

Pinunasan ko ang isang taksil na luhang tumulo at tumayo. And that's when I felt a sudden pull of gravity on me. Napahawak ako sa mesa at pumikit ng magdilim ang aking paningin.

"Hoy! Sumagot ka naman diyan! Sisirain na naming tong pinto mo!" banta ni Joy. And I know they will knock down the door.

I cleared my throat while keeping myself conscious.

"Ayos lang ako! Palabas na." sagot ko sa nanghihinang tono.

Ilang saglit pa ay nawala na ang pagkahilo ko at binuksan ang pinto.