The Past

The Past - Pro

Every story ends with happy endings.
Yet, it’s up to you, how to define happiness in your life.

Hafsah and Dione have been in a relationship since 1st year High School. They are perfect couple. They’ve been together through ups and downs. Their parents are both agreed with their relationship even if their too young. They are both clingy and possessive to each other. Halos hindi na nga sila pinahihiwalay, except kung uuwi sila ng kani-kanilang bahay of course.

Even if they are perfect couple, hindi ito sapat para isang relasyon. Dahil sabi nga “no perfect relationship”. Naranasan din nila ang hiwalayan at balikan, but their love lead them back to each other again.

6 years of relationship, hindi kasama ang mga buwan na hiwalayan, they come to a point na nagbalak silang mag settle down. They are both graduate from college now, they can have their own ways for their living. They are very happy when Dione propose to Hafsah. At nasaksihan lahat ng iyon ng mga kaibigan nila. Masaya ang lahat, nagsasaya ang lahat para sa kanila – maliban sa kanilang pamilya.

Everything is settled para sa nalalapit na kasal nilang dalawa. Lahat ng mga detalye ay pinagtutuunan nila ng pansin, because they want it to a perfect wedding.

On the day of their wedding, lahat garboso. Mula sa disensyo sa simbahan, ang reception, mga bulaklak, mga gowns na susuotin ng mga nasa entourage at ang susuotin ng ikakasal. Lahat excited sa paghihintay sa simbahan. Nakakapagtaka lang dahil unang dumating ang mga bisita at mga nasa entourage sa simbahan kaysa groom. Iniisip nila baka sabay pupunta total maypaka-clingy at possessive sila sa isa’t isa. Nagtawanan na lang sila sa loob ng simbahan hanggang sa dumating ang bridal’s car. Nagsitayuan ang lahat para simulan na sana. Lumabas ang bride ng mag-isa.

“Where’s the groom?” tanong ng isang ninang nila sa kasal.

She crease her head at nagtataka sa kanyang tanong.

“Po?”
“Hindi mo ba kasama si Dione iha? Maaga siyang umalis ng bahay. Akala ko nga didiretso siya ditto sa simbahan. Pero pagdating naming ditto, wala siya. Kay nag-expect kami na magkasabay kayong pupunta dito.” Paliwanag ng mama ni Dione.

“Hindi po kami nagkikita’t nag-uusap ng tatalong araw. Kasi hindi po ba ‘yun ang kasabihan na pinapasunod niyo sa amin? Bawal magkita’t mag-usap ang malapit na ikasal.”

“So, asan na ang groom?” Nagkakagulo ang lahat sa simbahan dahil sa balitang narinig nila.

“Mom, ano na? Anong gagawin natin? Anong gagawin ko?” histerical na tanong ni Hafsah sa kanyang Ina.

“Bes, hindi naming makontak si Dione.” sabi ng kanyang bestfriend niyang kanina pa tinatawagan si Dione. Ang kanilang mga kaibigan din ay nag-aalala. Ang iba ay umalis para hanapin ang groom, naiinip na rin ang Pari na naghihintay sa loob. Dumating ang kapatid na lalaki ni Dione at agad na umibis sa sasakyan.

“Ate, nakita ko sa kwarto ni kuya Dione” sabi nito sabay abot sa sulat.

“I’m sorry”

Dalawang salita lang ang nakasulat pero matindi ang epekto kay Hafsah. Tumutulo na ang kanyang luha at biglang umalis sa bungad ng simbahan. Lumapat siya sa bridal’s car.

“Baba!”
“Ma’am?” takot na takot na tugon ng driver na nasa driver’s seat pa rin hanggang ngayon.
“Sabing baba!”
“Yes ma’am”

Pagkababa ng driver agad naman sumakay si Hafsah at pinaharurot ang sasakyan. Habang nagsisigaw at nagkakagulo ang mga tao sa simbahan.

Umiiyak na si Hafsah habang nagmamaneho papuntang kung saan. Halos hindi niya makita ang daanan dahil sa mga luhang nag-uunahang pumatak. Hanggang sa nakarinig siya ng malakas na busina.

#ms.L♡