Unexpected love (COMPLETED)

Chapter 14

Dis is it. Hahahaha. Ang pag haharap ni Nikki at ni Celine. Bwahahahaha. Sino po ba yung mga silent readers ko dito? Itaas ang paa. 😂

Do comments and votes. ❤️

CHAPTER 14

"We don't talk anymore,
We don't talk anymore,
We don't love anymore like we used to do 🎶."

Habang nag da drive ako papunta sa isang mall ay napag isipan kong i play ang 'we don't talk anymore' dahil sa isa sa mga paborito kong kanta Ito. Pero sa likod ng kanta na Ito ay may tinatago akong hapdi at sugat na mula sa aking puso na sinasariwa yung mga alaala namin ni John noon. Siguro tama nga si Christian.

"siya nga nagawa niyang nakalimutan ka at hindi magawang aalahanin ikaw pa kaya? Move on din pag may time niks."

Tama nga. Tama rin yung magiging desisyon ko na mag move on na rin sa kanya. Almost 6 years na yung lumipas at Hindi niya pa rin ako maalala kahit isa sa mga memories namin ay Hindi niya na magawang aalahanin.

"Miss bilisan mo nga na dyan! Mag pa park ka ba o Hindi? Bilisan mo na!" Sigaw ng mamang kalye.

"Sadali lang po! Ayan na."

"Mag papark din naman pala eh, ang tagal pa."

oOo----------------------------------------oOo

Nang matapos ko libutin yung mall at may pinamili din naman ako ay tumungo ako sa isang restaurant upang Kumain. Ilang linggo din yung lumipas simula noong graduation party ko at nakita ko pa sila ni John at ng babae niya. Psh.

"Hello ma'am welcome to Nikoala's restaurant and café table for?"

"Table for two."

"This way ma'am." At itinuro niya agad ang table ko.

"Thanks."

Tumungo agad ako sa table ko at may lumapit ma waiter upang ibigay yung menu para makapag pili na agad ako. Napag isipan kong tawagan si Christian upang may makasabay akong kumain. Hindi ko gustong forever alone no. Hahahaha.

Nag ring naman agad yung kabilang linya. Mabuti na lang at Hindi busy.

"Hello niks? Problem?"

"Na istorbo ba Kita Christian? Samahan mo naman akong Kumain dito oh. Malapit naman dito yung office mo sa isang mall."

"Nah.Sige gutom na rin ako, libre mo ha. Hahahaha."

"Ang kuripot mo talaga! Hmpft! Bahala ka sa buhay mo."

"Oo na. On my way na ako."

"Bilisan mo diyan ha."

"Opo boss."

"Hahahaha." At pinatay ko na yung tawag. Tinext ko agad sa kanya yung pangalan ng restaurant at 20 minutes na yung nakalipas dumating agad siya.

"Yow. Kumain na tayo. Pinapahintay mo yung pagkain Christian, masama kaya yun." Sabi ko agad sa kanya.

"Pasensya na po ha. Wala kasi akong magawa kundi tumakbo papunta dito. Mahal yung gasolina eh."

"Ang kuripot mo talaga! Hmpft." Sabay hampas ng balikat niya.

"Oo na! Tigilan mo na ako niks! Gutom ako. Hahahaha."

Kumain na kami agad kami at biglang napa tigil sa pagkain ng marinig ang malakas na pag tawa ng kabilang table. Napatingin sa kanila ang ibang table at pati na rin kami. Dahil sa nakatalikod sila sa amin ay Hindi ko mainag yung mukha nila.

"Grabe naman yung babae no. Parang Hindi mayaman kung kumilos." Sabi ng isa sa mga waitress.

"Oo nga eh maganda pa naman sana." Sabi ni waitress #2.

"Uyyy. Tama na yang chismisan niyo. Baka masisante ka ni boss." Waitress #3

"Kita mo niks. Mayaman daw Pero kung umasta parang Hindi."

"Oo nga. Baka na surprise lang ko natawa ng malakas sa joke ng lalaki. Sisilipin ko nga yung mukha nila. Malapit naman yung table nila sa restroom eh."

"Nah. Sige bilisan mo lang ha? Madami pa akong tatapusin sa office ko."

Tumayo na agad ako at pumunta sa restroom upang makita yung mukha ng babae at lalaki na pinansin dahil sa Lakas ng tawa ng babae kanina.

ayan malapit na, at. Na ramdaman kong nag slow-mo ang lahat ng pangyayari. Sina John at Celine pala yung babae at lalaki kanina. Kung pwede kong itigil ang Oras, gagawin ko.

Yung kulay brown at mapupungay niyang mata, matangos na ilong at mapupulang labi. Hinahanap-hanap ko mula noon hanggang ngayon. Randam na randam kong tumutulo yung luha ko sa mga pisngi ko.

Pumasok agad ako sa isang cubicle at inilabas yung mga luhang gustong gusto na lumabas kanina. Tama na please. Tama na. Pagod na pagod na akong umiyak! Please! Move on na heart. Kalimutan mo na si John. Harapin mo na yung katotohanan na Hindi kami talaga itinadhana sa isa't isa.

Bago ako lumabas ng restroom nag hilamos Muna ako upang Hindi malaman ni Christian na umiyak na naman ako. Sigurado papagalitan niya naman ako. Hays. Harapin ang katotohanan. Wala ka, walang siya walang kayo.

"Oh bakit ang tagal mo naman niks? 1:30pm na oh. Teka, umiyak ka nanaman no? Diba sinabi ko na sa iyo na wag ka nang ii-----"

"Sina John yun Christian. Kasama niya yung babae niya. Please wag mo na akong papagalitan. Masama yung pakiramdam ko. Hali ka na at babayaran na natin yung----"

Tumayo siya at bigla niya akong niyakap. "Hate na hate ko na umiiyak ka niks na siya yung dahilan. Hindi ka nga niya matandaan, please matuto ka nang mag mahal ng iba. Kung pagod ka na, mas pagod na akong hihintayin kung kailan mo din ako mamahalin pabalik."

Continue.