Στα Κρυφά Μονοπάτια Του Έρωτα (1 Βιβλίο)

Κεφάλαιο 6

Άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα ένα βάρος πάνω μου, ή μάλλον κάποιον πάνω μου!

Τον έσπρωξα όσο πιο διακριτικά μπορούσα για να μην τον ξυπνήσω και περπάτησα με το ζόρι μέχρι το μπάνιο.

Ναι! έκανε πράξη τα λόγια του, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου.

Μπήκα στο μπάνιο και έκανα ένα χαλαρωτικό μπάνιο, αλλά ακόμα και τώρα πονάω ανάμεσα στα πόδια μου, όμως αν είναι να περνάμε τόσο καλά, επιβάλετε!

-Αναστασία;τον άκουσα να με φωνάζει, τύλιξα μία μικρή πετσέτα γύρω μου και βγήκα έξω.

-Εδώ είμαι μωρό μου, καλημέρα.είπα χαμογελαστή και κάθισα δίπλα του.

-Θέλεις να πω να μας φέρουν εδώ πρωινό ή να κατέβουμε κάτω;με ρώτησε γλυκά και με φίλησε αφού πρώτα με πήρε στην αγκαλιά του.

-Κάτω, έτσι όπως το πάμε μας βλέπω κλεισμένους εδώ μέσα μέχρι να φύγουμε.είπα και τον άκουσα να γελάει, κόβοντας μου την ανάσα, είναι τόσο όμορφος, τόσο υπέροχος.

-Δεν είναι κακή ιδέα μωρό μου.ακούστηκε στο δωμάτιο η βαριά φωνή του και με έβαλε από κάτω του.

-Σήκω! Θα τελειώσει το πρωινό και θα μείνω νήστικη.μουρμούρισα.

-Δεν έχω ξανανιώσει έτσι, ήταν καταπληκτικά εχθές.αγνόησε το παράπονο μου και εκμυστηρεύτηκε πως ένιωσε εχθές, χαμογέλασα και τον κοίταξα μαγεμένη από τα γαλάζια μάτια του.

-Κάθε βράδυ έτσι θα είναι!είπα δυνατά την σκέψη μου, πιστεύοντας να πραγματοποιηθεί, εγώ και ο Αλέξανδρος κάθε βράδυ αγκαλιά.

-Όλα δικά σου μάτια μου.είπε άρχισα να γελάω παρασέροντας και τον Αλέξανδρο.

-Πάμε να σε ταΐσω μην μου πέσεις κάτω.είπε τρυφερά και σηκώθηκε.

-Αλέξανδρε; να μαλώνουμε πιο συχνά αν είναι να κάνουμε τέτοιο σεξ μετά.είπα κλείνοντας του το μάτι και μου χαμογέλασε.

-Είσαι δεν πεινούσες;με ρώτησε και με πλησίασε.

-Όχι απλά πεινάω, πεθαίνω της πείνας με αυτά που μου έκανες όλο το βράδυ.είπα φωναχτά και έβαλε τα γέλια..

-Εντάξει! πάω κάτω να σε περιμένω γιατί μέχρι να ετοιμαστείς εσύ θα περάσουν δύο ώρες.είπε και τον κοίταξα δήθεν θυμωμένη.

-Γιατί το λες αυτό;τον ρώτησα αλλά για απάντηση άκουσα την πόρτα να κλείνει.

Τώρα θα σε φτιάξω εγώ μωρό μου!