Στα Κρυφά Μονοπάτια Του Έρωτα (1 Βιβλίο)

Κεφάλαιο 37

-Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα.είπε ο παππάς και άκουσα τις φίλες της να φωνάζουν να με πατήσει.

Πατάω το πόδι της και ξεσπάνε όλοι σε γέλια, μαζί και εκείνη που δεν περίμενε να κάνω κάτι τέτοιο..

Σαν όνειρο μοιάζει αυτή η εικόνα που έχω μπροστά μου, την Αναστασία μου ντυμένη στα λευκά, με την κοιλίτσα της να φαίνεται από χιλιόμετρο, τον γιο μου λίγο πιο δίπλα να πειράζει την Ειρήνη.

Ο παππάς λέει πως μπορώ να την φιλήσω και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, την πιάνω από την μέση και την τραβάω πάνω μου.

Κοιτάζω τα σαρκώδη χείλη της, αγγίζω τα χείλη της με τα δικά μου απαλά στην αρχή, όμως εκείνη πέρνει τον έλεγχο και βαθύνει το φιλί μας, μέχρι που μπαίνουν και στο παιχνίδι και οι γλώσσες μας, ξέρει τον τρόπο και με τρελαίνει μόνο με ένα φιλί.

Νιώθω όλο μου το σώμα να καίγεται, περνώ οξυγόνο από εκείνη, ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάζω, δεν την έχω δει ποτέ πιο ευτυχισμένη, έχει κλειστά τα μάτια της και απολαμβάνει το φιλί μας όσο εγώ.

-Ένα φιλί είπε ο παππάς, αν θέλετε να το κάνετε να πάτε σπίτι σας.φωνάζει ο Χρήστος και βλέπω την Αναστασία να κοκκινίζει.

-Να ζήσετε.φωνάζουν οι ελάχιστοι καλεσμένοι μας και πατάνε ρύζι καθώς βγαίνουμε την πόρτα της εκκλησίας.

-Θα τα πούμε αύριο στο τραπέζι του γάμου, να ζήσετε.μας λένε οι γονείς μου αφού μείνουν τελευταίοι για να μας ευχηθούν και φεύγουν μαζί με τον Αχιλλέα.

-Είσαι ευτυχισμένη;την ρωτάω και με κοιτάζει με ένα χαζό χαμόγελο.

-Είμαι, πολλά είμαι μαζί σου, σ'αγαπάω Αλέξανδρε.λέει χαμογελαστή και ξαφνικά βλέπω πίσω της τον Άγγελο να μας πλησιάζει.

Χωρίς δεύτερη σκέψη την βάζω πίσω μου και τον κοιτάζω με θυμό.

-Να ζήσετε.λέει δακρυσμένος και κοιτάζει την κόρη του.

-Είσαι το ίδιο όμορφη με εκείνη, σου εύχομαι να είσαι ευτυχισμένη κοντά του.λέει και σκουπίζει τα δάκρυα του.

-Τί θέλεις μπαμπά;τον ρωτάει επιφυλακτικά εκείνη.

-Μην φοβάσαι αγάπη μου, δεν θα σου κάνω κακό, απλά ήθελα να σε δω έστω και από μακριά, ντυμένη νυφούλα.της λέει και νιώθω ένοχες, χάλασα την σχέση τους, μπορεί να μην ήταν πολύ δεμένοι, γιατί ο Άγγελος πονούσε και πονάει ακόμα αλλά είχαν μόνο ο ένας τον άλλο.