Is speed the freedom?

chapter 4

Met mijn ene hand op mijn voorhoofd, probeer ik de auto uit te kruipen. Zodra ik de grond onder mijn voeten voel, zak ik door mijn benen. Daar zit ik dan op de grond met barstende hoofdpijn.
Ik kijk naast mij naar de auto. Ja die is perte totale. Het rook kwam langs verschillende kanten naar buiten langs de motorklep. En de auto is ineen gedeukt als een sardineblikje.
Zodra ik mijn ogen weer even kort open draait alles rond mij, dus sluit ik ze snel weer. Ik voel een hand op mijn schouder en hoor de stem van Jake. Hoewel zijn stem heel ver weg klinkt weet ik dat hij vlak bij me zit. Ik voel dat hij me tegen zijn lichaam houdt. Wat een fijn en veilig gevoel geeft. Ik besluit om even met mijn ogen dicht te houden en te blijven liggen om te bekomen.

'He, Elena.... Elena, kun je mij horen.' vaag hoor ik de stem van Alex in de verte. Maar als snel besef ik dat hij vlak naast me is. Ik voel hoe hij zijn hand tegen de wang van mij, die niet tegen Jake leunt, legt. Moeizaam open ik mijn ogen, en langzaam wordt het troebele beeld duidelijker. Ik zie de bezorgde blik van Alex, en probeer even te glimlachen. Dan sluit ik mijn ogen weer, ik voel nog net een tedere kus van Jake op mijn kruin.

Als ik later wakker wordt, heb ik het gevoel dat ik maar even ben weg geweest. Ik kijk rond mij, opzoek naar de zwarte kever die ik zonet had laten crashen. Een verbaasde blik staat op mijn gezicht af te lezen als ik merk dat ik in de lounge zetel van het café lig. 'Jake?...Alex?' ik kijk vluchtig rond mij opzoek naar de anderen. Al snel zie ik op mij afkomen. Alex overhandigd mij een pijnstiller en een glas water. Met een korte glimlach bedank ik hem, en neem ik de pijnstiller in. Ik voel me al beter dan na de val, hoewel dat niet bepaald moeilijk is. Nu zie ik tenminste terug fatsoenlijk, en mijn gehoor is ook terug zoals het van te voren was.
Misschien is dat het enige wat jammer is, volgens mijn ouders dan. Mijn moeder klaagt vaak dat ik een 'selectief gehoor' heb. Dus ja, als ik zeg dat het terug in de vroegere staat is, dan heb ik mijn selectief gehoor terug.
'Oké Alex, als je ooit nog eens zo'n kar tuned, dan ben ik niet degene die instapt...geloof me' ik grinnik kort en laat me daarna door Alex in zijn armen nemen. 'Lieve meid, ik had je nog zo gezegd dat je die auto niet te baas kon.' zegt Jake. Ergens wilt hij het als een grap overbrengen, maar er is duidelijk bezorgdheid af te lezen op zijn gezicht. Ik ga terug recht zitten en haal even mijn schouders op 'oké oké je had gelijk....nu tevreden?' Jake lacht, en wrijft even over mijn bovenbeen.

Even later rijden we terug naar de garage. Jake had Will al gebeld om te vertellen wat er gebeurd was. En Will ging de auto weg takelen. Hij was niet echt onder de indruk van het voorval. Geen van ons, denk ik. Dit is nu eenmaal risico van het vak. Will en Jake zijn dan wel top coureurs, maar je wilt niet weten hoe vaak die al gecrasht zijn. Gelukkig komen ze er altijd goed vanaf. Net zoals ik nu. De pijnstiller zorgt dat de hoofdpijn weg is, en ik kan al lachen om wat er gebeurd is.
Als we in de garage zijn, plof ik neer in de oude zetel die in de hoek van de garage staat. Het is dan wel een oude zetel, maar geloof me, volgens mij bestaat er geen beter zetel dan deze. Het is een ruime en zachte zetel. Ideaal voor in te gaan hangen of liggen. Ik sluit mijn ogen even, maar schrik al snel terug wakker van de zijdeur van de garage die met een brute kracht wordt open gegooid. 'Elena Knight!' ik kijk geschrokken op en zie hoe Riley op mij af komt gebeend. Oeps, dat gezicht voorspelt niet veel goeds. Riley haar gezicht staat op onweren. Ja haar heb ik nog niet voorgesteld, en de eerste indruk die ze nu achter laat is niet bepaald goed. Maar geloof me het is de beste vriendin die je je maar kunt wensen. Oké ze is het niet eens met mijn levensstijl, en mijn 'race-gedoe' om het in haar woorden te zeggen. En ik lieg niet als ik zeg dat ik nooit vrienden met haar zou kunnen worden als ik ze nu pas zou ontmoeten.

Riley is het tegenovergesteld van mij. Ze woont ook aan de rand van de stad, maar de andere kant om precies te zijn. Aan die kant vind je geen oude havens, en straatbendes. Nee daar vind je de eerdere toeristische plekken. Zij woont in de buurt van de uitgerekte stranden. En is de kampioen of koningin in beachvolleybal de populaire sport daar. Riley heeft ook een perfect uiterlijk. Een beach body, donkere krullen die altijd perfect liggen en een altijd lachend gezicht. Nu ja..bijna altijd, momenteel lijkt ze eerder op een donderwolk.

Net zoals Jake ken ik haar heel lang. Ze is de perfecte zorgzame vriendin, maar om eerlijk te zijn ben ik niet voor die typetjes. Maar Riley...tja Riley is Riley en ik zou niet zonder haar kunnen. Maar nadat ze te weten is gekomen dat ik bij de bende straat racers behoor, heeft ze al meer dan eens gezegd dat ik daar weg moet blijven.
Maar wat dan, ik ga naar school, en dan. Alleen thuis zitten en mij vervelen. Nee dank u, daar was ik niet voor gemaakt. En mijn vader was veel aan het reizen voor zijn werk. En het kan bijna niet anders dan dat mijn moeder ook vaak werkt, want die is ook bijna altijd de stad in 'voor het werk' zoals ze het zelf elke keer zegt.