Is speed the freedom?

Chapter 10

Riley Jackson

De enige plaats voor mij om terug tot rust te komen is ongetwijfeld het strand. En rond dit uur was het nog rustig op het strand. Buiten mijn volleybal team en een paar jongens van het andere team, en dan nog een paar vroege vogels die een strandwandeling an het maken zijn, is het rustig op het strand.

De zon staat nog laag aan de horizon en zorgt voor een mooie schittering over het water. Ondanks dat het nog vroeg in de ochtend is, is het al behoorlijk warm. Uitstekend weer dus om in een bikini volleybal te spelen. Eigenlijk is deze ochtend alles aanwezig om het voorval met Elena te vergeten. Helaas, terwijl de andere al een tijdje druk aan het praten en aan het lachen zijn, sta ik daar maar bij te staan. Af en toe lach ik eens mee, niet wetend waarom, maar zo hebben ze misschien niet door dat ik eigenlijk niet aan het luisteren ben.
'He, aarde aan Riley!' ik schiet wakker uit mijn gepieker als ik Jane plots mijn naam hoor zeggen.
'Hu, wat?' alsof ik uit de lucht kom vallen, kijk ik Jane en de andere aan.
Jane schud haar hoofd en kijkt ernstig.
'Waar zit jij toch met je gedachten? Ik vertel je hier iets wat je moet weten, en jij luistert niet eens!' aan haar opgeheven stem te horen, kan ze met deze situatie duidelijk niet lachen.
Dat is nog zoiets waarom ik bevriend ben met Elena.
Zij kan daarmee lachen en laat het er dan bij, en als het echt belangrijk is dan herhaald ze het gewoon even kort.
En versta me niet verkeerd, Jane is een hele goede vriendin, en we lijken best hard op elkaar. Maar ze kan snel geërgerd worden als niet alles om haar draait.
Dat is een duidelijk verschil tussen ons.
Met een verontschuldigende blik kijk ik haar aan. 'Het spijt me echt Jane. De ochtend is gewoon niet zo leuk gestart voor mij.' en die hoofdpijn van de kater is er nog steeds een beetje, gelukkig beginnen de pijnstillers goed te werken. Ik zie Jane me nog eenmaal verontwaardigd aankijken, maar dan gaat ze verder met haar verhaal. Oke Riley, concentreren nu. Je bent bij je vrienden, dus geen reden om aan Elena te denken.

Ik had mezelf net overhaald dat mee praten en lachen de beste optie was om Elena even uit mijn hoofd te zetten, als ik merk dat Ren over mijn schouder naar iemand kijkt. Ik kijk hem kort vragend aan, maar zijn aandacht is duidelijk bij datgene achter mij. Ik kijk naar Jane en merk dat zij geïrriteerd is dat Ren niet luistert, ze volgt zijn blik, en ik zie hoe er een hatelijke blik in haar ogen schiet, even maar. Maar lang genoeg voor mij om het gezien te hebben. Nu wil ik weten wie er is.
Net als ik mij wil omdraaien voel ik hoe Jane mijn bovenarm even vastpakt. Ik verschiet en kijk haar aan.
'Euh Riley zullen we beginnen met opwarmen?'
Normaal zou ik direct ja zeggen, ik doe niks liever dan volleybal spelen. Maar waarom dat ik van haar niet mag omdraaien vind ik nog vele interessanter op dit moment. Ik hoor dat Ren tegen Anne praat, snel pik ik aan bij hun gesprek. 'Ja maar ze is wel een knappe vreemdeling.' hoor ik Ren nog zeggen. Oké, genoeg nu, ik wil weten wie het is.' ik draai me om en zie Elena staan. Even bevries ik en staar ik haar aan. Is dat wel Elena?
Elena is altijd heel zelfzeker, en ze heeft zelfs altijd een iets of wat brutale blik in haar ogen. Twee dingen die ik niet heb, maar heel graag willen hebben. Sinds middle high school ken ik Elena, en door haar zelfzeker en brutaal karakter ben ik zekerder geworden. Als ik bij haar ben vergeet ik het onzekere en bange meisje dat ik vroeger was.
Maar zo als Elena nu is heb ik haar nog nooit gezien.
Haar brutale blik in haar ogen is weg. Ook haar zelfzekere houding lijkt plaats te hebben gemaakt voor een onderdanige houding.
Een kwartier geleden was mijn plan om Elena een tijdje te negeren. Lang genoeg zodat ze merkt dat ik haar niet nodig heb. Maar helaas kan dat niet, want ik heb haar nodig. En ik kan nooit lang boos zijn. Ik heb nogal een vergevingsgezind karakter. Tot tegenstelling tot Elena, als zij boos is op iemand, ben er dan maar zeker van dat je de eerste excuses niet van haar moet verwachten.

En toch staat ze hier, voor mij. Het valt me nu pas op hoe klein en onderdanig Elena kan zijn. Ik heb haar nog nooit uit haar vertrouwde omgeving gezien. We spreken altijd af in de stad, en zien elkaar op school. Maar zij komt zelden naar het strand en ik ga niet vaak naar de garage van de O'Conner broers, waar zij altijd zit.
'Elena' mompel ik bijna onhoorbaar.
'Ken je haar?' hoor ik Ren achter me vragen. Ik knik zonder mijn blik af te wenden van Elena.
Ik hoor een geïrriteerde zucht achter mij, en weet direct dat die van Jane kwam. Ze heeft Elena nooit gemogen, en ook nu laat ze dat duidelijk merken.
Ik wil Elena negeren en doen alsof ik hier plezier heb, maar ik kan het niet. Ik mis mijn beste vriendin, en ik heb een hekel aan ruzie. Ik wandel naar haar toe. Vlak voor haar stop ik, even kijk ik haar aan. Niet wetend of ik nu iets moet zeggen, want ik zou totaal niet weten wat ik moet zeggen. Maar dan begint Elena dingen te ratelen.

'Het spijt me zo Riley. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik je niet heb tegen gehouden! Ik wil je niet kwijt en ik wil geen ruzie met jou. Je bent mijn beste vriendin en ik kan gewoon niet zonder jou.'
Wauw, Elena dat horen zeggen, doet iets raar met me. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat dit zeggen niet simpel is, aangezien ze anders nooit haar excuses aanbiedt.
En dan nog het feit dat zij naar hier is gekomen voor mij.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik omhels Elena, als teken dat alles terug goed is tussen ons.