Is speed the freedom?

Chapter 14

Elena Knight

'Ik had gehoord dat er vanavond Russen kwamen?' Alex steekt net een stuk vlees in zijn mond en kijkt op naar Will.
Will knikt 'ja dat klopt, ik ken ze niet. Volgens mij komen ze voor de eerste keer. Niet de braafste mannen als ik zo hoor van anderen.'
Aandachtig volg ik het gesprek. Onbewust wordt mijn nieuwsgierigheid geprikkeld door deze nieuwe racers. Ik ben vooral nieuwsgierig naar hun auto's, en natuurlijk hun skills achter het stuur. Hoewel de beide O'Conner broers veel talent en vooral lef hebben achter het stuur, staat Will op de eerste plaats. Geen enkele straatracer heeft zoveel als hem gewonnen. Hij gaat geen enkele race uit de weg, en kent geen gevaren. Jake streeft al van jongs af aan het talent van zijn broer na, ook ik droom ervan om zo te kunnen rijden. 'Ze zullen je vast wel uitdagen.' met een grijns kijk ik Will aan. Die schenkt me een korte glimlach terug, 'ze mogen.' antwoordt hij dan snel. Ik merk dat Jake met dezelfde grijns als mij naar zijn broer kijkt.
'Ik ben benieuwd.' zegt hij tenslotte om het gesprek af te ronden.
Als we allemaal klaar zijn met eten, beginnen Alex en ik met afruimen.

'Wat ga je doen met Riley?' bezorgt kijkt Alex me aan. Ik haal kort mijn schouders op en kijk hem dan aan ' ik heb geen flauw idee. Ik heb het echt gewoon verpest.' mijn stem klinkt onzeker en bijna bang dat de vriendschap ook echt op zijn einde loopt. Alex legt zijn beide armen rond mij en trekt mij tegen zich aan. 'Die draait wel bij, binnenkort is die vergeten waarom jullie ruzie hadden.' Ik weet dat hij moeite doet om te troosten. En dat apprecieer ik echt, maar Riley is slim. Ze vergeet nooit iets. Ze is ook heel geordend en heeft een stipte agenda. Waarom weet ik eigenlijk niet, want ook zonder die agenda onthoud ze alles. Ik heb eerder een agenda nodig, want ik vergeet geregeld dingen.

Alex laat me stilaan los. Een zachte glimlach verschijnt op zijn gezicht en zijn bruine ogen stellen me op een bepaalde manier echt gerust. Hij strijkt met zijn hand door mijn haar en geeft een kus op mijn voorhoofd. 'Vanavond kan ik mijn gedachten verzetten, dat zou deugd doen.' de glimlach die ik nu heb, is overtuigend. Alex knikt nog een keer en begint met het inladen van het afwasmachine. 'Echt, ik ben zo blij dat ze hier een afwasmachine hebben. Ik haat afwassen met de hand.' Alex grinnikt en zet een bord in het afwasmachine, 'heb je niet graag gerimpelde oma handen?' vraagt hij plagend. Direct schud ik heel duidelijk nee met mijn hoofd. Dat was kennelijk heel duidelijk, want Alex schiet in de lach bij het zien van mijn reactie.

Om negen uur 's avonds staan we allemaal omgekleed in de garage. Ik draag en high waisted jeans shortje met een bruine riem, en een losse crop top. Hoewel er veel vrouwen daar schaars gekleed en op hoge hakken rond lopen, houdt ik het bij gemakkelijke sneakers. Ik ben het hele voorval van Riley al bijna vergeten, en ben klaar om vaart in deze avond te zetten. We nemen elk een auto, en binnen de kortste keren vult het geluid van ronkende motoren de garage. Vooral de nieuwe sportwagen van Will laat van zich horen. Een opgelaten gevoel stroomt door mijn aderen en het gevoel van vrijheid lijkt me even vleugels te geven. Eén voor één rijden we achter elkaar de garage uit en met een vlot tempo rijden we naar de oude haven. We zijn duidelijk niet de enige, want er staan al een hoop racers bij hun wagens, maar ook gewoon mensen die de kick langs de kant komen ervaren, staan overal. We parkeren op de grote open ruimte en wandelen het café binnen.
We zijn nog maar net binnen, en enkele lustige vrijgezelle dames begeven zich rond de drie jongens. Die zoals verwacht het gezelschap met open armen ontvangen. Ik kijk even naar de jongens en ga dan grijnzend op een barkruk zitten.
'Ah mijn favoriete race vrouw!'   Samuel de barman, of onder de vrienden beter bekend als Sam komt naar me toe, en schuift een glas rode wodka mijn kant op. 'Van het huis!' zegt hij vrolijk. 'Dank je!' gretig pak ik het glas aan en drink er een scheut uit.
'Je bent toch niet alleen vandaag?' Sam is bij mij komen staan en kijkt me vragend aan, als hij de jongens niet direct ziet. Lachend schud ik nee en met mijn hoofd gebaar ik naar de jongens die het zichzelf comfortabel hebben gemaakt en in de lounge zetels zijn gaan zitten. Samen met tal van vrouwen rond hun en andere bevriende racers praten en lachen ze, alsof ze er al uren zitten.
'Bij de vrouwen, natuurlijk.' lacht Sam, 'boys will be boys.' vervolgt hij met een knipoog. Ik knik overtuigd met mijn hoofd, en kijk op naar de deur als ik drie zwaar gebouwde mannen hoor binnen komen. Hun blikken hebben iets duister en angstwekkend. En hun snorren zijn stuk voor stuk lelijk.
'Wie zijn de mannen met de vreselijk lelijke snorren?' vraag ik aan Sam, terwijl mijn blik de mannen onderzoekend aankijkt.
'Ai, zorg maar dat ze je niet horen. Dat zijn kerels van de Russische maffia. Harde kerels, maar eerlijk als het om auto racen gaat, hoewel dat het enige is waarbij ze eerlijk zijn.' hij snuift even en gaat dan met een vaatdoek over de biervlek op de toog. 'Die kerels hebben het bloed van meerdere mensen aan hun handen hangen, dus maak ze maar niet boos.' ik knik even naar Sam, maar ben niet echt onder de indruk van de opgeblazen moustache mannen.
Ik volg de blik van de grootste man, die duidelijk dreigend naar iemand kijkt. Hij kijkt naar Will, en wandelt in een rechte lijn, zonder naar anderen te kijken naar Will.
Will heeft de Rus duidelijk ook gezien en kijkt hem met een uitdagende blik aan.
'Dus jij bent de kampioen, William O'conner.' een gemeen lachje verschijnt op zijn gezicht als hij Will aanspreekt met zijn krakende stem. Will is duidelijk niet onder de indruk en blijft de man rustig aankijken.
Waarschijnlijk gaan de Russen hem uitdagen voor een race. Verschillende blikken dwalen af naar Will en de man, en een enge stilte valt in het café.