Is speed the freedom?

Chapter 12

Elena Knight

Ik moet zeggen dat ik best trots ben op mezelf, ik houd het momenteel al een voormiddag uit met die meiden. En oh ja die twee jongens. Hoewel ik denk dat ik daar vanaf ben, na wat ongeïnteresseerd gedrag van mij, zijn ze terug meer met elkaar aan het praten.
Als ze nu ook eens meer naar elkaar kijken dan naar mij, en zou ik me ook al een stuk minder bekeken voelen. Riley schenkt me af en toe een dankbare glimlach. Ze is duidelijk blij dat ik gebleven ben. Hoewel ik het liefst terug naar de garage ga, heb ik beloofd dat ik mee ging naar een restaurant dicht bij het strand. Niet omdat ik dat wil, wel omdat Riley vind dat ik dat persé moet doen. Die hoopt dat ik beter bevriend raak met die andere meiden. Wel, sorry Riley, maar de vriendschap met die anderen wordt niks. Dus zet dat idee maar uit je hoofd. Normaal gesproken zou ik dat gezegd hebben, maar ik had het deze morgen al verpest, dus ik heb braaf mijn mond gehouden. Tot de grote verbazing van Riley. Ze wist duidelijk niet wat er mij overkwam.
Gelukkig stelt ze daarover niet te veel vragen, want dan zou ik de waarheid vertellen en dat zou ze niet leuk vinden. Aangezien ik dan zou zeggen dat dit alles dik tegen mijn goesting is, maar dat ik dit doe, omdat ik die dag al eens lastig ben geweest.

We lopen naar een gezellig restaurant, waar ze met hun team regelmatig gaan eten. Het is langs voor maar een klein gebouw, maar het terras is, niet overdreven, gigantisch. je kunt daar bijna een feest geven voor bijna 100 man. Net zoals binnen in het restaurant is het hier buiten heel gezellig en leuk aangekleed. We gaan aan de tafel zitten die onder de schaduw van grote boom staat.
Ik moet toegeven dat het eten lekker was, maar die twee uur dat we daar zaten, mochten van mij sneller vooruit gaan. Ondertussen zijn we terug op het strand, waar we in het zand zitten. Ik luister aandachtig naar de verschillende verhalen die ze te vertellen hebben. Om eerlijk te zijn vind ik make-up niet vinden in een winkel niet bepaald heel spannend, maar hier wordt het verteld alsof dat het een spannende gebeurtenis is. Net zoals het kledingsstuk in de winkel waar een fout aan was. Jane doet alsof dat traumatische beeld op haar netvlies gebrand staat. Ik knik maar gewoon mee en lach als de andere ook lachen, terwijl ik hoop dat ik hier snel kan vertrekken. Zolang ik niks over mezelf moet zeggen ben ik allang blij. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het al bijna 17u is. Dat geeft me een goede reden om hier weg te gaan. Ik tik Riley aan, zodra ze me vragend aankijkt, gebaar ik naar de klok op mijn telefoon. 'Ik heb beloofd dat ik vanavond samen met Jake eten maak, want het is vanavond onze beurt om te koken.'
Ik had verwacht dat ze zou tegenstribbelen, maar Riley vond duidelijk dat ik genoeg mijn best had gedaan en knikte direct als teken dat ik kon gaan. Ik schenk haar een glimlach en geef haar een knuffel.

Net als ik wil opstaan en de anderen gedag wil zeggen, neemt Riley mij bij mijn arm en houdt me tegen. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ze vond het net toch oké dat ik ging, of ben ik gek aan het worden en verbeeld ik mij dingen.
'je gaat vanavond toch niet naar-' ze stopt plots haar zin, en kijkt snel naar de anderen, die het stil hebben gemaakt en naar Riley en mij kijken. Ze wil de sfeer duidelijk niet verpesten door te zeggen wat ik vanavond ga doen. Ze kijkt me terug aan en herstelt haar vraag. 'Ga je vanavond?' vraagt ze dan. Ze klinkt gewoon en zelfs vriendelijk, maar ik merk de dwingende ondertoon, die mij verbied om te gaan.
Ik knik zachtjes en blijf in haar ogen kijken. 'Hola, heb je grote plannen Elena?' Drew kijkt me met een plagende grijns aan en wiebelt met zijn wenkbrauwen. Riley draait met haar ogen en heeft duidelijk geen zin in één van Drew zijn opmerkingen. 'Wat is er Drew, ben je jaloers?' ik kijk hem met een uitdagend grijns aan. dat antwoord had hij duidelijk niet verwacht, want aan zijn gezicht te zien, weet hij niet of hij nu teleurgesteld moet zijn dat ik hem niet meer heb verteld, of dat zijn vermoedens juist lijken te zijn. Ik blijf hem nog even uitdagend aankijken. Uiteindelijk begint ook hij te lachen. Terwijl ik opsta geeft hij me nog een knipoog.
Ik merk dat Riley haar blik op mij brand. 'Stop toch gewoon met voor mij te bepalen wat goed en slecht is.' zeg ik kortaf als ik haar terug aakijk en zie dat haar blik me zowat dood bliksemd.

Ik been weg, maar vlak voordat ik het strand afwandel trekt iemand met terug aan mijn arm. Als ik me omdraai zie ik Riley achter me staan.
'Wil je weten waarom?' een lichte trilling is duidelijk hoorbaar in haar stem, als ik niet antwoord gaat ze zelf verder 'omdat ik, elke keer als jij naar daar gaat, bang ben dat ik je nooit meer terug ga zien. ik wil niet dat je verongelukt.' nu begint haar stem harder te trillen en haar ogen worden waterig. 'Ik wil mijn beste vriendin niet verliezen.' Even weet ik niet wat ik moet antwoorden. Het lijkt alsof er een krop in mijn keel zit. Als ik Riley zo zie staan, lijkt het alsof al mijn koppigheid als sneeuw voor de zon verdwijnt. 'Probeer alstublieft gewoon de begrijpen waarom ik dat graag doe.' probeer ik hulpeloos, maar ze schudt onbegrijpelijk haar hoofd, en veegt een traan weg.
'Ik leef een kwart mijl per keer. Die enkele seconden dat ik race ervaar ik de ultieme vrijheid. Gun me gewoon die vrijheid.' probeer ik nogmaals. En het is niet enkel een probeersel, het is gewoon de waarheid.
'Elena verdorie! Wake up! Die snelheid is niet jou vrijheid, maar je dood!' even verheft ze haar stem, waarna ze kort achterom kijkt naar de anderen. Als ze merkt dat die niks door hebben kijkt ze me slecht gezind aan.
'Wel dan hebben we daar duidelijk een andere mening over.' zeg ik kalm. Ik draai me om en loop naar de auto.